Mijn verhaal op een rij krijgen en delen is een van mijn moeilijkste uitdagingen van de laatste jaren. Deze keer ga ik een zekere redelijke poging en versie doen, nu is namelijk zoveel beter en anders dan een tijd terug. Ik begin wat eerder met mijn verhaal, want ik wil niet hetgeen overslaan waar ik zo dankbaar voor ben. Mijn gezin en jonge jaartjes bijvoorbeeld waren hartstikke goed en fijn. Mijn hardwerkende vader die het toch voor elkaar kreeg persoonlijke aandacht te geven aan zijn vier kinderen, mijn moeder die fulltime voor moeder-zijn heeft gekozen en ons heerlijk kind liet zijn. Mijn grote lieve zus als voorbeeld, en mijn broertjes leuke speelkameraadjes. Een bos voor het huis met een heuse boomhut, een zandbak die ook modderbak mocht zijn, een hond en hamstertjes om mee te knuffelen. Een knuffel en kus voor het slapen, thee met een koekje en een vader die arts was wanneer hij een pleister plakte en goochelaar als je jarig was.

Ik leefde in dromen.

Het dromen, wat ik maar al te graag doe, werd ruw verstoord. Eind groep 4 veranderde ik en mijn geschwester van school en kerkgemeenschap omdat mijn moeder zich had bekeerd tot een hervormd gereformeerde kerk. De school sloot aan bij die kerk. Het leek fantastisch, een tweede vredige familie om ons heen, nog meer vriendjes. En wat pesterijen op de oude school achter ons.

Jammer genoeg vonden ze ons gezin ‘niet goed genoeg'. Mijn vader was bij de Rooms-katholieke kerk gebleven, maar hij steunde onze weg zeker. Onze nieuwe kerk daarentegen deed alsof mijn vader niet leefde. Pijnlijk. Al gauw werden regels opgevoerd. Indoctrinatie op kerk en school. Bedreigingen. Fysiek geweld. Regels maken, zogenaamd van God, maar niet terug te vinden in de Bijbel. Rond deze tijd beleefde ik ook traumatische dingen. Rond groep 8 waren ik en enkele klasgenootjes ook regelmatig in de schoolkelder te vinden, uit angst verstopt. Het werd ons gezin te veel. We probeerden ons uit te schrijven zodra m'n broertjes ook naar de middelbare school zouden gaan. Ondertussen zaten m'n zus en ik op een openbare middelbare school, en dat opende een kanon van negeren, bedreigingen en schelden. Niet alleen op school en in de kerk: bellen, mailen, ze zochten ons thuis op, ze zeiden dat God ons zou straffen door een van de kinderen ernstig ziek te laten worden of zelfs zou laten sterven. Ik geloofde wat ze zeiden, dat zij dat serieus wisten van God, nergens waren we dus nog veilig. Want God is overal. Na een jaar van dat we hadden aangegeven dat we ons wilden uitschrijven, was het eindelijk gelukt vrij te komen.

Op de middelbare school raakte ik langzaam in de knoop. De grote boze wereld kwam op me af. Ik wantrouwde mensen, door de mensen van die kerk. Ik was gehersenspoeld, door de indoctrinatie. Wist niet hoe ik mijn mening moest uiten dus iedereen liep over me heen. Dit alles uitte zich in erge faalangst. Van faalangst ging het van kwaad tot erger. In klas 3 waren er veel triggers gekomen voor het ontstaan van mijn eetstoornis. Ik vroeg enkele keren hulp op school maar werd niet echt gehoord. Toen werd vervolgens mijn moeder erg ziek, ze had de ergste vorm van gordelroos met ook nog wondroos, dit ontstaat bij je (rug)zenuwen, al haar stress en angsten van de tijd van de kerkgemeenschap hadden haar letterlijk ziek gemaakt. Dit was rond 4vwo. Ik liep door, maakte me erge zorgen om mama die door het ziek zijn een terugval kreeg in anorexia. Ik probeerde zelf op te krabbelen rond de zomer door beter te eten en te stoppen met automutileren. Al gauw begreep ik dat ik het niet meer alleen kon stoppen, ik kreeg herbelevingen van groep 8, voelde pijn en maakte dit nu helemaal weg door mezelf te ‘verdoven' met anorexia en automutilatie. Via internet mailde ik een tijdje met een hulpverlener. Nog eenmaal zei ik, zou ik dan iemand op school vragen om hulp. Mijn mentrix van toen pakte het gelukkig wél serieus op. Op een ouderavond vertelden we samen aan mijn ouders dat ik somber was en mezelf beschadigde. De volgende dag vertelde ik dat eten ook niet heel lekker ging, maar dat me dat wel zelf lukte, want dat dacht ik.

