Op een groep wonen als minderjarige
Helaas is het in sommige gevallen noodzakelijk om even uit huis te gaan om zorg te krijgen. Er zijn heel veel redenen waarom het thuis niet meer kan werken en het kan dan juist heel goed zijn om even alle focus te zetten op jouw herstel. Ik heb hier zelf meermaals ervaring mee gehad na jaren in de zorg. Met name de residentiële zorg heeft mij erg aan het denken gezet. Het proces om erin te komen kost vaak al maanden, dan wel niet jaren, maar is het daadwerkelijk verblijf niet ook te lang? Wat zijn de bijkomstigheden van op jonge leeftijd uit huis gaan en is het het waard?
Lees hier enkele de door Farah eerder geschreven blogs: 'Niet de liefste vader van de wereld', 'Maar er is toch niets mis met ons?' en 'Ik koos voor een leven zonder mijn familie'. Farah is sinds 2021 gastblogger bij Proud2Bme. Ze blogt onder andere over haar ervaringen met eergerelateerd geweld, trauma's, opgroeien in een instelling als minderjarige en hoe ze contact heeft verbroken met haar familie. Je vindt al haar blogs via de tag 'Farah blogt'.
Instellingen zijn een goede tijdelijke basis, maar niet een langdurige oplossing voor het probleem. Het is een stadium en je moet er niet aan wennen. Het is natuurlijk logisch dat je went aan een situatie als je er jaren in zit, maar onthoud wel dat het leven op groepen niet normaal is. Het is een stadium van je leven en - naar mijn mening - duurt het soms gewoon echt te lang. Kinderen horen niet te lang op groepen te wonen, want het is niet goed voor een kind om zo weinig stabiliteit te hebben. Er zijn teveel wisselende gezichten in combinatie met onzekerheid, want uiteindelijk is het doel (bijna) altijd om weer uit te stromen.
Je wordt geleefd en je ontwikkeling stagneert door de overlevingsstand die je ervaart vanwege de tijdelijkheid van de instelling. Toch duurt een verblijf soms jaren en dat is voor met name een kind erg schadelijk. Ik heb om me heen kinderen zo jong als negen jaar jong gezien die op een groep woonden, omdat het thuis niet lukte. Het gekke is dat het vaak op een groep ook niet goed gaat. De enige vrienden en vriendinnen die ze maken, zitten ook in een opvanglocatie en de sfeer is vaak zwaar. Misschien is het beter dan thuis, maar dit is echt ver van je behoeften. Leg je er niet bij neer, want jij mag meer dan dit. Geef je mening vooral en zeg waar je op vastloopt, want de begeleiding zal je nou eenmaal niet zo snel begrijpen als iemand die letterlijk bij je woont (bijvoorbeeld een ouder).
Op de groep wordt vaak benadrukt hoe dankbaar je moet zijn voor wat je al hebt. Hoe ver jij al gekomen bent en het feit dat er nu gewerkt wordt aan een goed doel. Begrijp mij niet verkeerd, dankbaarheid is heel erg belangrijk, maar verlaag je verwachtingen niet. Alles wat je nu krijgt, is je basisrecht. Objectieve veiligheid, een dak boven je hoofd, eten en kleding; dit hoor je te krijgen. Je mag meer en je bent ook meer waard, want je zit nu op het absolute minimum en ver onder je behoeften. Er was een keer een begeleider op een groep waar ik verbleef en die werd boos op een meisje omdat ze verdrietig was en zei letterlijk: "Je hebt een bed, eten, een kast met kleren en je wordt niet geslagen. Waarom huil je dan?" Dit spande voor mij wel de kroon aan onbegrip. Het is volkomen onterecht om zo een toon aan te slaan tegenover een cliënt.
Bij 'ongepast' gedrag werd er al snel gedreigd met een gesloten groep, want een open groep kon het dan niet meer aan. Bij drie officiële waarschuwingen was het raak. Het gebeurde niet vaak, maar het kwam echt wel voor dat meiden naar gesloten afdelingen moesten. In mijn ogen is dit een enorm buitenproportionele straf. Een gesloten plaatsing kan traumatisch zijn en het brengt vaak enkel schade toe aan het kind. Een open groep kan een ongepast gedrag vaak niet aan, simpelweg omdat er te weinig zicht, tijd en aandacht is per cliënt. Een of twee begeleiders op een groep met negen of tien beschadigde kinderen is te weinig. Logisch dat ze het niet aan kunnen, maar wel iets waar echt verbetering in moet gaan komen. Deze kinderen verdienen veel meer dan dat wat ze nu krijgen. Het eerste jaar op de groep was voor mij met name uitzitten en accepteren, maar ik begon steeds meer in te zien dat mijn onderdanige houding verleden tijd was. Dit wil ik niet meer langer, want dit is voor niemand bevorderlijk.
Er zijn erg vaak discussies ontstaan met bijvoorbeeld de begeleiding, maar achteraf gezien is het gezond. Af en toe confrontatie hoeft niet per se slecht te zijn, ieder persoon heeft dat weleens. Met name tieners puberen en een conflict is dan echt niet gek, het is juist cruciaal voor je ontwikkeling. Zien dat niet elk klein conflict een probleem is en dat je je stem mag laten horen. Conflicten heeft elke tiener wel (ook met ouders thuis) dus er is geen reden om het uit de weg te gaan wanneer je op groepen woont. Je hoeft je niet altijd sociaal wenselijk te gedragen, want een botsing is normaal. Het is niet normaal om altijd eensgezind te zijn met de vele gezichten die jij langs ziet komen.
Ik heb nu al meermaals benadrukt dat het belangrijk is om kinderen de juiste zorg te geven en dit is tijdelijk prima te doen in een instelling, maar kijk ook naar je perspectief erna. Het is heel begrijpelijk dat je niet kunt stabiliseren in een instelling, maar hoe doe je dat dan zelf? Het is belangrijk dat je je rechten kent, vaak kan en mag je meer dan je denkt in de eerste instantie. Er zijn genoeg kinderrechten boekjes, vertrouwenspersonen, begeleiders en behandelaren die je dit uit kunnen leggen. Wanneer je toegang hebt tot je telefoon zou je eventueel een kinderombudsman kunnen bellen of bij de Kindertelefoon kunnen informeren. Ik ben zelf zowat alles wel langs gegaan en dat gaf mij de stabiliteit die de groep mij niet kon geven. Wees niet bang om voor jezelf op te komen, want kennis is nu kracht. Onthoud dat het verblijven op een groep je zal voorzien van je basisrechten en niets meer; je bent niet bevoorrecht. Je bent of vraagt niet teveel, wanneer jij op het minimale leeft. Ga op zoek naar externe prikkels; een externe school, sportclub of vriendinnen. Omring je door mensen buiten de zorg om, zo leer je jezelf beter kennen als persoon in plaats van als een alia die je op de groep gegeven is.
Je bent meer waard, meer dan dat de zorg je nu geeft. Laat je normen en waarden niet bijstellen door de tekortkoming van de jeugdzorg en houd vast aan de dromen en idealen die je voor ogen hebt. Het is tijdelijk. Je mag dankbaar zijn voor het feit dat jij je eigen kwaliteiten en persoonlijkheid hebt en dat je die straks, buiten de intensieve zorg om, kan ontplooien en dan kan je dankbaar terugkijken naar de lange weg die jij afgelegd hebt.
♥
Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en dietisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.
4
