Ik ben bang voor het leven

 

bang om te mislukkenEen van de redenen waarom je jouw eetstoornis niet durft los te laten kan zijn dat je bang bent voor het leven. Je vindt de toekomst eng, je vindt iedere nieuwe uitdaging eng en je durft niet buiten jouw bekende veilige zone te treden. Soms ben je zelfs zo bang voor de toekomst, voor het leven dat je liever dood gaat of gewoon ziek blijft, zodat je het allemaal niet aan hoeft te gaan.

Maar wat is er dan zo eng aan het leven, aan jouw toekomst? Toen ik nog middenin mijn eetstoornis zat, wilde ik vooraf het liefst precies weten waar ik aan toe was, wat ik zou gaan doen en wat niet.

Ik werkte wel, maar wilde niet onverwachts na het werken uit eten moeten. Dat leverde stress op, want zou ik dan ook iets moeten eten en zouden mensen me wel leuk genoeg vinden en ga zo maar door. Ik was bang voor alles dat onbekend was en waar ik gen controle over had. Daarom deed ik op een gegeven moment bijna helemaal niets meer: ik zat thuis achter mijn computer, ging op en neer naar mijn werk, at de voor mij veilige produkten en sliep. Ik durfde niet eens naar de toekomst te kijken. Ik was al blij als ik mijn dag een beetje goed doorkwam.

Naarmate het beter met me ging en er meer ruimte onstond voor nadenken over mijn toekomst, brak het angstzweet me uit. Ik had tijden niet over mijn toekomst hoeven nadenken en nu ineens was mijn toekomst akelig dichtbij. Ik was doodsbang voor mijn toekomst, simpelweg omdat ik bang was dat ik zou mislukken, dat mijn leven zou mislukken, dat alles wat ik wilde bereiken zou mislukken.

bang voor de toekomstAls je bijna iedere dag in therapie zit en het meerendeel van je tijd bezig bent met jezelf en je eigen problemen, lijkt de echte wereld ver van je af te staan. Het werken aan je problemen is niet leuk en kan heel pijnlijk zijn, maar het heeft ook iets veiligs, want je hoeft je dan nog nauwelijks druk te maken over jouw toekomstige leven. Zolang je ziek bent, heb je een excuus om niet voluit te leven en te bouwen aan je toekomst.

Er lijkt een afstand te zijn ontstaan tussen jouw leven en het echte leven.

Dit is 1 van de redenen waarom ik denk dat je enkel in het uiterste geval moet kiezen voor een opname in een kliniek. Ben je namelijk eenmaal opgenomen, dan is de stap terug in de maatschappij, het echte leven zo ontzettend groot, dat die regelmatig uit angst jaren uitgesteld wordt. Soms lees ik op het forum zinnen als 'Het is echt beter om helemaal te stoppen met school, zodat je je volledig op therapie kan richten'. Ook mij werd dit aangeraden. Ik wilde naast mijn therapie graag een studie in deeltijd doen. Ik volgde het advies van de therapeuten niet op en bleef in het weekend naar school gaan. Hier ben ik achteraf ontzettend blij mee, want juist dat stukje zorgde ervoor dat ik met 1 been in de maatschappij bleef staan. Juist het naar school gaan zorgde ervoor dat ik in contact bleef staan met 'normale, gezonde' mensen en niet alleen maar met mensen met problemen.

Het is, om de afstand tussen therapiewereld en echte wereld te overbruggen, zo belangrijk om al in therapie bezig te gaan met je sociale leven en toekomst. Juist dan moet je proberen een brug te slaan naar jouw toekomstige leven. Met hulp is het een stuk enger als wanneer je dit alleen moet doen als je eenmaal klaar bent met therapie.

