Genezen: Niet kunnen of niet willen?
Tijdens onze eerste informatie bijeenkomst gisteravond voor ouders en omstanders kwam de vraag naar boven: Wil mijn dochter niet beter eten of kán mijn dochter niet beter eten? Een moeilijke vraag waar weinig antwoorden op kwamen. Daarom leek het me waardevol om hier eens een blog aan te wijden. Want hoe zit het nou precies? Kán je echt niet anders als je lijdt aan een eetstoornis of wíl je niet anders? Ikzelf denk dat het een combinatie van beiden is.
Toen ik nog middenin mijn eetstoornis zat wilde ik allerlei dingen niet veranderen. Ik wilde niet aankomen in gewicht en ik wilde niet anders eten. Daarentegen wilde ik wel heel graag gelukkig zijn en onbezorgd kunnen leven. Ik wist echter mijn god niet hoe en de weg hiernaartoe leek me ook zo'n lange weg, dat ik deze niet durfde aan te gaan. Durven. Ik denk dat het woord durven in deze eigenlijk de kern is van het antwoord op de vraag: Wil of kan ik niet genezen van mijn eetstoornis? Ik wilde het ergens wel en ik zou het ergens ook best wel kunnen, maar ik durfde het niet.
'Natuurlijk wilde ik wel zo zijn als andere meisjes, gewoon normaal en gelukkig. Maar dat was ik niet. Ik voelde me altijd anders, ik was ongelukkig en had geen idee wat met al die negatieve gevoelens te doen. Het rommelen met eten was voor mij een manier om me goed te voelen. Het was mijn tijdelijke oplossing. Ik had geen idee hoe tijdelijk, maar dat boeide me op dat moment niet. Ik kon er immers ieder moment weer mee stoppen, toch? Bovendien vond ik het afvallen wel mooi en voelde het als preseteren, het leverde me dus vooral veel op.'
Ieder van ons is fysiek in staat om eten naar zijn mond te brengen, dit te kauwen en door te slikken. Toch zeggen we vaak 'Ik kan het niet'. Feitelijk klopt dit natuurlijk niet, want je kán het best. Is het dan een kwestie van niet willen? Niet per se. Het kan zijn dat je ook niet wil veranderen, misschien omdat je nog nauwelijks door hebt wat er met je aan de hand is. Misschien heb je nog niet geaccepteerd dat je werkelijk een eetstoornis hebt en dat jouw eetstoornis een ongezond coping mechanisme is voor andere problemen en nare gevoelens. Misschien vind je zelf wel dat je helemaal geen last hebt van je eetstoornis en vind je de mensen om je heen maar lastig. Je wilt dat dus niet beter worden, omdat je nog niet erkend dat je een werkelijk probleem hebt. Wanneer je je hier wel bewust van bent, spelen willen, kunnen en durven allen een rol.
In behandeling gaan kon ik wel en ook doen wat er gezegd werd was niet iets wat ik niet zou kunnen. Maar ergens wilde ik gewoon echt nog niet. Ik maakte wel stappen, maar niet alle stappen. Ik wilde wel, maar toch ook weer niet. Toen het eten eenmaal beter ging en mijn gewicht redelijk was hersteld, merkte ik dat ik nu wel echt beter wilde worden. Ik zag wat het me opleverde en wilde er voor gaan. Toch lukte het af en toe niet en had ik het idee dat ik het echt niet kon. Ik wist gewoonweg niet hoe ik met bepaalde gevoelens om moest gaan. Gelukkig heb ik daar in therapie veel over geleerd en mezelf echt helemaal uitgeplozen, waardoor ik op een gegeven moment echt de stappen kon en wilde zetten die nodig waren. - Nouska
Willen, kunnen en durven staan eigenlijk heel erg in verband met elkaar. Wanneer je je beseft dat je een probleem hebt en je ergens wel van dit probleem af wilt, maar niet weet hoe en wat je ervoor in de plaats krijgt, kan er veel angst om de hoek komen kijken. Je bent bang voor het onbekende, het onveilige. Wat als ik straks mijn veilige eetstoornis en mijn veilige gewicht loslaat en er komt niets positiefs voor de in plaats? Sommige dingen vind ik misschien ook best wel fijn, waarom zou ik die dan loslaten? Dan ben ik straks én ongelukkig én ik heb geen eetstoornis meer om in te vluchten. Dan heb ik helemaal niets meer en heb ik ook geen reden meer om hulp te vragen.
