Lieve eetstoornis, of moet ik zeggen walgelijk beest? In het prille begin toen we elkaar ontmoetten dartelde je een beetje om me heen en ik ging in op je avances. Eerst besloten we niet meer met het snoepgoed om te gaan, want die wilden we liever niet te vriend, maar eigenlijk waren gewoon alle tussendoortjes niet datgene waar we mee op pad wilden, dus ook zij werden van onze noodzaak geschrapt. Nu konden we weer lichter door het leven. Maar na een tijdje werd het weer zwaar en samen overlegden we, jij nam de leiding, alles wat je zei was waar. Noodzaak was veel te zwaar, het moest makkelijker worden.

We konden al niet meer goed overweg met maaltijden en zeker niet omdat hij ons drie keer per dag lastigviel. Maar om hem niet helemaal teleur te stellen schreven we hem nog niet helemaal af, maar we werden wel al lichter en dat was fijn! Maar tjonge, jonge wat was wat was maaltijd boos dat we hem in de steek lieten, hij begon ons alsmaar meer lastig te vallen en we werden er ziek van, ons haar viel uit, we werden er duizelig van. Het was dus echt niet meer houdbaar, dus we besloten om maaltijden zo goed als helemaal uit ons leven te bannen en tot het minimum te beperken. Hij moest ons alleen maar bezoeken wanneer het ons uitkwam en dat was enkel als we hem al een hele dag niet hadden gezien en als we ons hadden geamuseerd bij sport, onze beste maat! Dan was onze batterij weer opgeladen en konden we een heel klein beetje maaltijd verdragen...

Maar op een dag was alles zwart, zo zwart dat wij zelfs niet meer met elkaar konden opschieten. Je schreeuwde en schelde en zei dat ik slecht en lelijk en dik en dom en saai en raar en zot was en dat iedereen me kon missen. Ik was boos, maar toen ik dan weer dacht aan mijn vroegere vrienden, maaltijd en tussendoortje besloot ik dat het bij jou wel beter was, wat er ook gebeurde. Ik kon altijd op je terugvallen. Je zei ook dat ik zonder jou niks kon en ik geloofde jou, dus gingen we samen verder op pad. Sport was nog mijn enige beste vriend. Je had ook nog gewaarschuwd dat ik niet naar bezorgden mocht luisteren, die zeiden alleen maar dingen omdat ze wilde dat ik ongelukkig zou worden en nog stommer. Stel je voor, ik moest met maaltijd weer vriend worden en als dat gelukt was ook nog eens met tussendoortje!? Nee, geen denken aan, gelukkig dat ik eetstoornis nog had. Die steunde mij door mager en graatmager.

Depressie was altijd wel al een kennis van mij geweest, maar sinds jij mijn vriend was kwam depressie me vaker en vaker bezoeken. Alleen vond ik haar niet zo aangenaam, maar het was je vrouw en jullie zijn onlosmakend van elkaar, dus ja, ik verdroeg haar dan ook maar.

Na zeven jaar elke keer ook die depressie te moeten zien werd het me te veel. Ik zag maar een uitweg en dat was de dood ontmoeten. Ik dacht lang na, maar bezorgden praatte uren met mij en ik was zelf ook een beetje bang om dood te ontmoeten, vooral omdat ik nog niet wist waar dood was, want je hebt twee doelen bij dood. Je hebt de brede weg naar het slechte doel en de smalle weg naar het goede doel. En ik had om dat moment nog niet gekozen welke weg ik zou pakken. En als je dan de verkorte weg naar dood neemt, voordat je die beslissing hebt gemaakt, kom je op het verkeerde doel van dood. Want dan beland je op hetzelfde eindpunt van de brede weg en dus bij het verkeerde doel van dood.

Jij zei me dat als het echt niet ging, dood wel een goede oplossing was. Ik vond dat best wel een beetje gemeen en ik werd boos op jou. Ik schreeuwde dat ik zonder jou en depressie niet aan dood had moeten denken en dus ook niet zo bang hoefde zijn. Maar zonder jou kon ik niet, dus ruzie met je maken had geen zin.

Maar door aan de twee doelen van dood te moeten denken dacht ik plots aan God en dat was echt het allerlaatste wat ik nog ging proberen, ik dacht: ‘Als HIJ me niet kan helpen, kan niemand me helpen'.
Jij stond er heel sceptisch tegenover, je zei: ‘Ah, die ALMACHTIGE, wel je zegt dat je van mij af wilt, maar HIJ heeft er wel voor gezorgd dat we elkaar ontmoet hebben, dus wees maar kwaad op HEM.' Ik vond wel dat je gelijk had en ik heb het HEM ook eens verweten en gevraagd waarom hij nu had toegelaten dat ik zo dom was om op je avances te zijn ingegaan.

HIJ heeft daar nog niet op geantwoord. Maar ik las in zijn handleiding die Bijbel heet, dat HIJ soms dingen toelaat en dat wij niet alles moeten weten. Dus ja, ik laat die vraag even rusten. Sinds ik GOD, mijn oude vriend had opgezocht begon twijfel me ook weer lastig gevallen, dat ik al van kinds af mijn blok aan het been. Maar het kon mij toch niet helemaal beletten om met GOD te praten. Ik vergat nog te zeggen dat de Bijbel eigenlijk een soort van spiegel is, als je erin leest is het magisch, alles wat je leest wordt gepersonaliseerd.

Jij was toen echt zo vervelend aan het worden, je belette dat ik God ging opzoeken en hield me constant bezig met jou symptomen. Maar het toffe was, dat God mij niet in de steek liet. HIJ moedigde me aan en gaf me kracht. Ik kwam zelf tot de ontdekking dat ik jou niet meer nodig had en dat ik alleen nog maar bij God wilde zijn.

Maar ik bent zo vreselijk aanhankelijk van jou en ik heb soms het gevoel dat ik je toch nog niet kan missen. God zegt nog iedere dag tegen mij dat jij echt een slechte vriend bent voor mij. En als ik kijk hoe jij mijn vroegere vrienden behandelt hebt en hoe je met mij bent omgegaan, dan zie ik dat Hij groot gelijk heeft. Je bent zo slecht, zo gemeen, zo geniepig zo donker, en oh zo listig. En toch blijft het moeilijk om je helemaal af te wijzen, omdat ik soms het gevoel heb dat je mijn enige vriend was waar ik al mijn zorgen en verdriet kwijt kon. Ik heb me vergist, het is bij God dat ik dat kan, en ik ga afscheid van je nemen, ook al zal het een lang afscheid zijn, ik ga je niet missen. En als ik je nog eens tegenkom, dan weet ik hoe ik je moet aanpakken, dus rot op en laat me met rust! God is mijn geneesheer!