Zeven jaar geleden kreeg ik de eetstoornis anorexia nervosa. Het is een ziekte die langzaam mijn leven binnenkwam. In mijn jeugd hebben er meerdere traumatische gebeurtenissen plaatsgevonden, waardoor ik mijzelf te veel voelde als persoon. Ik ben altijd erg perfectionistisch geweest en wilde niemand teleurstellen. Ik zocht controle en wilde mensen niet tot last zijn. Op een gegeven moment kwam ik er achter dat ik controle kon zoeken in het eten/niet eten. Dit begon onschuldig, maar nam snel de overhand en eindigde in vele opnames in ziekenhuizen en klinieken. 

Ik zie mijn eetstoornis als een monster. Toen ik diep in mijn eetstoornis zat, was de eetstoornis mijn hele wereld. Ik had werkelijk geen idee wat er om mij heen gebeurde. Alles ging langs me heen en ik was de hele dag bezig met m’n lichaamsbeeld en het eten. Wat een gevolg is van niet eten – en daardoor ondergewicht krijgen, is dat je gevoel daardoor enorm afgevlakt wordt. Mijn emoties waren zo vlak, dat ik niets meer voelde. Maar dat betekende dus ook dat ik nooit meer blij was. Ik was niet gelukkig. Ik voelde me zo gevangen door het monster in mijn hoofd.

Door de jaren heen heb ik meerdere therapieën gevolgd. Van klinische opnames, tot poliklinische behandeling en dagbehandeling. Niets leek te helpen. Ik zat gevangen in mijn eigen hoofd. De eetstoornis had alle macht. Mijn familie en vrienden stonden er machteloos naar te kijken, hoe ze mij zagen aftakelen door die verschrikkelijke eetstoornis.

Gelukkig kreeg ik een eyeopener. Dit is niet iets wat van de een op de andere dag kwam. In de jaren dat ik in behandeling was, heb ik veel nieuwe vriendinnen leren kennen en heb ik van veel oude vriendinnen afscheid moeten nemen. Door die nieuwe vriendinnen heb ik geleerd wat echte vriendschap is. Door die nieuwe vriendinnen heb ik geleerd hoe het is om helemaal jezelf te kunnen zijn. Door mijn lieve familie, die altijd betrokken is gebleven, ben ik in gaan zien dat er wel degelijk mensen om mij geven. Mijn lieve ouders die mij overal naartoe brengen bijvoorbeeld, wat ben ik hun dankbaar voor alles wat ze voor mij hebben gedaan en nog steeds doen.

Ik ben mezelf gaan uitdagen door het leven 'gewoon' meer aan te gaan. Door mijn eetstoornis was ik heel veel dingen in het leven aan het vermijden. Dit wilde ik niet meer. Stapje voor stapje ben ik weer dingen gaan ondernemen. Dit begon bijvoorbeeld weer met het openbaar vervoer gaan. Ik hoor je denken: maar wat heeft dat nou met je eetstoornis te maken? Tijdens mijn eetstoornis durfde ik nergens naartoe, omdat ik niet wilde dat mensen me zagen, ik was bang dat mensen me dik vonden...

Doordat ik stap voor stap mijn angsten aan ging, kreeg ik succesmomenten. Ik ging weer afspreken met vriendinnen, weer naar school en weer mee naar de kerk. Het is voor mij niet de therapie geweest die mij heeft doen herstellen, maar ik ben van mening (en ik spreek uit ervaring) dat als je in je kracht kan staan dat je heel ver kan komen. Ik ben op het juiste moment in mijn kracht gaan staan en samen met de mensen om mij heen mijn angsten aan gegaan rondom mijn eetstoornis.

Vandaag de dag ben ik nog steeds onzeker over mijn lichaam. Ik voel me soms nog steeds te veel, maar ik ga mezelf niet meer straffen door te stoppen met eten, want dit is niet de oplossing. Ik heb mezelf lang genoeg verstopt. Ik mag er zijn. En jij ook. Ik weet hoe hard het vechten is. Een eetstoornis is een monster, wat niemand begrijpt, tenzij je het zelf hebt meegemaakt. Maar geloof mij, ik heb er heel diep in gezeten, niemand dacht dat ik er nog uit zou komen, en nu schrijf ik over hoe ik er uit ben gekomen. Ik ben zo dankbaar dat ik mag leven.