De strijd tegen mijn eetstoornis voelde voor mij heel eenzaam. Ik had het idee dat niemand mij echt zou kunnen begrijpen. Ook schaamde ik me voor mijn gedrag en vond ik het hierdoor lastig om hulp te vragen. Ik heb het uiteindelijk wel gedaan en daar ben ik achteraf gezien heel blij mee. Maar met alleen om hulp vragen was ik er nog niet. Het betekende dan wel dat ik mensen om me heen had die me wilden helpen, maar ik moest het alsnog helemaal zelf doen…

Vroeger loste ik het liefst alles zelf op. Nog steeds heb ik daar trouwens wel een handje van. Ik vond het lastig om hulp te vragen, omdat ik dat misschien toch zag als een teken van zwakte. Ik vond dat ik alles zelf moest kunnen en probeerde daarom ook wanhopig in mijn eentje alle ballen hoog te houden. Maar het werden er te veel en het werd steeds lastiger waardoor ik uiteindelijk wel om hulp moest vragen.

Door hulp te vragen, kwam ik erachter dat ik het niet alleen hoefde te doen. Mijn ouders wilden helpen, mijn vriendinnen wilden helpen en ook de hulpverleners wilden mij helpen. Iedereen probeerde mij te helpen op zijn of haar eigen manier. Mijn ouders probeerden bijvoorbeeld te helpen door mij te vertellen hoe mooi ik was, hoe trots ze op me waren en dat ik echt geen reden had om me zo lelijk te voelen. Ook gingen mijn ouders wekelijks met mij mee naar therapie, voerden zij ook gesprekken met de hulpverleners en probeerden zij de tips die ze daar kregen thuis toe te passen.

Mijn vriendinnen probeerden mij te helpen door op me te letten op school. Zij hadden mijn eten op een gegeven moment zelfs in beheer zodat ik het niet weg kon gooien of allemaal in een keer op kon eten om het vervolgens weer uit te spugen. Ze hielden mij nauwlettend in de gaten. Ook zijn mijn vriendinnen weleens mee geweest naar therapie. Sommige vriendinnen vonden het lastig om met mij te praten, maar andere vriendinnen vroegen toch wekelijks hoe therapie was gegaan. Hartstikke lief was dat.

Hulpverleners hebben mij ook op allerlei verschillende manieren proberen te helpen. Individuele gesprekken, groepstherapie, muziektherapie, gesprekken met het hele gezin, cue exposure en ga zo maar door. Er is heel veel geprobeerd. Voor mij was het heel fijn om te weten dat er op me gelet werd. Ik werd toch wekelijks daar gezien en dat bevestigde dat ik het niet helemaal alleen hoefde te doen. Deze mensen hadden ervoor geleerd om mensen met eetstoornissen te helpen en ze wilden mij ook helpen.

Ik kreeg dus van alle kanten hulp en iedereen was druk met mij, maar toch heb ik me ontzettend eenzaam gevoeld. Waarom? Omdat ik ondanks alle hulp geen steek vooruitkwam. In plaats van beter leek het alleen maar slechter met me te gaan. Ik voelde me eenzaam terwijl ik niet eenzaam was en dat was lastig.

Hier kom ik bij het stukje aan ‘maar je moet het wel zelf doen’. Het duurde heel lang voordat ik dat in ben gaan zien. Uiteindelijk wees de juiste therapeut mij daarop. Hij zei letterlijk dat iedereen alles voor mij zou kunnen doen, maar als ik er niks mee deed en de dood in wilde, dan zou dat gaan gebeuren. Dit raakte me. Eigenlijk wilde ik niet dood. Ik wilde gelukkig zijn.

Iedereen reikte mijn allerlei handvatten aan. Iedereen probeerde mij te helpen. Ik was niet alleen en ik hoefde het dus ook niet alleen te doen. Maar ik moest het wel zelf doen. Niet mijn ouders, niet mijn hulpverleners en ook niet mijn vriendinnen konden ervoor zorgen dat ik die ene boterham opat en binnenhield. Alleen ikzelf kon dat. Alleen ik wist wat er allemaal in mij omging op zulke momenten. Alleen ik wist dat ik doodsbang was om aan te komen van die boterham. Alleen ik wist dat ik het idee had om die boterham toch weer uit te spugen.

Ik hoefde de strijd tegen die boterham niet alleen aan te gaan. Iedereen stond voor me klaar en had me tips gegeven hoe ik dat gevecht het beste aan kon gaan. Maar uiteindelijk was ik zelf degene die daar iets mee moest doen. Zelf doen betekent zelf die boterham opeten en vertellen wat er allemaal in mijn hoofd omging om maar te voorkomen dat ik die boterham weer wilde compenseren. Zelf doen betekent om hulp vragen als je het lastig hebt, maar toch de juiste stap wil gaan zetten.

Ik weet dat veel van jullie denken dat jullie alleen staan in de strijd tegen de eetstoornis. Tegen jullie allemaal wil ik zeggen dat dat niet het geval is. Je hoeft het niet alleen te doen. Er zijn genoeg mensen om jou heen die jou zouden willen helpen. Als je er maar voor openstaat om die hulp ook te vragen en te ontvangen.

Je hoeft het dus niet alleen te doen, maar je moet het wel zelf doen. De verantwoordelijkheid ligt uiteindelijk bij jou. Jij maakt elke dag weer beslissingen. Je beslist zelf over of je iets wel of niet eet, over of je iets wel of niet compenseert en of je wel of niet met mensen wilt praten over jouw problemen. Ik snap dat het elke keer weer een strijd is in je hoofd en dat het moeilijk is. Soms voelt het zelfs alsof je er geen keuze in hebt. Ik snap dat echt heel goed. Maar die keuze heb je wel. Ik zeg hiermee niet dat het een keuze is dat je een eetstoornis hebt, want dat is gewoon niet zo. Maar je hebt wel de keuze om beter te worden. Je hoeft het beter worden niet alleen te doen, maar je moet het uiteindelijk wel zelf doen!

Fotografie: Mike Monaghan