Op een bepaald moment kan de therapiewereld zo veilig aan gaan voelen dat je hem niet meer durft te verlaten. Dit is natuurlijk in strijd met waarvoor je vecht: genezen van je eetstoornis. Dit kan ervoor zorgen dat je bewust of onbewust dit proces richting genezing gaat vertragen. Je durft je gevoelens nog helemaal niet uit te spreken, je bent nog helemaal niet klaar voor een opleiding, je wilt nog helemaal niet de verantwoordelijkheid hoeven vragen van geld verdienen, een studie, baan of alleen wonen. Naarmate het einde van je behandeling nadert, gaat het ineens een stuk slechter met je. Je valt weer af, begint ineens weer met jezelf beschadigen of denkt voortdurend aan zelfmoord. Alles in je roept: Zien jullie dan niet dat ik het nog niet alleen kan?!

Maar is die angst voor het leven, voor je toekomst terecht? Is het leven werkelijk zo eng? Is het therapieleven echt fijner en leuker?

baby stepsNee. Op een bepaald moment heb ik de stap gezet: ik ben gestopt met alle therapie en ben het leven aangegaan. Niet in 1 keer, maar stapje voor stapje ben ik de dingen die bij het leven horen aangegaan. Ik ging weer kijken naar mijn toekomst en naar wat ik zou willen. Ik stelde me open voor een relatie en ging op zoek naar een baan. In mijn achterhoofd hield ik de gedachte: Het kan allemaal mislukken, maar als ik de eeuwige patient blijf, mislukt het sowieso. Ik heb maar 1 leven en als ik dat verspil door angsten en problemen, dan is dat vreselijk zonde.

Natuurlijk kreeg ik niet direct een relatie en vond ik niet direct een geweldige baan. Natuurlijk ging ook ik regelmatig op mijn bek en was de neiging om weer terug te vallen groot, ...maar ik wist dat dit me niks goed zou brengen. Wat had het immers voor nut om weer af te gaan vallen? wat bereikte ik daar nou werkelijk mee? Ja, ik kon dan weer hulp vragen en kreeg (betaalde) aandacht van therapeuten,...maar was dat waar ik werkelijk naar snakte?

Nee, ik snakte naar een leuk leven, naar erkenning en naar een positief gevoel over mezelf en dat zou ik nooit krijgen als ik mezelf niet zou uitdagen en het echte leven aan zou gaan.

Natuurlijk is het makkelijk om je te blijven verschuilen achter problemen, om jezelf te zien als kwetsbaar en zwak en je bij ieder zuchtje wind jezelf in te beelden dat je bijna omvalt... maar het levert je niets op, je raakt er alleen maar dingen door kwijt. Je kunt het vergelijken met een junk die keer op keer weer teruggrijpt naar de drugs. Hij of zij heeft hier duizenden goede redenen voor want het leven is zo zwaar, maar uiteindelijk maakt hijzelf de keuze om niet op tijd hulp in te schakelen of steun te vragen. Vluchten in je kwetsbaarheden, in je verslaving om jezelf kapot te maken omdat je bang bent voor het leven is makkelijk, maar weet je.... leven is veel leuker!

angstJa, echt! Het is helemaal niet fijn om afhankelijk te zijn van hulpverlening en jezelf minderwaardig te voelen omdat je geen baan of studie hebt. Het voelt zoveel beter om het leven zelfstandig aan te gaan, om de uitdagingen van het leven te trotseren. Het voelt volwassen en krachtig om gewoon te zeggen tegen mensen die om je geven dat het niet goed met je gaat en te vragen of ze je willen steunen i.p.v. dit indirect te gaan communiceren door bijvoorbeeld weer af te gaan vallen. Iedereen maakt verkeerde keuzes, iedereen heeft mislukkingen, iedereen heeft tegenslagen, dat hoort bij het leven. Jij bent geen mislukking als er dingen in je leven mislukken.

Jij bent pas een mislukking als je je leven vergooit doordat je het leven niet aangaat omdat je bang bent om te mislukken.

Laat je leven niet leiden door angst. Wees niet bang voor fouten, want fouten maken hoort erbij. Als je geen fouten maakt, zal er ook weinig gevoel van overwinning zijn wanneer je het goed doet. Het leven is niet eng, het leven is een uitdaging, een avontuur. Het leven is een waardevol geschenk wat je hebt gekregen. Pak het geschenk uit, laat het niet liggen omdat je bang bent dat wat er in zit je teleurstelt.

