De rillingen trokken over mijn rug. Ik probeer mij zo klein mogelijk op te vouwen, maar kleiner kan ik me eigenlijk al niet meer maken. Ik controleer of de kastdeur wel goed dichtzit en kom tot de conclusie dat het er vanaf de buitenkant normaal uit zou moeten zien. Niemand zal weten dat ik hier zit. Niemand die me hier gaat zoeken.

Eigenlijk was het niet eens nodig mij zo te verstoppen. Mijn vader had waarschijnlijk bij thuiskomt al te veel gedronken om überhaupt de trap op te komen. Eerder die middag had ik volle (en lege) flesjes en blikjes bier onder mijn bed gevonden. Ook had ik wat lege flessen sterke drank uit mijn kast gevist. Ook al wist ik van mijn vader probleem, dit was ondertussen ook niet meer te ontkennen, toch was dit voor mij een bevestiging dat hij echt verslaafd was. Op dat moment liepen we allang bij de verslavingszorg, helaas zonder succes. Terwijl mijn moeder, mijn zusje en ik keer op keer afwachtend op onze stoel zaten, kwam mijn vader gewoon niet opdagen. Het boeide hem daadwerkelijk niet. Het vinden van die flessen maakte mij zo boos. Het voelde alsof het ineens mijn probleem werd. Alsof ik het moest gaan oplossen. 

Woedend was ik, gewapend met alle flessen, de trap af gerend. Ik was alleen thuis en ik kookte. Ik huilde van boosheid. Mijn betraande oog viel op zijn sporttas. Die nam hij elke dinsdag mee als hij vanuit zijn werk met collega's ging sporten. Twee blikjes heb ik erin leeg laten lopen. In zijn schoenen, over zijn broek. Het siste even maar trok snel in. De tas heb ik weer teruggezet. Een flesje heb ik over zijn kussen leeggegooid. De geur van warme pils drong mijn neus binnen en ik werd er misselijk van. De geur van mijn vader. Al snel rook de slaapkamer naar bier. Ook al zag ik hem niet eens heel vaak drinken, ik heb hem nog minder vaak nuchter gezien. Hij dronk altijd stiekem, en schijnbaar dus ook op mijn kamer. Mijn kamer was mijn veilige plek, de enige plek in dat hele huis waar ik tot rust kon komen, waar ik niet gestoord werd, en zelfs dat bleek een illusie.

Ik had gelijk. Bij thuiskomt had hij niet de kracht om mij op mijn kamer op te zoeken. Toen mijn moeder en zusje ook thuis waren durfde ik pas weer naar beneden. Niemand wist wat ik had gedaan. Behalve mijn vader. De hele avond heeft hij mij vuil, of misschien eerder boos, aangekeken. Hij kon niks zeggen, hij mocht niks zeggen. Dan wist mijn moeder meteen dat hij op zijn beurt flessen had verstopt op mijn kamer, en dat besef had hij wel.  Die dinsdag was hij eerder thuis. Waarom hij niet is gaan sporten weigerde hij aan mijn moeder te vertellen. Ik wist het wel. Steeds vaker bleef de sporttas thuis en mijn vader langer weg. 

Mijn vader wilde niet veranderen, dat werd mij wel duidelijk. Ik begon meer aan mijzelf te twijfelen. Ben ik het niet waard om voor te genezen? Ben ik niet belangrijk genoeg? Ik werd er misselijk van dat hij zijn verantwoordelijkheden niet aan wilde gaan en dat ik keer op keer mijn moeder moest troosten. Dat was mijn taak helemaal niet, maar was het wel geworden. 

Ik heb als kind, en later ook nog, vooral veel verdriet, boosheid en schaamte gekend. Als ik van mijn vriendinnen hoorde dat ze mijn vader zagen fietsen schoot ik al in paniek. Was hij wel nuchter? Hadden ze door dat hij had gedronken? Stonk hij? Ik was bang dat anderen mij zouden afrekenen op het alcoholmisbruik van mijn vader. Dit heeft ervoor gezorgd dat ik in mijn tienerjaren geen druppel alcohol aan durfde te raken. Ik was veel te bang dat dit iets overdraagbaars zou zijn en ik ook verslaafd zou raken.

Alcoholverslaafd ben ik dan ook nooit geweest. Wel had ik een eetstoornis, wat voor mijn gevoel best wel iets van elkaar wegheeft. Ook ik deed stiekem, was gefrustreerd als anderen mij tegenwerkten en vond nergens aansluiting. Toch heeft dit er niet voor gezorgd dat ik milder over mijn vader ben gaan denken. Dit is in de loop van de jaren zo gegroeid en ik weet niet of ik hier ooit nog compassie in ga vinden.

Ondertussen heb ik zelf al heel wat bier gedronken in de loop der jaren. Zeker in het begin voelde dit een beetje als verraad. Het voelde alsof ik de kant van mijn vader koos en met mijzelf in gevecht ging. Nu ben ik zover dat ik wel echt kan genieten van een lekker speciaalbiertje of een biertje in de kroeg. Ik wordt niet meer boos als anderen om mij heen drinken en ik kan dit nu wel echt los zien van een echte alcoholverslaving. Dit is wel iets wat ik echt heb moeten leren. Alcohol was in mijn ogen slecht, de boosdoener. Waarom zou je voor de gezelligheid drinken als dit niet gezellig afloopt? Dat zijn thema's die ik zelf nog niet echt snapte. Ik weet nu dat een biertje op zijn tijd echt heel anders is dan elke dag jezelf verdoven. Dat een biertje op zijn tijd niet betekent dat je verslaafd bent. 

Als ik nu bier drink denk ik niet meer aan mijn vader. Bier ruikt niet meer naar mijn vader, maar mijn vader denk ik nog wel naar bier. Als ik bier ruik denk ik aan de klamme maar gezellige feestjes in de kroeg, de warme avonden op het strand, de smaak van een fijne verjaardag of een goeie filmavond. De biertjes op ons balkon die al klaar staan voor een volgende spelletjesavond. Of ik dan bier ga drinken weet ik nu nog niet, maar de geur vind ik dan alles behalve storend.

♥

Hoe ga jij om met de geur van alcohol?