Een tijdje terug schreef ik een blog over hoe het is als sociaal zijn veel energie kost. Ik merkte dat veel mensen zich daarin herkenden. Het leek mij daarom leuk en ook erg waardevol om er een tweede blog aan te wijden. Ik ben zelf best wel spraakzaam, maar ik vond sociale situaties vroeger ook doodeng. Ik ben even in mijn verleden gedoken en heb anderen gesproken die hetzelfde ervaren. Hieronder staan verschillende situaties die erg herkenbaar kunnen zijn.

♥ Veel mensen denken dat ik hartstikke spraakzaam en extravert ben, terwijl ik eigenlijk steeds maar blijf praten omdat ik nerveus ben.

♥ Wanneer ik na een gesprek alleen ben, speel ik soms het gesprek in mijn hoofd opnieuw af. Vaak word ik daar erg ongelukkig van en baal ik van bijna alles wat ik heb gezegd.

♥ Vroeger kon ik uren lang praten over allerlei dingen, maar vanbinnen werd de angst en schaamte met het woord groter. Ik durfde daardoor niet te stoppen met praten, omdat ik bang was dat mensen mij niet meer interessant zouden vinden en in zouden zien wat voor rare dingen ik had gezegd.

♥ Als ik iemand net ken, duurt het altijd even voordat ik mij op mijn gemak voel. Als ik mij eenmaal op mijn gemak voel dan ga ik ook los. Ik kan dan uren praten en soms praat ik dan ook te veel en te snel. Ik doe dat dan niet om mensen te vervelen, maar omdat ik het zo fijn vind dat ik mij zo prettig bij jou voel.

♥ Alles wat door of tegen mij werd gezegd, werd meerdere malen geanalyseerd in mijn hoofd. Ik ging bij alles afwegen of het positief of negatief zou zijn en wat er nou mee bedoelt zou zijn.

♥ Ik heb periodes waar ik maanden lang elke dag met vrienden kan praten, maar soms – vaak wanneer ik het heel druk heb- wordt het even te veel. Ik neem minder initiatief en vergeet belangrijke dingen of ben zo in gedachte verzonken dat ik jou niet groet als wij elkaar toevallig zijn. Het is niet iets persoonlijks, maar soms heb ik momenten dat het allemaal even te veel wordt.

♥ In moeilijke situaties heb ik soms 10 verschillende versies van hoe ik iets zou kunnen brengen. Maar wanneer ik het dan ook echt wil zeggen, maakt mijn hoofd kortsluiting en komt er een onhandige mix van alle versies naar buiten.

♥ Veel mensen snappen mijn onzekerheid niet, omdat ik niks raars doe of erg slecht erin ben. Dat ik gewoon over kom, betekent niet dat ik het niet heb.

♥ Soms hebben mensen het idee dat ik lui ben of graag niks doe. Als ik bij iemand op bezoek ben, weet ik prima wat er moet gebeuren. Dingen zoals de afwas, eten snijden en tafel opruimen etc., maar ik durf het gewoon niet te vragen. Ik ben bang dat mensen mij dan raar vinden of dat ik hun het idee geef dat zij het niet goed doen.

♥ Wanneer ik met iemand aan het praten ben, ben ik constant bezig met het analyseren wat er gezegd en gedaan wordt, zodat ik op tijd weet of ik raar of awkward ben.

♥ Vroeger voelde ik mij door mijn angst best wel vaak buitengesloten. Ik probeer nu ook iedereen in het gesprek te betrekken, zodat niemand zich buitengesloten voelt.

♥ Ik heb ooit in een vriendengroep gezeten, waar ik mij na enkele maanden eindelijk op mijn gemak voelde. Ik had alle moed bij elkaar geraapt en gevraagd of zij bij mij wilden omen eten. Ik had boodschappen gedaan, huis opgeruimd en toen zei bijna iedereen af. Dit zorgde meteen voor een setback in mijn angststoornis.

♥ Voor de buitenwereld ben ik iemand die altijd vrienden wilt maken en het iedereen naar zijn zin wilt maken. Ik lijk vol zelfvertrouwen en vriendelijk, maar vanbinnen zou ik liever alleen in bed liggen.

♥ Ik vertelde een keer een vriendin over mijn angst in dit soort situaties. Haar reactie was echter niet zo als gehoopt. Ze vond namelijk dat om dit te kunnen ervaren. Ik zeker wel autistisch was. Er is niks mis met autistisch zijn, maar ik vond het wel vervelend dat mensen mij meteen in een hokje stopte.

♥ Als ik mij op mijn gemak voel, is het voor mij ook makkelijker om plannen te maken. Soms heb ik echter weken waar ik veel dingen achter elkaar heb gepland. Er zijn tijden geweest waar ik dat echt niet aankon en soms iets moest afzeggen. Ik wist dat het voor mij beter was, maar het voelde wel alsof ik mijn vrienden liet zitten.

♥ Als ik iets wil vertellen, ben ik altijd bang dat mensen mij gaan onderbreken of hun interesse verliezen of niet meer letten op wat ik zeg. Ik praat dan ook regelmatig ontzettend snel en vaak erg warrig. Het is iets waar ik erg hard aan heb gewerkt en waar ik ook steeds beter in word.

♥ Op het moment dat ik iets zeg wat nogal gevoelig ligt, ben ik erg bang dat mensen mij niet goed begrijpen. Ik herhaal dan ook keer op keer wat ik bedoel. Steeds in andere woorden, in de hoop dat mensen mij goed begrijpen. Het zorgt er echter voor dat mensen mij vooral erg irritant vinden. Ik vind dat zelf ook, maar zodra ik in de stress raak is er geen houden meer aan.

♥ Ik had hier vroeger ontzettend veel last van. Ik was ontzettend onzeker en was erg bang dat mensen mij niet leuk genoeg vonden. Daarnaast heb ik sinds ik klein ben een taalstoornis. Dat zorgt ervoor dat de woorden die ik mijn hoofd heb vaak niet zo eruit komen als bedoeld. Zeker wanneer ik stress heb, kan ik erg onsamenhangend praten. Het is iets waar ik al heel mijn leven bewust van ben en wat er ook voor heeft gezorgd dat ik sociale situaties enger vond. Ik weet er nu goed mee om te gaan. Ik merk het alleen nog maar in erg stressvolle situaties.

Als jij je herkent hierin wil ik graag zeggen dat het normaal is om jou zo te voelen. Iedereen voelt zich zo weleens, dat maakt je niet meteen raar of ziek. Maar als je constant last daarvan ondervindt, kan het verstandig zijn om daar met iemand over te praten, dat kan een vriend, ouder of arts zijn. Doe wat voor jou goed voelt!

♥

Fotografie: Giuseppe Milo