Voedsel geschapen voor jou

 

Toen God de aarde schiep, de planten, dieren, rivieren en vissen, zag Hij dat het goed was. Toch ontbrak er nog iets, de mens. God maakte de mens naar Zijn evenbeeld, Hij zegende hen en gaf de mens al het zaaddragende gewas en bomen waar zaden of vruchten aan groeien te eten. God zag dat alles zeer goed was.

Wanneer ik terugkijk naar de periode dat ik worstelde met een eetstoornis, besef ik dat het in die tijd nooit echt tot me door is gedrongen hoe bijzonder wij als mensen eigenlijk zijn. Zo gelijk in het eerste hoofdstuk van het eerste boek in de bijbel probeert God dit al aan ons duidelijk te maken. Helaas besefte ik dit nog niet in die tijd, maar ik hoop dat ik door mijn verhaal hier te vertellen, jullie wel duidelijk kan maken hoe mooi je bent in God's ogen.

Gedurende mijn tijd op de basisschool was ik een vrij onzeker en verlegen meisje, hoewel ik soms heel boos kon zijn of juist heel vrolijk en aanwezig, overheersde toch mijn onzekere kant. Dit heeft er waarschijnlijk voor gezorgd dat ik regelmatig wat buiten de groep viel, pesten kan ik het niet echt noemen, maar er zijn zeker periodes geweest dat ik me op school niet gewenst voelde. Daar kwam bij dat tijdens deze tijd mijn ouders uit elkaar gingen en mijn moeder met een andere man trouwde. Dit waren ingrijpende gebeurtenissen en zorgden ervoor dat ik nog minder lekker in mijn vel zat. Op dat moment, rond mijn tiende, begon God een rol te spelen in mijn leven, mijn stiefvader was namelijk Christelijk en met hem werden mijn moeder en ik dat ook. 

Op de middelbare school bleef ik hetzelfde stille, onzekere meisje. Ik had één vriendinnetje, maar verder wilde niemand met mij omgaan. Mijn andere klasgenootjes zeiden heel weinig tegen mij en ik mocht in de pauze niet bij hen zitten. Ook thuis ging het niet lekker, mijn stiefvader en ik hadden veel ruzie. In een poging mijn verdriet en boosheid te kunnen uitten begon ik met automutilatie.

De problemen dreven me van God af, ik probeerde Zijn hulp te zoeken, maar kon het niet vinden. Heel soms zag ik een lichtpuntje, had ik minder ruzie thuis, leken mijn gebeden te zijn verhoord, maar het duurde nooit lang voor het weer slechter ging. Het leek wel alsof God mij in de steek aan het laten was...

In deze tijd begon ik steeds meer te merken dat ik wat steviger werd, natuurlijk, ik was ten slotte dertien en mijn lichaam begon langzaamaan steeds vrouwelijker te worden. Ik vond dit alleen heel vervelend, zeker omdat ik een van de eerste uit mijn klas was die wat voller begon te worden. Waarom ik dacht dat mensen mij aardiger zouden vinden als ik zou afvallen weet ik niet, maar iets in mij wilde minder gaan eten. Ik sloeg mijn ontbijt en lunch over, maar na een tijd vond ik dit steeds moeilijker worden. Ook drong dat vriendinnetje erop aan dat ik moest eten, dus deed ik dit toch maar wel.

Het jaar erna kwam ik in een klas waar ik iets beter in de groep lag, dat jaar had ik wat meer vriendinnen wat ik erg fijn vond. Wel bleven de problemen en ruzie's thuis aanhouden en ik bleef doorgaan met automutileren. Totdat mijn moeder het op een dag nodig vond om in mijn dagboek te gaan lezen, waar ik veel in had geschreven over mijn automutilatie. Na een grote ruzie met mijn ouders hierover durfde ik bijna niet meer te automutileren en op die manier ben ik er toch mee gestopt.

Ik begon steeds meer te twijfelen aan God, waarom liet Hij toe dat ik zo'n rotleven had? Dat ik bijna dagelijks ruzie's had met mijn ouders? Geen vriendinnen op school, geen mensen die van me hielden? Altijd moest ik beter zijn, mezelf bewijzen voor anderen, om zo een klein beetje respect te kunnen verdienen. Ik haatte mezelf, want iedereen haatte mij. Als God bestond, waarom liet Hij dit dan toch gebeuren?

Helaas ging het weer slechter op school, waardoor het verlangen om dun te zijn nog sterker begon te worden. Ik begon met het overslaan van mijn ontbijt en het schrappen van tussendoortjes, waar ik jaren mee door bleef gaan. Een vriendin had in die tijd op een pro-ana site gelezen dat je je eten weer kan kwijt raken door te braken. In eerste instantie vond ik dit een raar idee, maar toen ik op een dag zoveel had gegeten dat ik er een beetje misselijk van werd, ging ik het toch proberen. Voordat ik het wist deed ik het nog een keer en nog eens en ineens braakte ik wekelijks wanneer ik vond dat ik teveel gegeten had.

