Behandeling na behandeling, uitbehandeld. Het lukt niet, ik wil niet. Ik ben bang en angstig om te leven mét, maar ik ben ook doodsbang om het los te laten. Ik kan mijn vinger niet leggen op waarom, want eigenlijk moet ik dit toch niet willen? Eigenlijk moet ik toch beter willen worden en weer kunnen slapen? Toch lukt het niet, iets in mij blokkeert. Maar wat zijn nou toch redenen om je trauma te koesteren als iets waardevols? Het heeft toch heel veel stukgemaakt?  
 
Het loslaten van trauma is meer dan alleen geen nachtmerries of herbelevingen meer hebben. Door je trauma heb je trucjes ontwikkeld om jezelf veilig te houden, al is de situatie inmiddels stabiel. Zo zette ik 's nachts enorm veel wekkers om te kijken of ik nog veilig was. Ik sliep heel minimaal, omdat ik het idee had niet in controle te zijn wanneer ik wél sliep. Op het moment dat ik mijn behandeling instapte, merkte ik pas dat ook dit gedragingen waren die ik los moest gaan laten; maar ik was bang en wilde het niet. Straks heb ik nóg een trauma, omdat ik niet goed oplet. Vaak is trauma een breder begrip dan je vooraf doorhebt en alles loslaten wat trauma is, kan voelen als je identiteit verliezen. Dus je kiest: dit wil ik wel weg hebben, maar dat niet. Maar helaas werkt het zo niet. 

Farah is sinds 2021 gastblogger bij Proud2Bme. Ze blogt onder andere over haar ervaringen met eergerelateerd geweld, trauma's, opgroeien in een instelling als minderjarige en hoe ze het contact heeft verbroken met haar familie. Je vindt al haar blogs via de tag 'Farah blogt'.

Bron: SHVETS production

Je behandelteam wil je helpen en je therapeuten staan altijd voor je klaar. Ze vormen een veilige en enigszins stabiele basis waar je nu even niet buiten kan. Dit is comfortabel, dit zijn fijne mensen die mij voorzien in mijn behoeften. Zij beschermen mij en loodsen mij uit een diepe put, genaamd trauma. Maar als ik eruit ben, waar zijn zij dan? Staan zij bovenaan de put op mij te wachten? Of lopen ze weg zodra ik het licht heb gezien? Het kan ook heel lastig zijn om te accepteren dat je je behandelteam kwijt bent zodra je trauma is verwerkt. Het zijn mensen waar je op hebt leren bouwen en misschien heb je best wel wat last van overdrachtsgevoelens. Je wilt hen niet kwijt, maar het trauma wel.

Je vertelt jezelf keer op keer dat je lijden niet erg genoeg is. Niet genoeg nachten niet geslapen. Te veel rustige uren, te weinig flashbacks. Te weinig paniek, te weinig trauma om het trauma te noemen. Toch is dat wel hoe je omgeving het noemt en wat er wellicht al gediagnosticeerd is. Je bevindt je in een soort eindeloze competitie en vergelijkt jouw lijden met het lijden van een ander. Het voelt bijna als een estafetterace tegen wereldkampioenen sprinten. Elke documentaire gaat over de heftigste gevallen en elk nieuwsitem lijkt nou net even een tikkeltje erger te zijn. Ja, natuurlijk wil je af van de klachten die je hebt. Maar je vindt je klachten nog niet noemenswaardig en behandeling sla je af. Jij mag nog niet herstellen want er is niet genoeg mis, toch?  
 
Je gunt jezelf geen herstel omdat jij je pijn nog niet erkent, maar toch is het trauma. Je hebt genoeg geleden, al zie je het zelf niet in. Deze competitie met de buitenwereld waarin je je bevindt is eigenlijk een competitie die je hebt met jezelf. Het zijn niet de anderen die jou omlaag proberen te halen, maar je doet het zelf, want je vindt jezelf je herstel niet waard. Er zijn zat redenen die je kan verzinnen om je trauma nog niet los te willen laten, maar waarom zou je het wel doen? Dat klinkt bijna als een donker bos waar je geen hand voor ogen ziet. En juist dat is misschien eng. Een leven zonder behandelteam, zonder dat je overlevingsmechanismen in hoeft te zetten, een leven waarin je jezelf een leven gunt. Soms is het moeilijk om te zoeken naar motivatie in iets wat je niet kent.  
 
Ik hoop voor je dat er een dag komt dat jij van jezelf mag herstellen en dat je jezelf de ruimte geeft. Een dag waarop je vertrouwen gaat krijgen in de wereld om je heen en je niet zo vastklampt aan hetgeen wat je bekend is; al weet je ook dondersgoed dat juist dat schadelijk is. Ik gun je de vrijheid die je zo lang is afgepakt, maar zolang je het jezelf niet gunt zal het slechts een donker bos blijven.

Deze blog kwam oorspronkelijk online in 2022