Iedereen om je heen kan roepen dat een leven zonder eetstoornis beter is, maar hoe weten die mensen dat dit ook voor jou geldt? Misschien ben jij wel de uitzondering? Misschien ben jij wél als enige minder mooi met gezond gewicht. Misschien stopt jouw gewicht niet en blijf je aankomen?
De angst voor al dat onbekende kan ervoor zorgen dat je het gevecht met je eetstoornis niet aan durft te gaan. Je wilt het ergens wel, maar je durft het niet en daarom kan je het niet. Toch zal je die angst aan moeten gaan als je verder wilt komen. Dat is met alles zo in het leven. Als het jouw droom is om een eigen bedrijf te starten, maar je durft de stap niet te zetten om ermee te beginnen, zal je nooit weten of het een succes wordt. Natuurlijk is het eng, maar juist de mensen die succesvol zijn, zijn de mensen die risico's nemen in hun leven. Die hun angsten aangaan en vechten voor hun dromen.
Het is niemand zijn levensdroom om ondergewicht te hebben. De wens om ondergewicht te hebben komt voort uit andere wensen, verlangens en angsten. Het vasthouden van ondergewicht of ongezond eten is geen levensdoel, voor niemand. Het is slechts een manier om te overleven omdat je een andere manier van leven niet aandurft.
Eenmaal in therapie is het daarom soms nodig om duidelijke regels op te stellen of om een time-out in te stellen bij het meermalen verbreken van die regels. Dit kan heel oneerlijk aanvoelen, maar het kan ook een manier zijn om toch die angst aan te gaan. Je wilt graag die hulp, je wilt graag van je eetstoornis af, maar je durft geen stappen te zetten. Jij hebt dan een keuze. Dat is geen eenvoudige keuze en het kan goed zijn dat je het allemaal alsnog niet durft, maar dan is het aan jou om te onderzoeken wat jij nodig hebt om het wel te durven. Als je je blijft verschuilen achter 'Ik kan het niet' dan kan ook niemand je helpen.
'Pas toen mensen niet meer meegingen in mijn 'Ik kan het echt niet - excuses!' en grenzen gingen stellen, besefte ik dat ik aan het werk moest en mijn angsten aan moest gaan, wilde ik mijn leven positief veranderen. Ik voelde me vreselijk in het nauw gedreven, maar wist ook dat het zo niet verder kon. Dat ik met roepen dat ik het niet kon, niet gelukkig zou worden. Ik was doodsbang voor alle veranderingen die zouden komen, maar met de juiste hulp en heel veel liefde en steun is het me wel gelukt.'
Probeer in plaats van 'Ik kan het niet' eens 'Ik durf het niet' te zeggen en probeer dan samen met jouw omgeving uit te zoeken wat je nodig hebt om het wel te durven. Als je niets kan bedenken wat jou kan helpen, dan zou je je nog weer eens kunnen afvragen of je het dan ook daadwerkelijk echt wel wilt. Wees eerlijk naar jezelf en je omgeving, daarmee bereik je uiteindelijk het meest. En ook voor de omgeving is het belangrijk dat deze zijn eigen grenzen trekt. Soms kan dit hard of onaardig aanvoelen, maar beter helpen dan altijd maar meegaan in het 'ik kan niet' gedrag.
Wat denk jij?
Is het niet willen, niet kunnen of niet durven?
Gerelateerde blogposts
Reacties
Hard werken, maar je krijgt er zoveel voor terug!
