Alcohol en een eetstoornis was voor mij een lastige combinatie. Mijn eetstoornis gebruikte ik om de controle vast te houden, mijn leven op een manier te regisseren. Ik miste de structuur in mijn dagelijks leven, mijn wereld kreeg barsten en ik kon ze niet meer lijmen. Mijn eetstoornis hielp mij om mijn wereld even bij elkaar te houden. Mijn eetstoornis gaf mij de controle waar ik wanhopig naar verlangde....

Juist het gebruik van alcohol vond ik daarom spannend. Ik kreeg het gevoel dat ik de controle weer kwijtraakte. De alcohol maakte mij losser, liet mij minder vasthouden aan de dwang. Dat vond ik eng. 

Voordat je verder lees wil ik je graag op het hart drukken dat ik dit schrijf omdat ik het lastig vond om een balans te vinden. Ik weigerde alle alcohol en was er bang voor. Dit is denk ik niet per se verkeerd, maar het zat mij wel in de weg. Op feestjes kwam ik er niet onderuit en ook tijdens Kerst keek de wijn mij vuil aan. 

Herinneringen

Niet alleen speelde mijn eetstoornis hierin mee, ook werd ik geteisterd door de nare herinneringen uit het verleden. Als ik mijn stiefvader een biertje zag drinken, rook ik mijn vader die dronken op de ramen bonkte. Het wijntje van mijn moeder bracht mij terug naar de supermarkt waar ik huilend alle flessen wijn weer uit het karretje haalde. Ik kon alcohol niet los zien van een verslaving. Dit zorgde er mede voor dat mijn eetstoornis hier won. Zonder de eetstoornis had ik dit misschien als uitdaging kunnen zien, maar nu liet ik deze angst voor wat het was. Het kwam eigenlijk wel goed uit. Het kwam mijn eetstoornis goed uit.

Ik wilde niet zijn zoals mijn vader. Dus moest ik geen alcohol drinken, werd al snel de conclusie. Ik zag hoe mijn vader zijn verslaving gebruikte om te vluchten aan de werkelijkheid. Ik wilde niet vluchten. Ik wilde juist meer grip op mijn leven krijgen. Grip die ik niet ging krijgen met alcohol. 

Omslagpunt

Maanden heb ik geprobeerd om mijn eetstoornis weg te maken, te ontkennen. Toch kwam er een punt dat dit niet meer lukte. Een moment dat ik zelf niet aan zag komen. Ik had ondertussen geleerd dat alcohol los stond van een verslaving. Toch dronk ik zelf bijna niks. Mijn lichaam schrok op het moment dat ik wel wat dronk. Op een lege maag. Het duurde dan ook niet lang voordat het goed misging. Ik had niet eens veel gedronken, maar in combinatie met mijn eetstoornis was het wel te veel voor mijn lichaam op dat moment. Ik werd wakker in het ziekenhuis. Mijn moeder naast me.

Het was 10 uur ’s ochtends. De dag na Halloween. Er prikte een klein pleistertje op de plek waar het infuus had gezeten. Ik had het niet gemerkt. Ik was te ver weg. Ik schaamde me. Ik was ondertussen volwassen en nu lag ik hier, in het ziekenhuis. Hoe erg ik mij ook heb verzet tegen mijn vader, zo dichtbij was ik nog nooit geweest. Juist omdat ik mij zo had verzet. Mijn eetstoornis was een manier geworden om met die pijn om te gaan. De pijn die mij hier had gebracht. 

Naast het verdriet dat ik ervoer, was dit voor mij ook een heel belangrijk moment. Het moment dat ik mij realiseerde dat dit niet verder zo kon. Ik had te weinig energie en reserves om mijn lichaam hieruit te redden, er moest iets gebeuren. Een week later liep ik samen met mijn moeder de huisartsenpraktijk uit, gewapend met een verwijsbrief. 

Kliniek

In de kliniek kwam alcohol eigenlijk nooit ter sprake. Waarom wist ik niet zo goed. Ik wilde graag een normale relatie met alcohol, alleen wist ik niet waar ik moest beginnen. Want hoe plan je dat in vredesnaam in je eetlijst? Vervang je dan iets anders? Ik wist het antwoord echt niet. Ik heb het toen nooit aangedurfd om dit uit te spreken. 

Een paar maanden later was mijn tijd in de kliniek voorbij. Ik moest alleen nog een terugval preventieplan maken, een paar keer op gesprek komen en ik was weer vrij om te gaan. 

‘Wat voor producten zou je als eerst weer laten staan?’ Vroeg ze. Ik hoefde niet lang na te denken. 'Alcohol.' Zei ik resoluut. Voor het eerst vertelde ik hoe mijn relatie met alcohol mij in de weg stond. Dat ik het moeilijk vond alcohol te drinken vanuit mijn eetstoornis, maar dat ik hier geen tools voor had gekregen. Samen hebben we gekeken hoe we dit passend konden maken via mijn eetlijst. 

Ondertussen drink ik nu weer alcohol. Dit is op meerdere gebieden echt een overwinning geweest. Ik heb de angsten rondom mijn vaders verslaving wat meer los kunnen laten en ook de angsten vanuit mijn eetstoornis houden mij niet meer bezig. Ik vond het lastig om mijn eetstoornis angsten hierin echt uit te dagen omdat dit een onderwerp is wat, in ieder geval bij mij, in de kliniek niet werd besproken. Wel had ik ondertussen veel tools geleerd die ik hier kon inzetten.

Hoe ga jij om met alcohol?