Pas toen ik op mezelf ging wonen, sloeg ik totaal door in mijn eetgestoorde gedrag. Mijn ouders hadden geen zicht meer op wat ik deed en omdat ik helemaal alleen woonde kon ik doen en laten wat ik wilde. Maaltijden overslaan, braken, minimaal vijf keer per dag op de weegschaal staan, afslankpillen kopen en later ook laxeerpillen, het was in nog geen paar maanden mijn dagelijkse leven geworden. Het was ook erg wennen om op mezelf te wonen en het depressieve gevoel van de eerste jaren middelbare school kwam weer terug.

Ook mijn geloofsleven was op dat moment niet goed, ik zat zo diep in mijn frustraties en verdriet dat ik God moeilijk een plekje kon geven in mijn leven. Nog steeds begreep ik niet waarom Hij dit allemaal liet gebeuren. Wanneer zou het eindelijk eens beter gaan?

Waarom ik begon te beseffen dat ik zo niet verder kon weet ik niet precies, maar nu ben ik God zo dankbaar dat ik op een dag toch naar de huisarts ben gegaan om een verwijsbriefje voor een psycholoog. Hoewel ik bij de huisarts een vaag verhaal ophing dat ik wilde praten over mijn jeugd, kreeg ik het verwijsbriefje en een maand later zat ik voor mijn intake bij PsyQ.

Vanaf dat moment leek alles een stuk sneller te gaan, het duurde nog wel even voordat er een plek vrij kwam in de groep waar ik in zou komen, maar het uitzicht op de verbetering die zou komen was ergens toch wel erg fijn.

Na maanden vechten tegen mijn eigen gevoel begon het eten steeds wat makkelijker te gaan, maar ik merkte dat er nog iets ontbrak, dat laatste stukje motivatie wat er voor zorgde dat ik echt 100% van mijn eetstoornis af wilde. Van verschillde groepgenoten hoorde ik over ervaringen die ze hadden waardoor ze echt door wilden gaan met vechten, maar ik kende dat gevoel nog niet.

Op een dag had ik een gesprek met een Christelijke vriendin die de zondag daarvoor een preek had gehoord over een stukje tekst uit Timotheus wat ze graag met mij wilde delen. Dit was het moment waarop ik mijn laatste stukje motivatie te horen kreeg, omdat dit stukje tekst mij zo heeft geraakt en gemotiveerd, wil ik het nu graag met jullie delen:

'Maar de Geest zegt uitdrukkelijk dat in latere tijden sommigen afvallig zullen worden van het geloof en zich zullen wenden tot misleidende geesten en leringen van demonen, door huichelarij van leugenaars, die hun eigen geweten als met een brandijzer hebben toegeschroeid. Zij verbieden te trouwen en gebieden zich te onthouden van voedsel, dat God geschapen heeft voor de gelovigen en voor hen die de waarheid hebben leren kennen, om onder dankzegging aanvaard te worden. Want alles wat God geschapen heeft, is goed en niets is verwerpelijk, wanneer het onder dankzegging aanvaard wordt. Want het wordt geheiligd door het Woord van God en door het gebed.'
1 Timotheus 4:1-5 (Herziene Stagenvertaling) 

Voor mij zal dit altijd een hele bijzondere betekenis hebben, iedere keer als ik dit stukje tekst lees weet ik weer hoe graag God wil dat ik gezond ben, dat ik leef en geniet van Zijn schepping.

Ook begon ik toen te beseffen hoeveel verdriet ik God deed, door mijn lichaam te beschadigen, door er zo slecht voor te zorgen, ik ging helemaal voorbij aan het doel waarmee God mij gemaakt had. Mijn geloofsleven begon langzaam weer te groeien, ik begon te bidden dat ik mezelf mocht leren zien hoe God mij ook zag: Mooi, genoeg, geschapen naar Zijn evenbeeld, waardevol, talentvol, knap, gewoon helemaal goed.

Nu ik terug kijk naar de tijd dat ik heb geworsteld met mijn eetstoornis en depressie zie ik hoe God bij mij is gebleven, al die tijd. Hij heeft mij ervan weerhouden een einde aan mijn leven te maken, Hij heeft mij doen beseffen dat ik hulp moest zoeken, Hij heeft mij geholpen om van mezelf te kunnen houden, zoals Hij altijd al van mij gehouden heeft.

Niet alleen weet ik dat God van mij houdt, Hij houdt ook van jou, ook jou wil Hij helpen om je eetstoornis te kunnen overwinnen, zodat je net als ik nu kan zeggen dat je PROUD bent op jezelf.

