Mijn eetstoornis had mij al veel ontnomen, toch bleef ik flirten met het idee om nog dunner te zijn, nog zieker te worden. Hetgene wat mij de kracht voor het leven ging geven, heeft mij vooral ontzettend verwoest. Kapot gemaakt. Ook al is een eetstoornis zo negatief, mijn hoofd romantiseerde dit beeld enorm, ook al wist ik eigenlijk wel beter. Ik kon niet anders dan eraan toegeven..

Recent heb ik een documentaire gekeken over een jong meisje dat tot twee keer toe ontvoerd is. Onwijs heftig om te zien. Wat mij hieraan is bijgebleven is dat de man in kwestie, haar volwassen buurman, haar op zo’n manier manipuleerde dat zij oprecht dacht verliefd op hem te zijn. De tweede keer dat zij ontvoerd is, is ze eigenlijk zelf weggelopen. Ze wilde geen leven zonder hem. Er zitten natuurlijk heel veel details aan dit verhaal waar ik hier niet verder op in ga, maar in mijn hoofd maakte ik een, misschien wat gekke vergelijking. Zij zocht het gevaar bewust op, ook al dacht zij dat het haar zou helen. In feite deed ik hetzelfde tijdens mijn eetstoornis.. 

Na mijn eerste diagnose, bewoog de eetstoornis zich alsmaar door mijn hoofd. Ik had een nep-eetstoornis, vond ik. Was dit het nou? Een paar gesprekjes en dan was het klaar? Dat is toch geen eetstoornis? Een eetstoornis is een sonde, een ziekenhuisopname, ja toch? Mijn hoofd werd gevuld met giftige gedachtes. Mijn eetstoornis was een soort slang die zich moeiteloos door mijn hoofd bewoog. Alles daarbinnen even aanraakte en zwart kleurde. Ook al at ik mee, deed ik weer vrolijk, in mijn hoofd werd ik alsmaar zieker.

Ik begon mijn eetstoornis te missen. Op dit soort momenten kon ik niet inzien hoe gevaarlijk die ziekte eigenlijk is. Het voelde ook niet als een ziekte. Het voelde als een deel van mij wat ineens ontbrak. Ik rouwde om een stuk van mij dat ik niet meer mocht zijn maar wel wilde zijn. 

Mijn eetstoornis was die buurman. Die vreselijke buurman die mij bleef lokken met cadeautjes, snoepjes en schijnveiligheid. De volwassene die het beter wist. Mijn eetstoornis was de buurman die de controle kreeg over het meisje dat ik was. Hij had mij in zijn greep en ontsnappen wilde ik niet. De beloftes waren te mooi, te waar. Ik werd verliefd op het idee van het hebben van een eetstoornis. Ik miste de knorrende maagpijn, de smaak van trots en de sterkte die ik dacht te hebben. Hoe meer ik die eetstoornis begon te missen, hoe mooier ik het beeld maakte in mijn hoofd. Het was een mooi plaatje, hand in hand met mijn eetstoornis, romantisch op het strand. De zon ging onder, de gloed weerkaatsend op de opgewarmde zee.. Dat ik amper nog kon lopen liet ik zelf maar even out of the picture.

Elke dag werd die slang in mijn hoofd iets meer gevoed. Ik begon de onrust die ik tijdens mijn eetstoornis ervoer meer en meer te vergeten, te verdrukken. Hoe eenzaam ik mij voelde, hoe angstig ik elke dag was, allemaal gevoelens die er minder toe gingen doen. Ik vergat de schaamte, het compenseren, hoe ik werd gedwongen om midden in de nacht te gaan hardlopen terwijl ik wilde slapen. Hoe moe ik constant was. Ik kon alleen maar denken aan de roze wolk die mijn eetstoornis was, of wilde zijn. 

Ik denk dat er meerdere redenen waren waarom ik mijn toevlucht wilde zoeken in de eetstoornis die ik dacht achter gelaten te hebben. Voor mijn gevoel was het niet goed, mijn eetstoornis was niet goed genoeg geweest. Ik was niet zo ziek als alle andere meisjes. Als ik tegen mensen vertelde dat ik therapie kreeg voor een eetstoornis, was de eerste reactie dan ook vaak: 'Huh, jij? Maar je ziet er helemaal niet ziek of echt dun uit.' Door dit soort reacties begon ik mijzelf minder serieus te nemen. 'Zie je wel, het valt heus wel mee..' Wat eigenlijk heel kwalijk is van mijzelf, want het viel niet mee. Een eetstoornis valt nooit mee.  

Ik heb nooit een sonde gehad, of een ziekenhuisopname. Toch heb ik een eetstoornis gehad. Een eetstoornis gaat niet over prestaties. Het gaat over jezelf verdoven, over vluchten of jezelf straffen. Een eetstoornis is ingewikkeld en elke eetstoornis is vrij complex. Ik miste mijn eetstoornis, omdat ik niet om wilde gaan met de gevoelens die bij het leven hoorde. De angst voor het leven was te groot. Het was voor mij heel makkelijk om terug te vallen in het patroon dat ik altijd had nageleefd. De cyclus van hongeren en mijzelf uitputten. De focus verleggen. Niet hoeven denken aan de keuzes die ik bleef uitstellen. 

Mijn eetstoornis was die buurman. Die mij manipuleerde met zieke gedachtes en schijncontrole. Ik was het meisje dat deze controle gretig aanpakte. Iets dat misschien vooral wat zegt over de positie waar ik op dat moment in stond. Ik gebruikte deze excuses om mijn eetstoornis weer alle macht te geven. 

Op dit moment mis ik mijn eetstoornis niet meer. Hoe meer handvatten ik kreeg om met mijn angsten om te gaan, hoe minder ik de eetstoornis nodig had. Voor mij was het dan ook helpend om uit te zoeken wat de functie en oorzaken van mijn eetstoornis precies waren. Waarom had ik deze zo nodig? Het viel mij op dat ik vaak terugviel, of neigde terug te vallen, als het met mij niet zo goed ging. Als er iemand in mijn omgeving was overleden of als ik teveel druk ervoer vanuit bijvoorbeeld mijn studie. Ik kwam erachter dat ik eigenlijk helemaal niet ziek wilde zijn, ik wilde vooral even niet beter zijn. Ik kon de druk van het leven even niet meer aan en mijn eetstoornis was de manier om hier mee om te gaan. 

Voor mij was het fijn om te bedenken wat ik allemaal had overwonnen en hoever ik was gekomen. Wilde ik dit allemaal opgeven om weer terug ziek te worden? Was dat het echt waard..? Hoe moeilijk ik dit ook vond, vrij snel kwam ik erachter dat mijn antwoord hier 'nee' op was. Nee, dat was het niet waard. Ik wilde niet nog een keer alles wat ik had opgebouwd riskeren. 

Het is niet gek om de eetstoornis te missen. Het is waarschijnlijk een lange tijd een deel van jou geweest. Het is niet gek om hier om te rouwen, maar laat je niet weer meeslepen. Een eetstoornis kan heel romantisch aanvoelen en dat is denk ik juist een deel van het gevaar hiervan. Geef jezelf de tijd om te verwerken wat er allemaal gebeurd is. Je kan dit aan. 

♥