Laat ik me even voorstellen: ik ben Celien, 18 jaar. Ik doe vrijwilligerswerk en volg wetenschappen-wiskunde op school. Als je me ziet rondlopen, zie je op het eerste zicht niets aan me. Ik lach, ben vrolijk en lijk door het leven te huppelen. Pas als je me goed kent, weet je welke rugzak ik meedraag. Ik heb autisme en een stemmingsstoornis en heb een eetstoornis gehad. Ik wil in deze blog mijn verhaal doen, voor een stukje ook voor mezelf, om iets af te sluiten. Een ontzettend nare periode, maar toch wil ik niet dat dit een negatieve blog wordt. Ik wil ook hoop geven, laten zien dat hoe uitzichtloos het is, het beter kan.

Ik was, volgens mijn ouders een heel gemakkelijk kind, tot ik naar school moest. Daar liep het vaak mis. Ik voelde me anders, soms zelfs gepest. Of ik echt gepest werd, weet ik niet, omdat ik nu weet dat ik me buitengesloten kan voelen door mijn autisme en dingen anders opvat dan bedoeld. Maar echt of niet, toen voelde het echt en ik voelde me helemaal niet goed in mijn vel. Op mijn 7de, kwam ik voor het eerst terecht bij een psycholoog. Daar kon ik zo goed doen alsof alles oké was, dat ze tegen mijn mama zeiden dat het probleem in haar hoofd zat. Daardoor durfde ze geen hulp meer vragen, tot het in het middelbaar helemaal uit de hand liep.

Dat was het begin van alle ellende. Het aantal zelfmoordpogingen kan ik al niet meer op één hand tellen en daar ben ik echt niet trots op. Ik ging van opname naar opname. Zelfs hulpverleners vertelde me dat ik er mee moest leren leven en dat het vast iets was dat men heel leven zou blijven spelen. En toch maakte ik afgelopen zomer de klik. Ik belande voor het eerst in de volwassenpsychiatrie en ik wist meteen: dit wil ik nooit meer. Er zijn dingen gebeurd die niet hadden mogen gebeuren, dingen waarvan andere hulpverleners zeggen dat ik niet goed ben behandeld. Daar heb ik nu nog herbelevingen van en heb ik het nu lastig mee, maar er is één positief punt: het gaat nu beter dan ooit. Door die klik ben ik echt gaan vechten en ik voel me nu beter dan ik me ooit heb gevoeld.

Ik heb eindelijk de hulp gevonden die bij me past. Ik volg creatieve therapie, waarin ook sessies met mijn ouders worden gedaan, om elkaar beter te leren begrijpen, want hoewel onze band nu heel goed is, kunnen we in een moeilijke periode heel ver van elkaar af staan. Ik heb nog steeds gesprekken met een psycholoog, die nu meer de nadruk legt op de positieve dingen, in de plaats van bezig te blijven over al dat negatieve. Natuurlijk hebben we het er wel eens over en is er plaats voor minder leuke dingen, maar we leggen er de focus niet meer op.

De beste beslissing die ik in mijn genezingsproces heb gemaakt, is kiezen voor bijzonder onderwijs. Een heel moeilijke keuze, maar het maakt dat ik nu sta waar ik sta. Kleine groepjes, veel voorspelbaarheid en minder druk que presteren. Ik zit met veel jongeren met hun eigen rugzakje, maar eigenlijk hebben we het daar bijna niet over, behalve eens een grapje hier en daar. En ik heb meer begeleiding, zodat ik, buiten de schooluren minder therapie nodig heb en kan leren ontspannen en genieten. Ik kan nu na school mijn energie uit positieve dingen halen, zonder dat ik moet hollen van de psycholoog naar mijn therapeut naar de dokter.

Heel vaak heb ik het gevoel dat ik het niet ‘zelf’ heb gedaan. Ik heb hulp gehad, ik heb er medicatie voor. Maar niemand kan zonder hulp, voor wat dan nog, iedereen heeft in zijn leven wel eens hulp nodig. En ik heb mijn portie nu gehad. Ik heb zelf keuzes gemaakt en ik heb zelf gevochten, ik had alleen hulp nodig. En daar is niets mis mee.

En ja, het is elke dag vechten. Elke dag kiezen voor mijn gezonde ik, elke minuut van de dag mijn eigen gedachten bekijken en verbeteren. Moeilijk en vermoeiend, maar het is het waard. Ik moet nog elke dag dealen met mijn verleden en dat is helemaal niet zo gemakkelijk te verbergen. Ik heb duidelijke littekens en ondanks dat ik die helemaal niet fijn vind, heb ik er vrede mij. Ze horen bij mij en ze laten zien welke strijd ik geleverd heb. Eentje die heel moeilijk is, maar wel één die ik lijk te winnen.

Geef nooit op! Afsluiten wil ik met een quote die voor mij veel betekenis had, namelijk:

“your speed doesn’t matter, forward is forward.”