 

Gerelateerde blogposts

Reacties

Anna Louisa - Dinsdag 17 mei 2011 16:39
wat prachtig geschreven zeg! als ik dit zo lees, zou dit ook mijn leven kunnen zijn. Het geloof speelt ook sinds 10 jaar een rol bij mij, geloofde er ook niet in. Automultilatie is ook zeer herkenbaar. het op jezelf wonen..
jee tranen in mijn ogen omdat het zo mooi geschreven is en omdat het zo herkenbaar is.. prachtig!! Bedankt!!
nvv3 - Dinsdag 17 mei 2011 19:21
Wat een mooi stuk en ik herken ook dingen. (er niet bijhoren etc) En wat ontzettend mooi dat God wel van ons houd en onze talenten ziet! Ik wil daar ook steeds weer op terug vallen hoe moeilijk het ook soms is, omdat God zo onbereikbaar lijkt. Ik heb ook laatst gehoord dat je God op de eerste plaats moet zetten in je leven, je hoeft Thank God (hihi) het niet zelf uit tevechten.

daf - Dinsdag 17 mei 2011 23:23
Sjonge wat een bemoediging is dit verhaal! En wat een geluk dat jij (ik weet niet hoe je heet) na zulke moeilijke en verdrietige jaren hebt mogen inzien dat God van je houdt.

Het stukje uit Timotheus spreekt ook mij aan. De Heer heeft ons gemaakt om te genieten van voedsel (eten is dus niet verkeerd, wat voor mij wel vaak zo voelt). We hebben het nodig (zonder ga je immers dood) en mogen er dankbaar mee omgaan. Ik vind dat wel moeilijk. Nu gaat het helemaal niet zo goed, ik raak controle kwijt. Maar Timotheus zegt dat voedsel wordt geheiligd door Gods Woord en door gebed. Hij roept me op om naar God te gaan, Zijn woord te lezen en te bidden!
Ik voel me een stuk beter nu ik dit gelezen heb, want ik weet weer dat alleen God mij uiteindelijk rust kan geven.

Lizzy - Donderdag 19 mei 2011 14:16
Wat ontzettend mooi geschreven! Ik begrijp je helemaal. En als ik het even niet meer zie zitten en me afvraag waarom dit allemaal gebeurt, kijk ik naar dit gedichtje, misschien helpt het ook jou:

Ik vroeg om Kracht, en ontving moeilijkheden om me sterk te maken.
Ik vroeg om Wijsheid en ik kreeg problemen om op te lossen.
Ik vroeg om Voorspoed...
En ik kreeg de hersenen, het verstand, om te kunnen werken.
Ik vroeg om Moed.....
En ik kreeg obstakels om te overwinnen.
Ik vroeg om Liefde...
En ik kreeg mensen op mijn weg met problemen, die ik kon helpen.
Ik vroeg om Gunsten...
En ik ontving kansen.
"Ik kreeg NIETS wat ik wilde... Maar ik ontving ALLES "wat ik nodig had."
Heather - Zaterdag 21 mei 2011 22:44
Dit is onwijs herkenbaar, mijn eetstoornis verliep op soortgewijze manier. Gelukkig heeft ook mijn geloof me gered, en me doen inzien hoeveel ik wel niet waard ben voor God!
Paulien - Dinsdag 24 mei 2011 22:12
Ontzettend mooi geschreven!
Ik herken er van alles en nog wat in. Ook heeft God mij geholpen om de waarheid i.p.v. de leugens over mezelf te gaan geloven. En ook al blijft het leven niet altijd makkelijk, het geeft enorme troost te weten dat er Iemand is die jou nooit meer loslaat en ontzettend veel van je houdt. Een eetstoornis lijkt zo fijn en het voelt alsof je controle hebt, maar in werkelijkheid heb je nergens controle over en is God de Enige op wie je kunt bouwen!
Mooi dat Hij je door deze periode heen naar zich toe heeft getrokken om je zo een vrijer leven te geven.

Heel veel succes met alles!
amanda - Maandag 14 november 2011 14:38
zo mooi, ik worstel er ook nog mee en heb vanavond gesprek met mensen van mijn kerk om te kijken wat hun voor mij kunnen doen, jij bent een kanjer super gaaf meisje xx liefs amanda
anneke - Donderdag 19 januari 2012 11:57
God ontloopt mij,houdt zich niet thuis.
flower-hart - Vrijdag 10 februari 2012 17:14
wat een mooi verhaal
god is overal
Rianna. - Maandag 13 februari 2012 16:02
heeel erg moooi van je meid.
en heel knap dat je het durft te delen.
ik heb ook wel een beetje zo'n leven, alleen ik denk dat jij het moeilijker had.
Weet dat God altijd van je houdt, ondanks wat je hebt meegemaakt of wat je doet.
Hij is overal.
Succes ermee!
dikkekus x
LoLaV - Zondag 1 april 2012 21:42
ik heb dit ook ervaren, alleen dan neit met een eetstoornis.