Al die tijd ben je ervan overtuigd dat je het alleen kan. Dat je het alleen moet oplossen. Terwijl het heel gek is om te denken dat als het in je eentje niet goed gaat, je er wel in je eentje voor zult moeten zorgen dat je alles weer op de rit krijgt. Het gaat niet goed en daar heb jij niet om gevraagd. Al die tijd heb je gedaan wat je kon, maar het is niet altijd genoeg. Niet omdat jij tekort schiet of gefaald hebt, maar omdat het simpelweg niet altijd alleen kan.

Om echt te kunnen veranderen zul je soms de regie even uit handen moeten geven. Je kunt alleen maar van richting veranderen als je oog hebt voor de richtingen die er allemaal zijn. Vaak kunnen anderen jou dat veel beter laten zien, dan wanneer je zelf door je eetstoornisbril de weg moet vinden. Wanneer een ziekte jou blind laat staren op eten, meten en wegen, helpt het als anderen jou kunnen helpen om je ogen weer te openen. 

Dat geldt niet alleen voor een eetstoornis, maar ook voor andere problematiek zoals bijvoorbeeld een verslaving. Zelf vergeleek ik mijn eetstoornis wel eens met een verslaving. Natuurlijk was ik er ooit met een reden mee begonnen, het bezig zijn met eten diende ergens voor. Het had een veel hoger doel dat niets te maken had met eten. Ook ik was daar op een gegeven moment achter, maar toch kon ik nog niet stoppen. Ik moest het blijven inzetten, terwijl ik wist dat het daar niet over ging en dat het mij al die tijd ook niets had opgeleverd. Ik had al het bewijs dat het niet werkte wat ik deed, toch hield ik er niet mee op. Ik kon simpelweg niet stoppen, omdat ik verslaafd was. Verslaafd aan die gewoonte, aan het vertrouwde systeem dat ik mijzelf had aangeleerd. Het was vreselijk en tegelijkertijd bood het mij alle houvast die ik op dat moment nodig had.

Het voelde alsof ik verstrikt was geraakt in mijn eigen eetstoorniswereldje. Als vanzelf greep ik elke dag weer terug naar oude gewoontes, die ik eigenlijk zo graag los wilde laten. Niet omdat ik zwak was, maar omdat het bijna onmogelijk is om daar zelf uit te komen. Je weet dat je wilt veranderen, maar wat daarvoor moet gebeuren weet je niet altijd. Als je dat had geweten, had je dat zelf allang gedaan. Willen veranderen is de belangrijkste motivatie, maar geen garantie dat je zelf uit die situatie kunt komen. Er zijn nieuwe gewoontes nodig, nieuwe inzichten en nieuwe systemen. Gewoontes die je zelf nog niet kent, durft of die je jezelf nog totaal niet eigen hebt gemaakt. Je weet dat je anders wilt, maar je hebt er nog niets voor in de plaats. Dat is waar hulp nodig is.

Je hoeft daar natuurlijk ook niet alleen achter te komen. Dat voelt ongetwijfeld soms zo en het gevoel van schuld en schaamte zorgen er misschien voor dat je het liefst alles alleen oplost. Misschien voelt het zelfs diep van binnen als jouw schuld, heb je het zelf zo ver laten komen en vind je nu dat je het ook zelf zult moeten oplossen. Misschien ben je gewend alles alleen te doen en komt het in jouw hoofd gewoon niet voor dat je anderen nodig hebt om ergens uit te komen. Dat is begrijpelijk, dat het soms tegen al je gevoel in kan gaan, maar je doet jezelf tekort als je het niet doet.

Je doet jezelf te kort als je jezelf de mogelijkheid ontneemt op verandering. Op de mogelijkheid dat iemand even je hand pakt en samen met jou naar jouw leven kijkt. Soms heb je de blik van iemand anders nodig, om op een andere manier naar jezelf en naar jouw situatie te kijken. Je hebt het al die tijd alleen gedaan en dat heeft niet uitgepakt zoals je wilde. Wat houdt je tegen om het eens anders te doen? Om er hulp bij te halen en te kijken wat dat voor jou kan betekenen?

Toen ik eenmaal over de schaamte heen was, ik mijn verhaal had gedaan en ik een startdatum voor mijn behandeling in mijn agenda had staan, viel er iets van mij af. Nee, ik vond het nog steeds niet leuk dat er hulp voor nodig was om te kunnen herstellen, maar ik was moe van het vechten. Moe van het vechten in mijn eentje en dat voelde ik pas toen het niet meer hoefde. Ik mocht even alles laten vallen en mij op laten pakken door mensen die hiervoor hadden gestudeerd. Het hoefde niet meer alleen en er was hulp. Natuurlijk moest ik het zelf doen, ik was de enige die het verschil kon maken in mijn eigen herstel, maar de zekerheid dat er mensen om mij heen waren die met mij mee konden kijken gaf mij geen hulpeloos gevoel meer. Ik werd gezien en ik mocht beter worden.

Dat geldt ook voor jou. Genezen kun je niet alleen en ik gun jou dat je kunt voelen dat dat ook geen voorwaarde is. Je hoeft niet zelf alle oplossingen klaar te hebben. Het hoeft niet alleen en hulp accepteren is geen teken van zwakte. Het is juist krachtig, want jij bent degene die de deur open zet naar herstel.

♥

Fotografie: rawpixel