 

Gerelateerde blogposts

Reacties

Blij - Vrijdag 9 november 2012 13:38
Dit is echt de reden waarom ik bang ben om te genezen.
TH - Vrijdag 9 november 2012 13:39
Bij mij hielp het idee in mijn achterhoofd dat er voor iedereen een levensdoel is en dat dat toch echt niet kan zijn een "ideaal" gewicht bereiken op die levensoverheersende en destructieve manier als ik al vele jaren van mijn leven mee bezig was.

Dit leven leid je slechs 1x.
Dus pak de kans om geestelijk te groeien.
Met angst kom je namelijk niet verder, integendeel; het remt af en je staat stil in het leven.
kim300808 - Vrijdag 9 november 2012 14:14
Wauw, tnx! Ik sta nu ook op het punt om 'het leven' aan te gaan, scary! Maar ik heb mogen ervaren dat deze kleine stapjes mij al zoveel hebben opgeleverd!
Mooie one-liners zitten in dit stukje :)
NoahJulia - Vrijdag 9 november 2012 15:53
Sommige dingen zijn zo herkenbaar en ik heb er zelfs tranen van in mijn ogen gekregen.
v - Vrijdag 9 november 2012 16:28
zoo herkenbaar die angst om te leven en te falen. Ik had mijn studie al gestopt en me helemaal afgesloten, dus in mijn geval stond ik al niet meer in de maatschappij en werd het een opname. Maar in andere gevallen ben ik het helemaal met Scarlet eens. Het is zo moeilijk om terug te keren. Ik was heel bang om te leven en heb zelfs mijn ouders gevraagd om al hun verwachtingen te laten vallen omtrent mijn opleiding etc. Pas toen ben ik weer gaan eten, het was echt een keerpunt. Natuurlijk was ik nog wel bang. Ik begon met vrijwilligerswerk en een opleiding ver onder m´n niveau.. Maar zelfvertrouwen groeit!
En nu sta ik volop in het leven, nieuwe opleiding gedaan, getrouwd, huis, kind en ga binnenkort weer solliciteren! Dit had ik nooit durven dromen.

Hiermee wil ik alle angstige meiden (en jongens) een hart onder de riem steken. Heus, het kan goed komen en je mag klein beginnen.. net als ik. Als mensen je dat kwalijk nemen, is dat hun probleem! Ga ervoor!
Flower - Vrijdag 9 november 2012 16:28
Mooi stuk, tis precies waar ik op dit moment mee bezig ben.

Enigste wat me een beetje naar aan doet voelen: "Jij bent pas een mislukking als je je leven vergooit doordat je het leven niet aangaat omdat je bang bent om te mislukken"
---> je ben NOOIT een mislukking

Emma - Vrijdag 9 november 2012 16:42
Mijn therapeuten raden mij ook aan om tijdelijk te stoppen met mijn studie, maar dat wil ik niet. Door mijn studie hou ik de therapie vol. Het is zo belangrijk om nog een 'normale' factor in mijn leven te hebben.
Therapie is belangrijk, maar mijn studie voorziet me van zingeving. Dat is essentieel voor herstel.
Eev - Vrijdag 9 november 2012 18:14
Goed stuk. Herkenbaar.
Alleen; 'je bent pas een mislukking als je je leven vergooit doordat je het leven niet aangaat omdat je bang bent om te mislukken', vind ik dan wel erg kort door de bocht. Omdat je bang bent en je vastgrijpt aan de voor jou veilige dingen, ben je meteen mislukt? Ik ben van mening dat niemand, eetstoornis of geen eetstoornis, hoogopgeleid of ongeschoold, lef of angstig, mislukt is. Ieder mens is een wonder op zich.
amanda - Vrijdag 9 november 2012 18:28
super mooi en zo herkenbaar die angst van het loslaten en dan denken van wat kan ik dan nog wel, zo mooi echt ik had dit echt nodig super bedankt.