In de zomer kwam ik er achter dat het helemaal niet leuk is om anders te zijn. Iedereen ging lekker zwemmen en ik durfde mijn t-shirt niet uit te doen omdat ik mijn schaamde voor mijn lichaam.
Ik ben heel blij dat een paar vrienden me hebben gedwongen mee te gaan zwemmen. Na die eerste stap ging de rest een stuk makkelijker. Ik heb aan het einde van de zomer zelfs zonder schuldgevoelens gebarbecued. Niemand wist dat ik een eetstoornis had en iedereen behandelde me als een normaal mens. Vreemde ogen dwingen eigenlijk dus toch wel een beetje. Nu ben ik ze zo dankbaar.
(Ik moet hier wel bijzetten dat ik geen anorexia had)
Ontopic, vanuit mijn ervaring is het willen en durven.
Ik denk dat bijna iedereen met een eetstoornis wel graag gelukkig wil zijn, en het leven aan wil kunnen zónder eetstoornis. Maar dat de eetstoornis nog zoveel functies en voordelen oplevert dat het loslaten ervan moeilijk is. Een eetstoornis heb je niet zomaar, het maakt het leven leefbaar. En daarom denk ik dat de gevolgen van het loslaten van de eetstoornis (weer gaan voelen, kwetsbaar zijn, assertief moeten worden, en moeten zeggen wanneer het slecht gaat) niet gewild is. Dat is in ieder geval hoe het bij mij is. Ik wil zó graag willen leven zonder eetstoornis, en daarmee gelukkig zijn. Maar de functies van mijn eetstoornis wil ik niet loslaten.
Oke lekker vaag dit.
Mijn motto is wel: alles lukt, zolang je maar écht wilt.
Als je er zelf niet achter staat, lukt het niet.
Je moet er zelf wel helemaal voor gaan, niemand anders douwt dat voor jou.
Maar ook kwestie van durven.het vertrouwde loslaten en je weer in iets "nieuws" storten.
Ik wil wel graag, maar iets loslaten wat je al zo lang vasthoud OS toch wel raar. Je bent er toch zo veel mee bezig en dat valt weg.
Erg goeie blog, zet je aan het denken.
Durven een tandje bij te zetten.
Waar een wil is, is een weg!
En nu ik eetstoornis vrij ben, besef ik dat het iets is van willen.
Want je kan alles bereiken als je het écht wilt.
En misschien voel je zo van: ja ergens wil ik het wel. Maar die ergens, maar, misschien,.. zegt genoeg.
Dan is er steeds iets dat je nog niet kan loslaten.
Niet kunnen vind ik altijd een beetje onzin; ook tijdens mijn eetstoornis wist ik dondergoed dat ik het wel zou kunnen als ik echt wilde. Dan zou ik met dat 'niet durven' heus wel kunnen omgaan (als in relativeren etc.).
Ik ben heel bang voor het onbekende, zoals jij dat heb beschreven.
Wie ben ik zonder eetstoornis?
Wat als ik de uitzondering ben, gezond gewicht maar toch dik?
Wat als er niets positiefs in de plaats komt van mijn eetstoornis?
Al deze gedachtes zorgen ervoor dat ik niet de stap neem om aan te komen en mijn problemen aan te pakken.
x
Het is mij zelfs vertelt na weer verschillende intakes dat ik chronische anorexia heb.
Geen behandeling meer maar accepteren om hier voor de rest van me leven mee om te leren gaan...
beetje tegenstrijdig met de blog hierboven... maar wat nou willen of kunnen? Soms wordt de beslissing voor je gemaakt in dit democratisch land!
'Wat als ik straks mijn veilige eetstoornis en mijn veilige gewicht loslaat en er komt niets positiefs voor de in plaats?' Heeeel herkenbaar.
Ik kán wel proberen er soepeler mee om te gaan en door dagen heen te wisselen, of er soms boven te gaan; ondanks dat ik weet dat ik dan meer eet dan ik nodig heb.
