Op verschillende momenten in mijn leven heb ik het gevoel gehad dat ik achter liep. Toen ik mijn moeder verloor aan de gevolgen van kanker stond mijn wereld stil. Ik wilde niks meer en niks deed er toe. Tegelijkertijd ging de wereld om mij heen verder. Die stilstand was te verklaren, maar ik had daardoor wel het gevoel dat ik achter liep en dat ik dat allemaal nog moest inhalen. Verder kopen vrienden en vriendinnen van mij hun eerste huis, denken ze aan het krijgen van kinderen en sommigen hebben ze zelfs al. Ik had mijzelf wel als een jonge moeder gezien en ik had verwacht dat ik op de leeftijd die ik nu heb, wel al een kind zou hebben. Mijn leven is anders gelopen waardoor ik nu soms het gevoel heb dat ik achter loop.

Mijn relatie stopte na bijna 9 jaar samen zijn en toen heb ik voor mezelf de lat heel hoog gelegd. Mijn volgende vriend zou degene moeten zijn waarmee ik zou gaan trouwen en kinderen mee zou krijgen. Iets wat je jezelf niet kan opleggen maar wat ik wel wilde. Uiteindelijk ben ik in het diepe gesprongen met het idee dat ik wel zou zien waar het schip zou stranden en dat ik me nu nog niet wil vastleggen voor altijd. Ik wil geen extra druk leggen op mijn relatie en mijn partner, maar ook niet op mijzelf. Ik ben een relatie aangegaan met een geweldige man die twee kinderen heeft. Iets waar ik mij in eerste instantie tegen verzet heb en op gegeven moment ben ik dit avontuur aangegaan.

Het gevoel hebben dat je achter loopt in je leven, kan heel naar zijn. Je kan een bepaalde druk voelen van dingen moeten doen en andere keuzes maken omdat het misschien wel van je verwacht wordt. Althans, dat gevoel heb je misschien. Wij hebben allemaal bepaalde verwachtingen die bij bepaalde leeftijden horen. Zo wordt het raar gevonden als je onder normale omstandigheden naar school gebracht wordt als je al studeert en heb je op gegeven moment de leeftijd bereikt om uit huis te gaan en op jezelf te gaan wonen. Als je 25 bent en nog geen relatie hebt gehad, wordt het als afwijkend gezien en roept dat vragen op. Om verschillende redenen kun je het gevoel hebben dat je achterloopt in je leven. Om mij heen heb ik dit in verschillende vormen gezien. Bijvoorbeeld bij een vriendin die drie keer de verkeerde studiekeuze heeft gemaakt en nog steeds aan het studeren is terwijl al haar vriendinnen al aan het werk zijn.

De tijd gaat zo snel en de maatschappij heeft bepaalde verwachtingen, net als onze omgeving we leggen ook onszelf bepaalde verwachtingen op. Daar is op zich niks mis mee want het zorgt er ook voor dat we verantwoordelijkheid nemen en bepaalde keuzes maken met het oog op de toekomst. Er is helaas ook een andere kant. We voelen ons sneller onder druk staan en hebben het gevoel dat we van alles moeten en dat er verwachtingen zijn waar we niet aan kunnen voldoen. Dit kan heel stressvol zijn en zelfs tot (ernstige) problemen leiden. Het gevoel stil te staan, niet verder te komen of zelfs achter te lopen met leven is voor veel mensen erg naar. Ik heb me er ook weleens zorgen over gemaakt, maar er zijn ook genoeg redenen waarom dit niet erg is.

♥ Gun jezelf die pauze
Er is niks mis mee om af en toe even stil t staan en om je heen te kijken. Je hoeft niet in een keer door te racen want ik denk ook dat je dan juist voorbij gaat aan de mooie dingen in het leven. Daarnaast denk k ook dat iedereen weleens een moment meemaakt waarop het misschien niet zo soepel loopt of waarin je een paar stappen terug moet doen. Een moment die dient als een soort pauze waarin je kijkt of je wel echt blij bent met de keuze die je hebt gemaakt maar ook momenten waarop je misschien niet zo lekker in je vel zit en bijvoorbeeld tijdelijk minder gaat werken of stopt met je opleiding. Soms is dat ook nodig om weer op te laden, tot jezelf te komen, ruimte te maken voor dingen die meer prioriteit hebben op dat moment en om uiteindelijk te bekijken hoe je verder wilt. Juist zo'n pauze geeft vaak lucht en ruimte voor nieuwe inzichten. Je sluit geen deur zonder dat er een nieuwe open gaat.

♥ Stil staan of achter lopen, maar niet op alle vlakken
Wanneer je bijvoorbeeld een eetstoornis hebt en je moet (tijdelijk) met je opleiding of werk stoppen wegens een opname of behandeling, kan dat heel vervelend zijn omdat je het gevoel hebt stil te staan terwijl de mensen uit je omgeving wel doorgaan met hun leven. Ze gaan verder met hun studie en komen in een ander jaar terwijl jij uiteindelijk verder moet waar je bent gebleven. Je hebt misschien het gevoel dat je faalt, dat je zwak bent omdat je het niet kan combineren of omdat dit überhaupt nodig is. Stil staan of even een stapje terug doen wat betreft school of werk, betekent niet dat je stilstaat op alle vlakken.