Via de huisarts werd ik met spoed ingeschreven bij een psychiatrie instelling. Tot ik daar terecht kon zat ik bij een particuliere psychologe. Eten werd al gauw hoofdonderwerp, en na even opkrabbelen met pap als diëtist en de psycholoog voor het psychische viel ik steeds dieper. Na 9 maanden terwijl ik met spoed op de lijst stond kon ik terecht bij de psychiatrie.

Inmiddels was de drukte in mijn hoofd zo erg dat ik me verstopt had in de pro-ana wereld, zo verstopte ik me voor de wereld die ik niet aan kon. Wanneer prikkels me toch teveel werden, kreeg ik ineens dissociatie aanvallen (lichaam en geest kon niet meer en ging dus ‘uit') hyperventilerend lag ik dan op de grond, helemaal uit contact. Ik probeerde m'n ogen ook te houden op de mooie dingen van het leven. Leuke schoolkampen gehad, vriendinnen, grappige docenten en ik had een tweede familie gevonden bij een zwemclub waar ik nog steeds een passie voor zwemmen aan te danken heb. Ik haalde goede cijfers, had een geweldig lieve vriend, en was naast zwemmen, shaolin kempo gaan doen dit lukte allemaal ook ondanks mijn rug en knie problemen.

Eenmaal bij de psychiatrie instelling werd bij de eerste afspraak met de psychiater om te wegen al aan de bel getrokken. Steeds vaker kreeg ik controles, ook bij het ziekenhuis. Tot ik steeds met de ambulance naar het ziekenhuis met ernstig ondergewicht in uitgeputte en/of dissociatieve toestand moest. Daar begon de rij opnames: met 6vwo moest ik stoppen. Van somatische afdeling en de PAAZ kon ik terecht op 1 maart 2011 bij Rintveld. Daar 6 maanden doorgebracht en 18 jaar geworden. Terwijl m'n gewicht gezonder werd, begon ik meer te voelen, er kwam te voorschijn wat de anorexia verstopte: PTSS. Heftige dissociaties en herbelevingen leidde ertoe dat ik 3 keer kort overgebracht was naar een gesloten afdeling. Rintveld had me enorm geholpen, niet alleen met de anorexia maar ook met de automutilatie.

Na ontslag bij de kliniek 6 weken thuis geweest met dagbehandeling bij rintveld, gewacht op mijn vervolg opname voor achterliggende problematiek. Ik viel gelijk terug in die 6 weken in de anorexia.
Toch hebben die 6 weken thuis me erg goed gedaan. Ik zag weer wat het normale leven was, en welke leuke dingen daar bij konden horen! Ik had lol in school en voelde me weer nuttiger in het leven. De opname die volgde, voor de PTSS, viel jammer genoeg tegen. School moest ik weer stoppen terwijl bij intake me was verteld dit te mogen blijven doen. Ze zagen en luisterde niet, het was niet de plek voor mij. Uitgeput belandde ik na 3 maanden daar, op een crisis/gesloten afdeling: ik kwam niet meer uit een dissociatie aanval, was oververmoeid en uitgedroogd. We besloten de behandeling te stoppen nadat dit zich een tweede keer herhaalde waardoor ik even in het ziekenhuis belandde. Al had ik het al eerder aangegeven, zij gaven nu ook toe dat dit niet de plek was voor mij.