" Het is niemand zijn levensdroom om ondergewicht te hebben. De wens om ondergewicht te hebben komt voort uit andere wensen, verlangens en angsten. Het vasthouden van ondergewicht of ongezond eten is geen levensdoel, voor niemand. Het is slechts een manier om te overleven omdat je een andere manier van leven niet aandurft. "
Dit, ^ , laat me nu realiseren dat een ES niet het probleem is, maar echt alleen maar een 'signaal' voor de dingen die echt mis zijn. Heel mooi!
Liefs,
Zelf vind ik het erg moeilijk. Ik wil een gezond lichaam en eet ook (sport specifiek ), wil alleen niet 'junken'. Reden hiervoor is dat ik me zo rot voel als ik 'off schema' eet.
Heb beide kanten gezien; als kind altijd veels te dik en tot 2x toe veels te mager.
dusja wilskracht......
Uiteindelijk is het wel een kwestie van willen. Maar vaak is dat gaan willen ook nog een heel proces. In eerste instantie wil je vaak nog niet omdat de eetstoornis je ook iets oplevert. Je kan het iemand niet kwalijk nemen dat hij iets niet wil. Willen moet van binnenuit komen en niet omdat een omstander vind dat het moet.
Ik denk trouwens dat kunnen, durven en willen te nauw met elkaar verweven zijn om ze te onderschijden en dat de factoren daarom altijd samen zullen gaan.
Weer het gevecht en de dagelijkse strijd... Ik herken me trouwens wel in X, dat ik ervoor moet zorgen dat ik het niet te makkelijk heb, en daarom niet 'te lief' voor mezelf mag zijn. Maar waarom?
Iets willen (willen vliegen - een Mars eten), betekent niet automatisch dat je het kan. Maar het wordt een zoektocht naar dat durven (bijv. met een deltavlieger - bijv. een Mars Mini), waardoor je het (deels) wel kan. En als je het eng vind, probeer je het eerst met kleine stapjes en/of ondersteuning (van een kleine heuvel - samen met een vriend een Mars Mini eten).
Everything is impossible, untill it's done ! (Nelson Mandela)
Make the impossible, possible (Bill Strickland)
en ik wil het niet omdat ik niet durf.
Het is zeker een kwestie van niet durven...wat is het perfect verwoord! Ik herkende mezelf er helemaal in.
Inderdaad...wat als ik die uitzondering was?
Nu weet ik dat ik dat niet was! Gelukkig met mijn man, zoontje (15 maanden) en dochtertje (10 dagen).
Het leven is veel te mooi, weet ik nu. Maar om daar achter te komen, moest ik wel mijn grootste angst in de ogen kijken.
Lieve meiden die dit gevecht nog moeten leveren: kom op, ga ervoor! Houd vol..zet door...eet. Echt, jij bent geen uitzondering!
Ik heb bewondering voor diegene die het lef hebben de strijd met de es aan te gaan, je moet immers de confrontatie met je eigen angsten aangaan, maar het leven is zo mooi, dus vecht, huil, lach, laat los, deel je gevoelens met diegene die dicht bij je staan, zij verwachten geen grote stappen, en je zult zien dat het met vallen en opstaan steeds een beetje lichter wordt, het negatieve denken plaats maakt voor positieve gedachten en al denk je soms van niet, iedereen heeft angsten en onzekerheden, het geluk zit immers in kleine dingen, het zonnetje op je gezicht, de warmte van een blik van waardering, een wandeling langs het strand, sluit je niet af maar open voorzichtig je ogen, zodat je kunt zien dat er zoveel te genieten valt!
Hou steeds meer van jezelf, je bent UNIEK!
Blijf betrokken, steun waar je kan en laat los wanneer het nodig is. Zorg voor jezelf zodat je kan zorgen voor de ander. (H)erken je grenzen als ouder, broer of zus en hou hieraan vast, hoe moeilijk dat soms ook is.
Ondergewicht heb ik (nog) niet en zit op een gezonde BMI.