Ik heb ongeveer 7 jaar diabetes. In het begin liep alles heel goed en had geen problemen. Jaren gingen voorbij, het was het eind van groep 8 de zomervakantie brak aan. ik ging na de zomervakantie naar het vmbo tl. Ik had er erg zin in. Begin van de eerste klas was alles leuk maar ook erg spannend. Ik haalde goede cijfers op school maar ik was niet de beste van de klas, ooh wat baalde ik. Ik zou en moest de volgende keer de hoogste cijfers van de klas halen. Wat ik ook deed ik kreeg het maar niet voor elkaar.

In de eerste klas gingen we altijd zwemmen met de klas. Dat hoorde bij de onderdeel gym. '' neee dit wil ik niet ik ben de dikste meisje van de klas en niemand mag mij zien in mijn zwempak en helemaal niet in mijn bikini'' dat was mijn gedachte constant. Ik schaamde me zo erg. Dat ik maar 2 keer in het jaar heb gezwommen. Ik kwam er altijd onderuit dat ik zei dat ik niet mocht zwemmen omdat ik veel te hoog zat met mijn suiker. Ik moest van mezelf eerst afvallen en dan kon ik pas weer gaan zwemmen.

Nou toen begon ik. Minder eten, hmm.. nee dacht ik bij mezelf dit gaat veel te langzaam. Doordat ik zoveel stress had met het presteren op school was mijn suikerspiegel altijd vrij hoog. Voordat ik het wist viel ik in mum van tijd zoveel kilo's af. De dokters wisten niet waardoor het kwam. In het begin wist ik het ook niet. Ze zeiden dat ik in de pubertijd kwam en meer insuline nodig had. Ja dat was het ik kreeg meer insuline en het ging erg goed. Maar ik kwam heel veel kilo's aan. Door de insuline. Maar dat wou ik niet ik wil afvallen, dan maar geen insuline meer.

Terwijl ik geen insuline nam voelde ik me lichamelijk erg slecht, kon me niet meer concentreren op school, maar ik viel wel af. Ik kreeg van iedereen complimentjes. Yes dacht ik bij mezelf ik ben goed bezig. Mijn oma zei altijd van ja je bent dikker geworden. Maar dit keer zei ze wat zie je er goed uit. ( terwijl ik zo hoog zat met mijn suiker en me slecht voelde) Ik dacht ik ga door en door. En jaa hoor ik belandde in het ziekenhuis. Met mijn suiker ging het na een week weer goed, mocht naar huis. Kwam ik thuis, ging weer naar school, ik was altijd zo druk met school en met het presteren dat voor mij een 7 al een onvoldoende was en dat ik pas met een 9 tevreden was.

Toen ging het weer verkeerd hoor, ik kon de druk niet meer aan het kostte me gewoon zoveel energie dat ik maar weer begon met mijn suiker, het was een soort van houvast. Ik kon dan even rusten thuis en hoefde even niet naar school. En ik ben altijd bezig met mijn uiterlijk, ben erg onzeker over mezelf, ik wil afvallen veeel afvallen. Ik wil net zoals moniek, mijn zus zijn. Want die kreeg alles van mijn oma, ik was het ''dikkertje''. Het heeft mij zoveel pijn gedaan. Alle verdriet die ik toen had kropte ik op. De jaren gingen voorbij, de artsen in doetinchem wisten het niet meer, ik had een insulinepomp toen weer op de spuit, nee niks hielp.

Mijn suiker bleef hoog. Ze zeiden altijd: Femke hoe komt het? Ik wist het wel. Ik wou afvallen ik wou ook aandacht krijgen van mijn oma en complimentjes ontvangen dat ik er mooi uitzag en niet dat ze zei van ooh wat ben je dik geworden, je wordt toch nooit zo als je zus. Maar ik wou de tegenstelling bewijzen. Het ging de hele tijd van ziekenhuis opname naar ziekenhuis opname. afvallen/ aankomen/ afvallen/ aankomen.

Toen begin vierde klas stuurde ze me naar Rotterdam een specialiseerd centrum van Diabetes. Ik hield altijd in mijn gedachten van niemand komt te weten waar ik mee bezig ben, niemand mag weten dat ik wil afvallen door mijn suiker te hoog te laten. Gesprekken in Rotterdam gehad, ik kreeg een geweldige arts maar ik had nog niks verteld. het ging echt heel slecht met mijn gezondheid (terwijl ik het niet eens door had) dat ik werd opgenomen in Rotterdam. Wel een gedoe was dat voor mijn ouders. Ik kreeg een Psycholoog, mijn eerste indruk van haar was, ik kan haar vertrouwen!!!! Ik ging met haar praten.