Ik ging naar Doetinchem, ook een gesloten/crisis afdeling. Een heel goed team stond met open armen voor mij klaar. Ik kreeg betere medicijnen, en na 2 weken in verwarde toestand en volledige rust kwam ik weer wat bij. Na een kleine maand mocht ik met ontslag!

Eindelijk, naar huis, thuis had ik rustprogramma: ziekenhuisje thuis. 2 maanden thuis heb ik veel gerust, gewikkeld in mijn snuggie en starend naar mijn ‘3 deel tv' oftewel mijn 3 ramen naast elkaar ;), in slaap sukkelend in mijn grote stoel. Of op mijn vloer liggend zodat ik de wolken zag voorbij drijven langst de boomtoppen. Het was niet saai, het was rustig, dat was wat ik nodig had. Ik ging activiteiten opbouwen, regelde een nieuwe school om 5 havo het volgende schooljaar te starten. Werkte vrijwillig als activiteiten begeleidster met dementerende ouderen. Met alle liefde hoop ik dat misschien wel weer op te pakken. Ook bouwde ik een kippenhok met m'n vader voor mijn moeder waarbij we echte kriel kroel kippen hebben nu, kluste nog wat meer en ik kon weer meer beweging aan. Ook de ambulante hulp in Doetinchem liep goed, we kwamen eindelijk bij de kern en wat we eraan konden doen: EMDR. Het voelde positief om eindelijk aan hetgeen te werken waar ik in het alle begin al mee zat, maar waar mijn eetstoornis voor was gaan staan. Ik was er nu dus klaar voor.

Het eerste EMDR gesprek viel erg heftig. Bij een ambulant gesprek stortte ik in, psychisch zo hard vechten en normaal leven was net te veel, opnieuw werd ik opgenomen op de gesloten afdeling. Dit heb ik niet als een negatief besluit ervaren, aangezien het heftiger was dan we hadden gedacht, was het veiliger opgenomen te zijn en kon ik er ook écht goed aan werken. Na 7 weken ronde ik de EMDR sessies af, ik had nooit kunnen bedenken dat het me zo goed zou doen. Ik was bijna klaar voor ontslag. De EMDR heeft echt hersteltijd nodig wegens de intensiteit, daarbij was er onderzoek bezig naar de drukte in mijn hoofd.

Na 2 maanden kon ik dus naar huis. Met vertrouwen. Bij eerdere opnames zeiden mensen, dit is het eind van de donkere tunnel, hierna komt er licht. Ik geloofde ze dan niet, want ik voelde dat er nog dingen zaten. Maar deze keer was ik degene die zei, ik zie licht aan het eind van de donkere tunnel. Laat me naar huis. Een weekje heb ik gerust en ben toen 5havo gestart. Niet in een keer, ik heb nog steeds een aangepast lesrooster. Zo is het leven voor mij nu haalbaar, in kleine stapjes.

Ik kan weer naar school überhaupt, me concentreren, mijn hoofd zijn vaker gevuld met gedachtes i.p.v, een storm, thuis zijn, met vrienden en familie lachen en huilen! Het blijft elke dag een gevecht met somberheid en vooral eten, ik weet dat ik nog verder moet met intensievere hulp voor eten, maar ik geniet nu eerst even van een normaler leven na deze tijd.

De opnames heb ik zeker niet alleen maar als zwaar beschouwd. Zo heb ik op elke plek ook altijd een maatje gevonden om soms even te ontsnappen aan de therapeutische wereld. Even gek doen om het draaglijk te maken, stiekem logeren, op hoge hakken door het bos wandelen,'s nachts een sneeuwpop maken en langst de kliniekingang zetten, yoghurt en m&m-therapie-ritueel bedenken, lachend en huilend in elkaars armen kunnen vallen, troost vinden bij lief bezoek, met open armen thuis ontvangen worden al mocht ik maar een paar uurtjes met verlof. Ik ben echt zo verdomde dankbaar voor die hulp en steun die ik heb! Dit maakt deze lange weg draaglijker. Eindelijk kan ik zeggen: ik heb in dromen geleefd en in nachtmerries, maar nu is het tijd voor vandaag! <3