Voordat de tweede cyclus van de pre-groep van start gaat, hebben we een week vrij. Voor mij is dit weer een terugvalmoment. Ik was moe van het vechten tegen de eetstoornis en de oude cyclus van lijnen en eten gaf me even houvast. Ik doorzie het nu wel beter. Het is me ook gelukt om alle opdrachten nog eens rustig door te nemen en niet te lang te blijven hangen in destructief gedrag.

Een van de opdrachten wil ik met jullie delen. Het is een denk- en schrijfoefening. Hoe ziet je leven er over vijf jaar uit, met of zonder eetstoornis? Wie is er in jouw leven? Waar kijk je met trots op terug? Waar heb je spijt van? Dit zijn mijn twee scenario's.

Mijn leven met een eetstoornis over vijf jaar
Over vijf jaar droom ik nog steeds over het moment waarop mijn leven zich als een prachtige bloem ontvouwt. Morgen, zeg ik tegen mezelf, morgen ga ik lijnen en sporten. Dit is echt de laatste eetbui. De bekende cyclus herhaalt zich om de paar weken. Aan de buitenkant lijk ik een gezonde, zelfverzekerde vrouw. Hoewel, daar beginnen nu ook langzaam barstjes in te komen. Het word mij en mijn omgeving steeds duidelijker dat ik niet lekker in mijn vel zit. De gewichtsschommelingen, de stress, mijn onvermogen om in vrede te leven met mezelf, het begint zijn tol te eisen.

Mijn huid, haar, gebit en ogen zijn dof. In contact met anderen ben ik wat afwezig, gesloten, afgemat. Niet emotioneel bereikbaar. Ik kom steeds sneller aan en val moeilijker af. Dat is de leeftijd en de prijs die ik betaald heb voor de eetbuien. Ik ben zo'n zeven kilo zwaarder dan ik nu ben, en echt iets te dik. Dat maakt me onzeker. Zó onzeker, dat ik moeilijk durf te genieten van het leven. In bikini op het strand liggen, een terrasje pakken en een bloot zomerjurkje dragen, of lekker buiten sporten vind ik eng. Er is een man in mijn leven, maar erg bevredigend is die relatie niet. Ik denk dat ik ga settelen met een zesje. De hoop op een fantastische relatie heb ik opgegeven, want wie wil mij nou? Moeite doe ik er in ieder geval niet voor omdat ik niet durf.

Deze onzekerheid werkt door op alle aspecten in mijn leven. Ik heb het niet gedurfd om me op professioneel vlak verder te ontwikkelen. De yogaschool heb ik nog steeds niet van binnen gezien. Ik werk drie dagen per week bij een culturele instelling, maar het kost me erg veel energie om het werk vol te houden. Ik ga niet altijd met tegenzin naar mijn werk, maar er knaagt altijd iets aan me. Gelukkig kan ik altijd troost vinden bij mijn eetstoornis. Het is veilig om het leven van een afstandje te bekijken en niks echt aan te gaan. Als ik eerlijk ben, heb ik er spijt van dat ik het gevecht met mijn eetstoornis nooit heb doorgezet.

Een leven zonder eetstoornis
Ik ben ontzettend trost op mezelf dat ik het gevecht aan ben gegaan en door heb gezet. Eten blijft een gevoelig onderwerp, maar heeft minder invloed. Zonder eetstoornis zijn niet opeens al mijn problemen weg, maar wel de filter die tussen mij en de wereld zat. Daardoor komen pijnlijke dingen harder binnen, maar kan ik ook meer genieten van fijne momenten. Ik ben uit een cocon gekropen en leef volop. Ik heb geleerd hoe ik met die moeilijke momenten om kan gaan en vertrouw mezelf.

Omdat ik niet meer obsessief bezig ben met eten en sporten, heb ik veel tijd over. In het begin was dat erg wennen. Moeilijke vragen, zoals wat ik met de rest van mijn leven wil doen, dienen zich aan. Ik werk drie dagen per week bij een culturele instelling. Dat vind ik erg stressvol en weet nog steeds niet of dit echt is wat ik wil. Gelukkig heb ik de afgelopen jaren ook de opleiding tot yogadocente gevolgd en geef ik af en toe yoga- en meditatielessen. Daarnaast ben ik ervaringsdeskundige. Zo hoop ik anderen te inspireren en het taboe rondom eetstoornissen te doorbreken.

De band met mijn ouders is hechter geworden. Ook mijn vrienden staan dichter bij mij. Dat is al begonnen tijdens de behandeling, maar daarna zijn die contacten alleen maar verdiept. Ik zie dat ik alleen goed kan werken aan mijn carrière of veel kan feesten, als ik ook rust zoek. Ik accepteer nu dat ik graag in de natuur ben en van yoga en lezen houd.

Ik sta open voor een relatie met een leuke, lieve man. Misschien wil ik ooit samenwonen in een huisje met een moestuin en een kat. Het allerbelangrijkste is dat ik me vrij voel. Het leven is niet altijd makkelijk, maar ik kan met alles wat zich aandient op een gepaste manier om gaan. Ik heb de keuze om te eten of niet te eten, te lachen, te huilen, te dansen, stil te zijn, boos te zijn, blij te zijn. Mezelf te zijn.