Het was een kennismakingsgesprek. Ze stelde me vragen en toen brak ik, ze stelde de vragen zo dat het mijn echt raakte. Ik vertelde nog niet alles maar ik liet wel iets los van dat ik problemen had met mijn gewicht. Ze zei dat alles wat ik haar vertelde tussen ons bleef. Op dat moment haatte ik mezelf maar ik was ook opgelucht. Ik had geen geheimen meer. Ofja voor mijn ouders wel. ik wou hun er niet mee belasten. Na een paar gesprekken met haar, ging ik haar steeds meer en meer vertrouwen.

Totdat ik haar alles vertelde. En ze zei dat ze mijn dokter erbij zou gaan betrekken, dat voelde allemaal goed. Ze begrepen me, en ze zeiden dat ik niet de enige was met dit probleem. Ik mocht na 8 dagen weer naar huis. Het ging misschien 5 dagen goed en ik was weer in mijn oude patroon gevallen. Tsja naar 4 weken lag ik weer in Rotterdam. Na een week weer naar huis. Mijn ouders wisten nog steeds niet waarom het steeds zo slecht met me ging. Ik zei altijd dat het goed ging.

Op een dag zat alles zo tegen, ik had een geheim voor mijn ouders en dat wilde ik helemaal niet en ik kon het niet meer voor me houden op een avond. Ik vertelde het voor het eerst tegen mijn moeder, ik heb gehuild, niet normaal, die avond. Aan de ene kant was ik enorm opgelucht, maar aan de andere kant kon mijn moeder het niet begrijpen en dat vond ik erg lastig.

De volgende dag heb ik het ook aan mijn vader verteld. Ik was bang dat ze boos zouden worden, maar dat was helemaal niet zo, ze wilden alles eraan doen om dit probleem op te lossen. Mijn psycholoog vond het zo goed en dapper van me dat ik het verteld had. Ze kon me niet helpen met dit
probleem en we gingen samen opzoek naar iemand die me wel kon helpen. We kwamen terrecht bij het Amarum specialistisch centrum voor eetstoornissen. En ja hoor ik kreeg een oproep voor een gesprek. Na een paar gesperkken was het al duidelijk dat er een opname kwam. Want het ging steeds op en af met mijn gezondheid.

Eerst kreeg ik weer een opname in het ziekenhuis in Rotterdam. Ik was ondertussen al gestopt met school. Maar amarum konden ze me niet voldoende helpen. Dus stuurde ze me naar het Rintveld in zeist. Elke week ging het steeds slechter met mij. Na 4 weken daar in de startersgroep hebben gezeten, kreeg ik een oproep dat ik opgenomen werd. 27 april was de datum. Ik kende al wel een meisje die daar zat want ik zat samen met haar ook in de startersgroep.

Toen ik daar een week zat ging het al goed met mijn suiker. De therapeuten die ik daar kreeg waren zo fijn.. en de meiden waar ik tussen zat waren zo aardig. Maar ik heb ook dingen mee gemaakt die je niet elke dag meemaakt. Meisjes die een bord eten voor hun neus krijgen en er alleen maar naar blijven staren. Ik had wel een eetprobleem maar ik at wel gewoon. Ik kwam aan. Ja ik moest het er maar bij neerleggen dat eerst mijn suiker stabiel moest zijn en dat ik dan pas kon beginnen met afvallen.

De artsen daar snapten volgens mij eigenlijk niks van mijn diabetes. Stelletje amateurs haha..dat dacht ik echt. Maarja, toen ik eenmaal mijn eigen verantwoording kreeg over mijn eigen diabetes ging het stukken beter. Ik had weer energie om wat te gaan doen ik had overal weer zin in. Ik was blij en vond dat ik beter was en ik dacht dat ik er weer klaar voor was om naar huis te gaan.

Na 9 weken daar gezeten te hebben kreeg ik nazorg bij amarum omdat het dichterbij is dan Zeist. Nouja ik kreeg als nazorg individuele gesprekken met een man. In de vakantie kreeg ik een kleine terugval, ik begon weer te ontregelen met mijn diabetes, maar ik pakte de draad al snel weer op en het ging weer goed.

Ik ging naar school, maar ik was altijd al bang om te falen en ik moest weer presteren. Ik ging me weer vergelijken met iedereen die ik mooi vond. En ja, hoor ik had een enorme terugval. Toen we een gezingesprek hadden moest ik vertellen dat het weer niet zo goed ging. Ze waren erg teleurgesteld in me en ik ben ook erg teleurgesteld in mezelf.

Ik kan er niks aan doen. Iets in me zegt dat ik het goed doe op die manier, maar mijn gezonde verstand zegt dat ik verkeerd bezig ben. Mijn suiker is weer torenhoog, mijn eetstoornis is weer sterker, kan nu ook weer niet meer naar school, heb er gewoon geen energie meer voor. Mijn ouders worden er helemaal gek van. Nu ben ik weer aan het wachten op een opname bij het Rintveld. Ik hoop dat ik niet meer lang hoef te wachten....

Liefs xx