Een eetstoornis en God, kan dat samen? Ik dacht vaak van niet. In de Bijbel staat dat je lichaam een tempel is en dat je die goed moet verzorgen. Nou dat deed en doe ik niet bepaald. Ik verwaarloosde mijn lichaam door niet te eten, veel te braken en te laxeren. Mijn gewicht werd lager en lager, zo laag dat ik opgenomen moest worden in het ziekenhuis en aan de sondevoeding moest. Toen ik in het ziekenhuis lag dacht ik helemaal niet dat ik er slecht aan toe was. Ik dacht dat het allemaal wel mee viel en dat het veel erger kon.

Van die twee jaar rond mijn ziekenhuisopname kan ik me niet veel meer herinneren. Maar ik weet wel dat ik vaak huilend in bed lag en bad tot God. Ik vroeg Hem of Hij me wilde helpen. Vaak bad ik ook of ik nog meer af mocht vallen omdat ik mijn gewicht niet kon accepteren. Toch voelde dat niet altijd goed. Want zoals ik net al zei je lichaam is een tempel waar je goed voor moet zorgen. God houd van jou en mij zoals je bent. Of je nu dik bent of dun of gewoon een gezond gewicht hebt. God heeft geen oordeel over je uiterlijk. Hij heeft jou geschapen en je bent mooi. Misschien ben je niet tevreden over je gewicht wat God je heeft gegeven. Misschien wil je dunner zijn. Daar kan je alles aan doen. Afvallen, laxeren braken. Maar dat wil God niet. Hij wil graag dat je gelukkig bent.

Mijn eetstoornis is al op de basisschool begonnen. Ik viel meestal buiten de boot op school. Thuis zat ik vaak alleen op mijn kamer te lezen. En tijdens het eten werd ik wel eens van tafel gestuurd omdat mijn ouders boos op mij waren. Op een gegeven moment ging ik dat als kick ervaren want dan hoefde ik niet te eten. En dat voelde goed. Soms at ik 's middags bij mijn oma een zakje chips maar als ik dat gegeten had dan at ik 's avonds niet. En zo ging het langzaam aan slechter. Tijdens mijn voortgezet onderwijs was ik redelijk stabiel, ik at weinig en viel iets af maar het was nog acceptabel en mensen zeiden er wel eens wat van maar deden er niks aan. Toen ik in de 3e zat werd ik opgenomen.

Eerst voor observatie en daarna op een afdeling waar behandeling word gegeven voor persoonlijkheids problematiek. Tijdens die opnamen was ik wel sterker geworden op persoonlijkheidsgebied, maar de laatste maanden van die opname werd mijn gewicht sluipend lager. Mijn ouders hadden dat wel door en zeiden er ook wat van bij de kliniek maar ze deden er niks aan. Toen ik na de zomervakantie aan mijn opleiding ging beginnen en lange dagen maakte ging het snel slechter.

Na een half jaar werd ik op een gesloten afdeling opgenomen en ben ik gestopt met mijn opleiding. Maar tijdens die opname was ik nog meer afgevallen. Na die opname ben ik een aantal keer verhuisd en ben ik zoals ik al eerder zei opgenomen in het ziekenhuis. Daarna ben ik begonnen met een deeltijd behandeling voor mijn eetstoornis. Ik kwam aan en mijn gewicht werd stabiel. Maar ik kon het niet accepteren.

Door mijn eetstoornis en persoonlijkheidsstoornis ben ik de afgelopen drie jaar 9 keer verhuisd. Dat is best moeilijk want je kan je nergens thuis gaan voelen. En dat brengt me weer bij God. Ik was en ben vaak boos op God, waarom liet Hij me aankomen? Waarom werd ik dikker en kan ik mijn lichaam niet accepteren? Waarom kan ik niet lang op een plek wonen, waarom moet ik altijd overal weg? Ik bad soms zelfs of ik dood mocht. Ik kon het leven niet aan, zo voelde dat. Ik vond het ook heel moeilijk om in die tijd naar de kerk te gaan. Ik wilde wel gaan omdat ik hoopte dat ik een goede preek zou horen en dat mijn problemen dan opeens over zouden zijn. Of dat ik het licht zou zien. Maar dat is tot nu toe niet gebeurd. Ik denk dat je daarvoor ook niet naar de kerk moet gaan.

Naar de kerk ga je om God te ontmoeten en Hem te eren. Te zingen en te luisteren. En als je niet in de stemming bent om naar de kerk te gaan, luister dan gospel muziek of andere muziek, sommige teksten kunnen heel erg steunen. Het lied van Gerald Troost 'Een parel' heeft mijn heel erg gesteund en soms kan ik huilend naar dat lied luisteren. Want daarin staat zo mooi gezongen dat God van je houd en je heeft gemaakt. En dat Hij een doel heeft met je leven. Misschien zie je dat doel nog niet, ik niet nog tenminste.

Maar Hij heeft een reden waarom jij leeft. En Hij houdt van jou. In de Bijbel staat ook dat God de last in je leven nooit te zwaar maakt om te dragen. Dat neemt niet weg dat je het niet verschrikkelijk moeilijk kan hebben en dat het leven niet meer ziet zitten. Daarom heb ik ook een gedicht geschreven een aantal jaar geleden dat ik graag met je wil delen. Het steunt mij heel erg. En onthoud heel goed: God houd van jou zoals je bent. Met al je moeilijkheden en problemen.

Willen is kunnen

Golven rollen af en aan
En als je goed kijkt zie je daar een mensje staan
Ze probeert de duin op te komen
Maar de top lijkt alleen bereikt te kunnen worden in onwerkelijke dromen
De duin is zo hoog en het zand loopt zo zwaar
De dingen die ze wil aanpakken lijken in praktijk één angstig gevaar
Bijna elke zondag hoort ze in de kerk van een God die van haar weet
En al haar zorgen en angsten niet vergeet
Ze wil graag vechten, bidden en naar Hem toe
Maar ze is dat eindeloze vechten moe
Ze bid om kracht en hulp
Maar als ze haar angst aan wil pakken kruipt ze in haar schulp
Ze vraagt zich af: waarom zou God dit willen,
Ziet Hij dan niet dat ik het niet meer kan tillen?
Soms lijkt haar gebed één grote klacht
Maar ze weet God heeft alle macht
Hij heeft gezegd: Je last zal nooit te zwaar zijn, Ik zal je altijd dragen
Ook al zijn er in je leven zoveel vragen!
God zegt tegen jou: geef je lasten aan mij
Dan geef ik aan jou
Mijn geliefde zoon van wie Ik zo veel hou!
Het mensje bij de zee gaat de strijd aan
De duin op door het mulle zand
Maar God heeft haar bij de hand
Alles wat ze wil kan ze aan
Wat ze weet: ik hoef nooit alleen te gaan!

♥

Bron foto's