Ze lieten me vallen om de eetstoornis
Daar zit ik dan, op de bank, starend naar buiten waar de regendruppels neerkomen op de tuintafel. Ik open mijn telefoon en scrol door mijn Facebook tijdlijn, bekijk wat nieuwe collecties in webshops en open WhatsApp, weer geen nieuwe berichtjes… Vanaf het moment dat mijn eetstoornis zichtbaar werd aan de buitenkant heeft mijn omgeving langzaam een stap teruggezet. Ik zag er schijnbaar niet meer uit volgens de maatstaven en mensen wisten niet meer hoe ze met mij om moesten gaan.
Van het ene op het andere moment was ik in hun ogen een ander persoon geworden. Nu klopt dit deels natuurlijk wel, want mijn eetstoornis trok de aandacht en ik schuilde ergens daarachter. Maar ik was er wel degelijk, alleen misschien niet met volle aandacht. Ik was geen compleet ander persoon geworden. Ik deed alleen de verkeerde dingen omdat deze in de ogen van mijn eetstoornis goed leken en mij zekerheid gaven.
Mensen uit je omgeving zoals vrienden en familie zijn juist in deze tijd van herstel zo ontzettend belangrijk. Wanneer iemand ziek is, zetten mensen vaak een stap terug. Ze weten niet hoe ze met de situatie om moeten gaan en denken daarom vaak dat dit de beste manier is om met deze situatie om te gaan. Terwijl juist je omgeving op een positieve manier kan bijdragen aan herstel.
Ik ben door een heel groot deel van mijn omgeving in de steek gelaten in de moeilijkste periode in mijn leven. Familie die geen contact meer met mij opnam of mij niet op zocht. En wanneer ik ze dan tegenkwam, durfde ze niet eens met me te praten of gedroegen ze anders dan daarvoor. Niet alleen familie, ook vrienden hebben mij laten vallen. Mensen waarvan ik dacht dat ze er altijd voor mij zouden zijn, gedroegen zich vreemd tegenover mij.
Ze verzonnen smoesjes om niet af te hoeven spreken, zeiden op het laatste moment af of namen gewoon geen contact meer met me op. Ook een simpel uitstapje naar de plaatselijke supermarkt zorgde al voor veel blikken en mensen die met een grote boog om mij heen liepen.
Ik heb gemerkt dat mensen in deze tijd vooral bezig zijn met zichzelf en (on) bewust vergeten dat er ook mensen zijn die hun steun kunnen gebruiken. Mensen die een eetstoornis hebben zijn niet eng, en hebben geen grote gebruiksaanwijzing nodig om mee om te gaan. In basis zijn we ook gewoon mensen.
Daarentegen heb ik gelukkig de beste ouders die ik mij heb kunnen wensen. Zij zijn er altijd, maar dan ook altijd voor mij geweest. Zelfs op het moment dat de hulpverlening het vertrouwen in mij had verloren, heb ik samen met hen de eerste stappen gezet op weg naar herstel. En zij hebben altijd in mij geloofd en zijn nooit van mijn zijde geweken.
Maar wat ik eigenlijk wil vertellen is dat een stap achteruit zetten bij iemand met een eetstoornis juist niet de oplossing is. Bij mij heeft dit er op het begin voor gezorgd dat ik nog dieper in mijn eetstoornis kroop, want ja, ik had toch niemand meer. Maar na een tijd was ik het zat. Ik wilde herstellen voor mijzelf en dit niet doen voor anderen om misschien daarom mijn omgeving terug te krijgen. Ik ga genezen, deze verschrikkelijke ziekte overwinnen en dan mijn eigen pad bewandelen. Ik weet nu wel beter op welke mensen in kan rekenen in de toekomst en wie niet.
Wat ik wil meegeven aan mensen die iemand kennen in hun omgeving met een eetstoornis; Zorg ervoor dat diegene weet dat je aan hem/haar denkt, ga langs, vraag hoe het met die persoon gaat en zet zeker geen stap terug. Mensen met een eetstoornis zijn vaak moeilijk te bereiken, maar wanneer jij doorzet gaat dit vanzelf gemakkelijker. Hoe hard ze het soms ook ontkennen, ze hebben die steun heel hard nodig. En een simpele vraag zoals; Hoe gaat het? kan daar ook al aan bijdragen.
De les die ik uit het gemis aan aandacht vanuit mijn omgeving heb geleerd en jullie wil meegeven; Herstel doe je vooral voor jezelf, laat het niet afhangen van je omgeving, want je bent te bijzonder om vergeten te worden.