liefs xx
o - Vrijdag 9 november 2012 19:26
Ruim een half jaar geleden zou ik hebben gezegd, nu weet ik hoe het ook kan zijn. Ja, het is onwijs eng, maar het leven kan zo onwijs mooi en goed zijn!
BellaS - Vrijdag 9 november 2012 20:00
Wat een mooi en herkenbaar stuk!
Dit is ook een van de redenen waarom ik mijn studie heb stop gezet. De angst voor verantwoordelijkheid als student, de angst om fouten te maken, de angst om te mislukken. (Er waren ook nog andere redenen, hoor.)
Het is inderdaad waar dat het belangrijk is om tijdens de therapie ook nog in het gewone leven te blijven staan. Dat merk ik heel erg op dit moment. Gelukkig heb ik mijn baantje nog!
hmm - Vrijdag 9 november 2012 22:53
oke dankjewel nu voel ik me nog slechter. Ik ben dus echt een mislukking want ik vergooi jaren van mijn leven omdat ik nog steeds bang ben te mislukken. Nu is het geen denkfout meer, maar realiteit blijkbaar.
Wit konijntje - Zaterdag 10 november 2012 08:19
Ook voor mij was dit heel nuttig om even te lezen! Ik zit nog in die eerste fase, waarbij ik net alles heb geparkeerd. Ik zie het als een soort van waarschuwing maar ook als richtingaanwijzing: blik op vooruit en met 1 been in de wereld blijven staan. Dankjewel!

Eev - Zaterdag 10 november 2012 10:29
@ hmm: Nee, dat ben je niet! Mislukte mensen bestaan simpelweg niet. Dat jij er (nog) niet klaar voor bent om afscheid van je eetstoornis te nemen, maakt jou geen mislukt mens. Zelfs als je ervoor kiest om je eetstoornis je hele leven bij je te houden, ben je geen mislukkeling. Ik denk trouwens dat de definitie van een mislukt leven voor iedereen anders is. De definitie van mislukken = niet het gewenste resultaat opleveren. De enige die dus kan bepalen dat jouw leven 'mislukt' is, dat ben jijzelf, want alleen jij weet welk resultaat je had verwacht (van jezelf, van het leven)
Als jij je door het lezen van dit stuk aangesproken voelt en jij geeft jezelf de stempel 'mislukt', dan is het misschien wel goed om kritisch en eerlijk te kijken naar wat je concreet anders zou willen in je leven om ervoor te zorgen dat jij je niet mislukt voelt. Laat je door niemand zeggen dat je mislukt bent! Niemand is mislukt.
Vlindertje. - Zaterdag 10 november 2012 12:35
Mooi stuk.
Dat is ook de reden dat ik echt niet wil stoppen met mijn studie. Naast mijn eetgestoorde leven heb ik gewoon ook gezonde mensen nodig, op school of stage waar ik voor even uit mijn e.s wereldje word getrokken en kan relativeren. Zonder dat zou ik verzwelgen in zelfmedelijden en het niet durven.
E - Zaterdag 10 november 2012 20:08
Ik ben o.a. ook weer begonnen met snijden omdat ik zo bang ben, dat het te goed met me gaat en ik weer van alles moet doen.
Al zijn er wel meer redenen

