Geef me jouw verdriet. Jij verdient dit niet. Het is allemaal mijn schuld. Het spijt me dat ik jou pijn heb gedaan. Ik met mijn stomme hoofd en mijn stomme problemen. Ik had het voor mezelf moeten houden. Waarom opende ik mijn mond dan ook? Kon ik de tijd maar terugdraaien en mijn mond houden, zoals ik dat altijd heb gedaan...

Een ander mag geen pijn of verdriet hebben. Als iemand dit moest hebben, was ik dat. Een ander verdient beter. Geef mij al het verdriet maar. Ik kon het wel aan, dat moest ik wel. Zolang een ander maar gelukkig zou zijn. Ik hoef niet gelukkig te zijn, dat ben ik toch al niet… als iemand anders dat wel kon zijn, was dat mijn troost. Mijn houvast. Ik zou het wel overleven.

Maar het overleven voelde ontzettend eenzaam en zwaar. Ik kon het tenslotte met niemand delen. Dat was mijn eigen schuld. Er waren genoeg mensen die me vroegen of het ging. Al lachend zei ik ‘ja’, maar van binnen schreeuwde ik ‘NEE!’. Toch lukte het me niet om te delen. Een ander zou het niet aankunnen. Ik zou diegene kwetsen, verdriet doen, ongelukkig maken. Dat zou ik niemand aan kunnen doen. Diegene heeft het al zwaar genoeg. Iedereen had het zwaar genoeg.

Dat ik het ondertussen ook zwaar had nam ik voor lief. Het zou wel overgaan. Het ging helaas niet zomaar over. Het dragen van het verdriet werd alsmaar zwaarder. Er waren genoeg momenten waarop ik het toch wilde delen. Ik kon het niet meer alleen dragen. Toch kreeg ik het niet voor elkaar om het te delen. Het moment was nooit goed genoeg om te delen. De ander had het druk.. De ander had al genoeg problemen.. De ander zou het niet aankunnen.. Zo wist ik voor elke poging wel een excuus te vinden. Mijn verdriet was nooit belangrijk genoeg. 

Wanneer iemand verdriet of pijn had voelde ik me verantwoordelijk. Ondanks dat het nooit mijn verantwoordelijkheid was. Het idee dat iemand verdriet of pijn had vond ik zwaar en oneerlijk. Geef mij maar al het verdriet en pijn. Ik zou het willen dragen, zodat een ander gelukkig kon zijn. Ik voelde me niet alleen verantwoordelijk voor andermans verdriet, maar ook voor andermans geluk. Ik deed er alles voor om een ander gelukkig te maken, te pleasen. Als ik een ander blij kon maken, voelde ik me weer een stukje beter. Ik ging tot het uiterste voor een ander. Vaak zelfs verder dan dat. Voor eventjes deed het me goed als ik de reactie zag, maar vaak was ik ervoor en erna kapot. Het ging altijd ten koste van mezelf en het was mijn eigen keuze.

Het moest ook mijn eigen keuze zijn om mezelf hogerop mijn prioriteitenlijst te zetten. Dit vond ik heel lastig. Hoe kon ik zo egoïstisch zijn? Wie was ik nou? Een ander is toch veel belangrijker? Jarenlang hebben deze vragen me tegengehouden om dit te doen. Nog steeds zijn het vragen die me regelmatig tegenhouden om mezelf voorop te stellen. Gelukkig zijn er inmiddels vaker momenten waarop ik betere antwoorden weet op deze vragen. Ben ik namelijk echt egoïstisch als ik mezelf ook belangrijk zou vinden? Nee, want ik mag ook waardevol zijn. Ik mag ook belangrijk zijn. Dus wie was ik nou om mezelf voorop te plaatsen? Iemand minstens net zo waardevol als ieder ander. Is een ander dan inderdaad belangrijker? Ja en nee, maar ik ben ook belangrijk.

Voor mezelf zorgen betekent ook voor een ander kunnen zorgen. Lief zijn voor mezelf betekent ook lief kunnen zijn voor een ander. Gelukkig zijn betekent ook gelukkig kunnen zijn met een ander. Ik zie een ander het liefst gelukkig en andersom geldt dat ook. Een ander gunt mij ook al het geluk. Waarom zou ik egoïstisch zijn om mezelf dat dan te ontnemen?

Ik kan niet iedereen beschermen tegen verdriet, ik kan niet iedere hobbel uit andermans leven halen. Dat hoeft ook niet. Verdriet hoort er nu eenmaal bij en ondanks dat het heel lastig kan zijn is het ook iets wat elk mens nodig heeft om te kunnen groeien en leren. Het enige wat ik kan doen is er voor een ander zijn als diegene verdriet heeft. Om hem of haar te steunen door een arm om haar heen te slaan of naar diegene te luisteren. Ik kan het verdriet van een ander niet wegnemen. Ik kan er wel voor een ander zijn, zoals een ander er ook voor mij mag zijn....

 En jij? Durf jij jezelf belangrijk te vinden? ♥