Ik ga verder met mijn strijd om deze ziekte te overwinnen en ik hoop dat iedereen die in zijn of haar omgeving iemand kent met een eetstoornis, daadwerkelijk ook de eerste kleine stap maakt om een simpele vraag te stellen als: “Hey, hoe gaat het met je?”.
Gerelateerde blogposts
Reacties
Ik heb vrienden die me alleen willen zien als het goed met me gaat, en anderen (de 'ramptoeristen') die me alleen willen zien als het slecht met me gaat. Beide groepen heb ik beter en beter leren kennen doorheen mijn eigen ups en downs, en hou ik op dit moment wat op afstand. Er zijn een paar vrienden die me accepteren voor wie ik ben, en dat is genoeg.
Verder wil ik ook nog wel zeggen dat het beeld dat iemand die in de shit zit heeft, niet altijd klopt met de realiteit; Je denkt misschien dat het 'smoesjes' zijn om niet af te spreken maar wat maakt iets tot een smoesje...? Ze zeggen op het laatste moment af... ja, soms kan dat gebeuren zonder dat het iets met jou te maken heeft, hun leven gaat ook gewoon voort. Ik merkte zelf dat ik het in opname bvb heel lastig had als mensen aangaven te druk te zijn, maar soms was dat gewoon de realiteit... ik had tijdens het bezoekuur niets anders te doen dan op bezoek te wachten, maar mijn vrienden hadden het effectief druk, los van hoe het met mij ging. Dat zag ik natuurlijk niet altijd, omdat ik intensief met mezelf bezig was en geen idee meer had van de wereld daarbuiten . Maar het heeft me wel enorm geholpen om te relativeren; Als ik maar zo'n klein deeltje ben van hun leven, hoef ik me ook niet zo'n zorgen te maken over dingen die ik hen kan misdoen of over meningen van hen over mij die negatief zouden kunnen zijn...
een beetje afstand nemen en uit de emotie stappen heeft me dus wel geholpen.
Bedankt voor je verhaal!
Maar inderdaad, je weet nu wel op welke mensen je écht kunt rekenen als je ze nodig hebt. Heel goed om nu te herstellen voor jouzelf! Uiteindelijk ben jij degene die gelukkig moet zijn met jouw leventje ❤️
Ik ben dan op zoek gegaan naar informatie want ik wilde hier veel meer over te weten komen en ben daar erg van geschrokken , en op een of andere manier greep mij dit zo emotioneel aan dat ik er bijna zelf aan onderdoor ging. Dat klinkt misschien wel wat raar en vreemd maar toch is het zo.
Het ging dan ook een hele tijd redelijk goed tussen haar en mij maar ik merkte wel dat zij moeilijk doordringbaar was maw praten over dingen en zaken verliep stroef. Als ik haar bv iets vroeg om iets meer uitleg te geven over iets dan kreeg ik daar verder niks over te horen.
En over haar gevoel praten ging ook steeds moeilijker en om een lang verhaal kort te maken , op den duur bouwde ze een muur om haar heen waar ik niet meer door mocht breken en ze hield ons contact op bepaalde manier ook afstandelijk en negeerde me zelfs. Het ging zelfs zo slecht op zeker moment dat het contact werd verbroken. Maar ik zeg ook niet alles en ja ik heb ook fouten gemaakt. En er zijn veel meer vuile zaken gebeurd door een derde persoon waar ik niks over kwijt wil.
Ik heb daar zwaar en heel erg lang onder geleden en kon nergens terecht als buitenstaander want ook met mij was er niet die er over wilde praten maw een hulp verlener bv das erg jammer en triest dat je er dan alleen voor staat met de woorden " ah bekijk het zelf maar hoe je hier mee omgaat " ja de wereld van vandaag is nog erger met de faceboeken en de instagrammen (waar ik over spreek was wel ruim 20 j geleden internet was niet de kop komen opsteken maar was nog niet helemaal echt bekend toen)
En dat hoeft daarom niks met je zelf te maken te hebben maar die persoon die had afgesproken daarvan kan je van op afstand niet zien wat er aan de hand is, glazen bollen waarmee je kunt kijken bij je vrienden die bestaan helaas niet sorry das een grapje.
Maar wat ik daarmee eigenlijk wil uitleggen is dat er zoveel kan gebeuren met andere mensen , als ze je bellen om bv te zeggen dat de afspraak niet kan doorgaan , bedenk dan dat ze wel degelijk begaan zijn met je anders zouden ze niks laten van zich horen. Het leven is al zo moeilijk.