Echt een heeeel goed stuk! Want ik ben zo bang om te leven. Maar ik doe n ook kleine stapjes en denk niet te ver vooruit.
Romy - Maandag 12 november 2012 17:41
Prachtig, zo herkenbaar. En tegelijkertijd heel erg rot. Ik ben ook bang voor de toekomst. Ik ben vooral bang dat het me nooit lukt om mijn eetstoornis los te laten. En het lijkt alsof ik om diezelfde reden juist een eetstoornis héb... stom he.
BeStrong - Zaterdag 1 december 2012 15:33
Herkenbaar, heerlijk en toch echt rot.. Het is fijn om te weten dat ik niet de enige ben, maar het word wel erg duidelijk dat ik hier iets mee moet. Toch heel fijn dat dit verhaal hier staat! Voel ik me niet meer zo alleen.. dankjewel
vlinder 64 - Donderdag 19 september 2013 23:53
Ik ben heel bang om weer de maatschappij in te moeten. ik ben een alleenstaande moeder die binnenkort kostwinner moet zijn. Maar ik ben bang voor een baan. niet omdat ik lui ben,maar omdat ik misschien werk moet doen wat ik niet leuk vind,en bang ben voor kritiek. Bang voor een baas.Ik weet ook niet wat ik leuk vind.Ik zou het liefst zzper willen zijn,of een eigen klein winkeltje.
Lusi - Zondag 24 november 2013 22:21
Exact. wat ik door een groepsgenootje ben gaan beseffen: ik irriteeerde me er mateloos aan: ze wilde niet uit pure angst voor een toekomst, die ze nu ook niet had dat dat besefte ik al na twee dagen. Ze zette amper stappen, dat bleek uit haar verleden maar kwam ook weer naar voren tijdens onze therapie.

Zij was bang, maar ik ook, ze heeft me des te meer doen beseffen dat therapie niet de oplossing voor alles is, maar evengoed een uitvlucht kon zijn (daar ben ik haar ontzettend dankbaar voor)...

Maar ik was de enige die zich zorgen maakte over het feit dat nog een jaar therapie het alleen maar moeilijker ging maken. Mijn therapeuten waren het niet echt met me eens: één jaar extra (in een andere dan eetgroep): betekende voor mij het vermijden van mijn grote angst: 'de toekomst'. Dat stond lijnrecht tegen 'beter worden' in. Dus koos ik mijn eigen weg.
meissie - Zaterdag 26 april 2014 08:41
Heel herkenbaar. Het draait uieindelijk om de praktijk en je moet het zelf doen. Maar dit bericht brengt mij nu heel erg in verwarring. Ik heb juist altijd tegen m.n angst gevochten omdat ik ze niet ui de weg wilde gaan maar heb tot nu toe al 4 keer een burnout gehad. Met die keer antipsychotica als gevolg
Dit wil ik nu voorkomen. Wil op eigen kracht proberen. En dat is verdomd zwaar. Praten is enigszins nodig maar je moet wel handvaten hebben om met jezelf te leren. Je moet omgaan. Je moet ten eerste jezelf wel goed kennen om juiste keuzes te maken. Alleen maar over problemen hebben helpt inderdaad niet.. kijk naar wat jou helpt. Passend bij de mogelijkheden die je hebt en ga daar niet tegen vechten
Leer het te accepteren zoals je bent
Want in je leven iemand anders spelen wordt je doof ongelukkig van.
charlie - Zondag 30 november 2014 03:51
Dit is ook voor mij herkenbaar. Ik heb geen eetstoornis, maar wel de angst voor de toekomst. Het allerliefst wil ik later gelukkig zijn, en dit zie ik voor me met een man en kinderen. Vannacht kreeg ik echter angst door deze droom. Ik bedacht situaties als, wat als mijn man verliefd wordt op een andere vrouw terwijl we samen kinderen hebben? Of wat als deze droom sowieso niet uit kan komen door ongelukkige gebeurtenissen die er tot mn 30ste nog plaats kunnen vinden? Ik heb dit nog nooit gehad, maar ik was opeens extreem bang voor de onzekerheid van het leven en wat me allemaal te wachten staat. Hier lees ik dat ik hier niet de enige ben die bang is. Ik wil graag iedereen met een eetstoornis die hier terecht komt heel veel sterkte wensen, ik hoop dat jullie de ziekte overwinnen!
ellis-fay - Zondag 3 januari 2016 13:19
heel mooi geschreven, nog steeds heel eng om t echte leven te leven. maar het gaat beter;)
Janine - Woensdag 23 mei 2018 23:03
Thanks!
The Orphan - Vrijdag 7 juni 2019 19:02
Heel mooi stuk, ik ben trots op je en ga ook trots op mezelf worden!