Ik heb geen idee wie ik ben en wat ik wil. Toen ik nog een eetstoornis had, was dit iets wat mij enorm bezighield. Ik had namelijk geen idee wie ik was zonder mijn eetstoornis. De eetstoornis nam mijn hele leven in beslag. De hele dag door dacht ik aan eten en was ik druk met mijn lichaam. Tijd om na te denken over andere dingen in het leven leek ik dus haast ook niet te hebben. Doordat ik niet goed wist wie ik was zonder eetstoornis zorgde dat ervoor dat ik het moeilijk vond beter te worden van de eetstoornis.

Toen ik een eetstoornis had, zat ik middenin de pubertijd. In de pubertijd ga je opzoek naar wie je bent, maar door mijn eetstoornis kwam dit proces bij mij eigenlijk stil te liggen. De eetstoornis werd mijn vervangende identiteit en bepaalde wat ik deed, durfde, leuk en lekker vond. Verder dan dat hoefde ik niet te kijken. Om even een voorbeeld te geven: In die tijd was tennissen mijn hobby, maar omdat tennis een sport is, een sport die gepaard gaat met calorieën verbranden en ook weer hand-in-hand ging met mijn eetstoornis, was voor mij de lol van tennissen er wel een beetje van af. Tenniste ik nog, omdat ik het zo leuk vond of deed ik het omdat mijn eetstoornis het zo leuk vond? Ik wist het niet meer....

Als ik na moest denken over wie ik was en wat ik leuk vond, werd ik verdrietig. Ik voelde me vervreemd van mezelf en de eetstoornis was eigenlijk nog mijn enige houvast. Ik wist niet wie ik was, maar ik was in ieder geval het meisje met de eetstoornis. Ik heb mezelf heel klein gehouden door de eetstoornis. Mijn wereldje was natuurlijk niet leuk, maar wel veilig. Dit maakte het extra lastig om beter te willen worden van de eetstoornis, want ik was vaak bezig met de vraag wat er van mij over zou blijven als ik geen eetstoornis meer zou hebben. Waar zou ik dan de hele dag door aan denken? Wat zou ik dan doen op de momenten dat ik alleen thuis zou zijn en geen eetbuien meer zou mogen hebben? Hoe zou ik dan mijn tijd in gaan vullen?

Het loslaten van je eetstoornis betekent dat je moet gaan herontdekken wie jij bent zonder eetstoornis. Dat is knap lastig als je al jaren een eetstoornis hebt of net als ik een eetstoornis hebt ontwikkeld in de pubertijd. Het neemt je hele persoon over. Je bent zo gewend om te handelen en te denken vanuit je eetstoornis. Het onderscheid tussen je hebt een eetstoornis en je bent de eetstoornis was voor mij uiteindelijk heel moeilijk om te maken.

Om erachter te komen wie ik was en wat ik wilde, moest ik na gaan denken over wat mijn goede eigenschappen waren, hoe ik deze goed in zou kunnen zetten, welke interesses ik had en welke dingen ik belangrijk vond in het leven. Dit was echt een hele opgave. Ik weet nog dat ik in therapie drie goede eigenschappen van mezelf op moest noemen, maar ik wist gewoon niks te zeggen. Ik wist gewoon echt niet of ik wel aardig, sociaal en gezellig was. Ik vond juist door de eetstoornis dat ik helemaal niet leuk was. Ik loog de boel bij elkaar, vertrouwde niemand, was angstig en ik en was het liefste alleen. Hoe zou ik zijn zonder eetstoornis?

Zoals ik al zei, hield ik mezelf en mijn wereldje heel klein door de eetstoornis. Ik heb me heel lang laten leiden door alle angsten die ik had en daardoor wilde/durfde ik niet te ontdekken wie ik was. Ik ben er uiteindelijk achter gekomen dat het zo niet werkt. Je kan niet jezelf ontdekken als je je vast blijft houden aan de eetstoornis. Er zal toch ooit een stap gezet moeten worden en die stap moet je zelf zetten. Dit betekent dat je het leven aan zal moeten gaan, moet ontdekken waar je gelukkig van wordt, wat je lekker vindt en wat je dromen zijn.

Voor mij betekende dit dat ik mezelf uit moest dagen en dingen moest gaan doen die ik nog nooit eerder had gedaan. Het heeft mij bijvoorbeeld geholpen om te gaan kijken naar wat de mensen om mij heen deden. Zij hadden in mijn ogen een normaal leventje en deden een hoop leuke dingen. Ik wilde dat ook zo graag, maar ik wist vaak gewoon niet of dit wel bij mij paste. Ik ben uiteindelijk maar gewoon met ze mee gaan doen en heb geprobeerd me niet al te veel te laten leiden door mijn angsten. Ik ben dus dingen gaan doen waarvan ik niet wist of dat ik ze leuk zou vinden of dat het bij me zou passen. Soms kwam ik er inderdaad achter dat iets totaal niet voor mij was weggelegd, maar ik ontdekte ook steeds meer dingen die ik wel echt heel erg leuk vond. En zo veranderden bijvoorbeeld steeds meer mijn interesses, mijn muzieksmaak en mijn hobby's.

Naast dat mijn interesses veranderden, kwam ik er ook achter welke positieve eigenschappen ik eigenlijk allemaal heb. Ik weet nu dat ik een harde werker ben en veel doorzettingsvermogen heb, ik kan heel serieus zijn, maar houd ook wel van een lolletje. Ik ben sociaal en sta altijd voor andere mensen klaar. Vriendinnen komen altijd naar mij als er iets is. Ik was dus helemaal niet zo verschrikkelijk stom en saai als dat ik altijd dacht. Door alle nieuwe ervaringen leerde ik mezelf zo dus steeds beter kennen.

Je ontdekt wie je bent door jezelf die vragen te stellen en te voelen waar jij warm voor loopt. Probeer dus niet alleen te denken, maar vooral ook te voelen. Dat is niet altijd makkelijk. Het kan daarom fijn zijn om te kijken naar wat de mensen in jouw omgeving doen. Wellicht zie je iets interessants voorbij komen en wil je dat ook graag proberen. Het kan ook zijn dat je dingen ziet die je absoluut niet zou willen proberen. Dan weet je dat in ieder geval ook weer en leer je toch een stukje van jezelf kennen.

Misschien wil je steeds iets anders, misschien is het heel moeilijk iets te voelen. Het enige wat daarbij helpt is geduld hebben met jezelf. Gun jezelf de tijd en de aandacht om langzaam jezelf te leren kennen. Je kunt het dus niet verkeerd doen. Veroordeel jezelf niet en blijf het zien als een soort onderzoek naar jezelf. Als je het leven niet ziet als iets engs waarin je kan falen, maar als een plek vol mogelijkheden en kansen, dan wordt het alleen maar makkelijker voor jezelf om te ontdekken wie je bent en wat je wil.

Fotografie: Adriano Agulló