Toen ik moest blijven zitten op de basisschool in groep 7 vond ik het verschrikkelijk. Op dat moment kon ik alleen maar huilen en voelde ik me zo slecht. Ik zou in een andere klas komen terwijl mijn klasgenootjes bij elkaar bleven, ik zou later beginnen op de middelbare school en zou een jaar over meoten doen. Het voelde op dat moment heel zwaar en alsof ik een jaar weggooide. Ik liep achter en was abnormaal want het was normaal als ik nu in groep 8 zou komen in plaats van dat ik hetzelfde jaar over zou moeten doen. Ik besefte toen niet dat ik op een ander vlak wel een ontwikkeling doormaakte. Het voelde alsof ik op het gebied van school stil stond, maar op persoonlijk vlak ontwikkelde ik me verder en op een andere manier dan mijn leeftijdsgenootjes die niet bleven zitten.

Als je start met therapie of je zonder therapie gaat focussen op je eigen herstel en dat je bezig bent met je persoonlijke ontwikkeling, sta je ook niet stil. Sterker nog: je kiest voor jezelf en jouw geluk en je bent keihard aan het vechten om je doel te bereiken. Als iets stil ligt, bijvoorbeeld op het vlak van je studie, dan heb je meer ruimte om je op een ander gebied te ontwikkelen en dus misschien wel verder te zijn dan anderen. Ik denk ook dat het belangrijk is te onthouden dat dit soms ook gewoon nodig is. Dat het nodig is om even stil te staan of een stapje terug te doen. Iedereen heeft zijn/haar eigen weg naar een gelukkig leven.

♥ Het is een groot leer- en ontwikkelproces
Ondanks dat het soms heel oneerlijk voelt dat sommigen veel moeten meemaken en doorstaan, leren we van die moeilijkste momenten vaak het meeste. Ik heb me vreselijk gevoeld toen ik mijn moeder verloor. Het was het ergste wat mij kon overkomen op dat moment en mijn wereld stortte volledig in. Als ik daar nu op terug kijk, besef ik wel hoeveel het me ook heeft gebracht. Ik ben daardoor erg veranderd en kan het leven op de een of andere manier meer waarderen, ondanks dat ik ook het gevoel heb dat mij (mijn moeder en de rest van mijn gezin) onrecht is aangedaan. Ik heb enorm veel geleerd over mijzelf, over hoe ik om ga en kan gaan met dit soort ingrijpende gebeurtenissen, hoe ik mij staande kan houden, etc. Het heeft me meer gevormd als mens en daar ben ik dankbaar voor.

Als je even stil staat en achter loopt in het leven, betekent het niet dat er niks gebeurt. Leer van wat er om je heen gebeurt en zie het als een ontwikkelproces. Misschien ontwikkel jij je nu op vlakken waar anderen dat nog niet doen en hebben zij later zo'n moment waarop ze vaardigheden aanleren om andere dingen in het leven aan te kunnen.

4. Je hoeft niet altijd te streven naar meer en te vechten
Stil staan en soms achter lopen zet ons vaak ook weer even met beide benen op de grond en terug in de realiteit. Altijd maar meer willen en blijven vechten zorgt er ook voor dat we onszelf sneller voorbij lopen. Neem ook je tijd om je leven te leven en vergeet er niet ook van te genieten. Het zou zo zonde zijn om later terug te kijken op een leven waarin je vanalles moest van jezelf en als je dan 'alles' hebt, wat dan? Het leven is een groot ontwikkelproces en vooral ook heel onvoorspelbaar. We moeten flexibel zijn en meebewegen maar ook kijken naar de kansen die we krijgen en inspelen op situaties waarin het even minder goed gaat.

5. Vertrouw ook op de tijd, soms ben je er nog niet aan toe
Ik denk ook wel dat het goed is om te vertrouwen op tijd. Soms is het nog niet de tijd voor iets en komt dat nog wel. Soms ben je nog niet toe aan een bepaalde verandering of moeilijke keuze. Geef jezelf de tijd en ruimte en probeer hier ook op te vertrouwen. Tijd doet enorm veel en soms moet je niet forceren, maar is het juist goed om je over te geven aan wat er gebeurt en vertrouwen te hebben in dat het goed komt.

Meer lezen over onderwerpen die hieraan gerelateerd zijn? Lees dan eens deze blogs over verwachtingen en een eetstoornis, de verwachtingen van mij en mijn omgeving, ik wil de hele dag in bed liggen, teveel druk en keuzes. 

Fotografie: Garrett 

In hoeverre herken jij het gevoel dat je achter loopt met leven?