Ik open mijn ogen en kijk op de klok 07.30.
Bijna tijd om op te staan en de dag te beginnen.
Heb ik eigenlijk wel geslapen? Ik weet het niet meer!
Het was weer een zware nacht.
Ik loop naar mijn balkon om een sigaretje te roken.
Denkend over de dag die voor me ligt.
Wat zal ik eens gaan doen vandaag?
Overvallen met de eerste paniekaanval van vandaag.
De strijd is weer begonnen.

Ik zie alle mensen vertrekken naar hun werk, kinderen naar school brengen.
Ooit was ik 1 van hen, maar nu niet meer.

Waarschuwing: dit verhaal kan als te heftig worden ervaren. Ben je hier gevoelig voor, dan raden we je af verder te lezen.

Ik ben me ervan bewust dat dit een wat tegenstrijdig onderwerp is voor een site als deze. Een site waarin het gericht is op het werken aan jezelf om weer het echte leven in te stappen. Toch wilde ik graag een blog insturen en een stukje van mijn verhaal en ervaringen delen. Juist omdat het één niet zonder het ander bestaat. Juist omdat de weg en het doel van een euthanasietraject overeenkomt met die van gaan voor het leven. Ik hoop dat jij die dit leest, er ook zo naar mag en kan kijken. Uiteindelijk is het beide gaan voor verlossing, beide knokken tegen én met alles wat er in je zit en speelt. Uiteindelijk is het een soortgelijk doel: geluk en vrijheid.

Euthanasie, een weloverwogen keuze om een einde te maken aan uitzichtloos en ondragelijk lijden. Een beoordeling die moeilijk te maken valt wanneer het de psychiatrie betreft. Er zijn geen pasklare antwoorden, er zijn geen eenduidige richtlijnen of middelen om dit te toetsen. Niet anders dan de ervaring van de cliënt zelf. Daarmee kom ik al direct op het meest heikele punt in het traject. Dat wat centraal staat en waar iedereen zijn mening over heeft...

De psychiater die de casus beoordelen moet, de psychiater die de second opinion moet uitvoeren en de SCEN-arts. Ontelbaar veel professionals, therapeuten met expertises en/of jarenlange ervaringen. Maar belangrijker nog, je naasten, de mensen die jou liefhebben en die jij lief hebt.

Inmiddels ben ik bijna 30 jaar; zo’n 2/3 van mijn leven leef ik met een eetstoornis: anorexia. Een periode is het omgeslagen in boulimia, maar in al die jaren is het nooit weg geweest. Bestempeld met de diagnoses chronische anorexia, recidiverende depressie, ptss, hechtingsstoornis en borderline. Vele opleidingen begonnen, nooit afgemaakt. Nooit een normale school-/werkloopbaan gehad.  

Als ik terugkijk naar wat ik allemaal heb gedaan om het leven weer aan te kunnen, besef ik me dat ik zelf kwijt ben wat er allemaal aan behandelingen gepasseerd zijn. Van gedwongen opnames tot aan alternatieve therapie. Vele opnames in (eetstoornis)klinieken, crisisopvang, ambulante behandelingen, behandeling in het buitenland en deeltijdtherapie. Helaas, ...het heeft niet mogen baten.

Afwijzingen onder het mom, te complex, te hoog crisisrisico, te laag BMI of gewicht. Niet gemotiveerd genoeg. Een contra-indicatie voor klinische opname, maar het alleen niet aan kunnen. En ga zo maar door.

De eerste verplichtingen weer gedaan,
Ik loop buiten, het enige wat rust biedt.
De eerste herbeleving is een feit.
Die dag zullen er nog velen gaan volgen.

Regelmatig krijg ik van enkele van mijn naasten te horen dat ik ga voor de makkelijkste weg. Dat doet pijn, want dat is het niet. Het is strijden, dag in, dag uit. Het is onzekerheid, het is afwachten en niet voor korte tijd, nee bovenop de eindeloze rij aan opeenvolgende dagen vol met strijd, pijn en wanhoop komen dan nog de maanden, zo niet jaren, die het hele traject in bezit neemt.

Het is vol moeten houden, zonder dat je ook nog maar enig doel ziet, zonder dat je ook nog maar weet waarvoor, want het is op. Het is overleven, elke minuut, elke seconde van de dag. Verscheurd tussen het willen hebben van hoop en geconfronteerd worden met het niet kunnen, steeds maar weer. De tweestrijd van eindeloos willen strijden tegenover het compleet op zijn. Naast alle problemen waar je al dagelijks mee te dealen hebt.

Ik ben vier jaar oud en zit onder mijn bed.
Beneden hoor ik mijn familie lachen,
De tranen stromen over mijn wangen en ik denk
Ik hoor er niet te zijn, de wereld is beter af zonder mij

Van jongs af aan ervaar ik al strijd met het leven, nooit heb ik me welkom gevoeld, nooit heb ik me geliefd gevoeld, waar ik ook was en wat ik ook deed. Niets was vanzelfsprekend voor mij, maar elke dag een gevecht. Dingen die ik ook wel leuk vond werden omhuld met paniek, angst en depressiviteit. Er is altijd een leegte geweest van binnen, altijd die overtuiging. De gebeurtenissen uit mijn leven hebben die keer op keer bevestigd. Maar eigenlijk gaat het niet om wat ik heb meegemaakt, om wat voor diagnoses er zijn gesteld, het gaat om wat ik mijn hele leven al voel en ervaar.

– Leegte, geen voldoening vinden, wantrouwen, zelfhaat en walging.-

De keuze voor de dood, zo definitief als die is, die is niet gemakkelijk.
Dagen en nachten gevuld met  twijfels.
Heb ik wel echt alles gegeven?  
Weet ik zeker dat dit is wat ik wil, dat ik geen andere mogelijkheden meer zie.
Moet ik het dan niet toch nog een behandeling een kans geven?
Wat nou als ik het wel kan, wat nou als er iets is wat wel aanslaat?

Voor mij, ...voor mij is het de eerste keuze die ik voor mezelf heb gemaakt, de eerste keuze waarvan ik niet denk aan wat ik er een ander mogelijk mee aandoe. Dat kost immens veel strijd, zeker met alle verwijten die er zijn. Ik, die nooit egoïstisch wil zijn, maar altijd de ander wil helpen en er voor anderen wil zijn, die zichzelf jarenlang wegcijfert voor de ander. Ik, die ineens een keuze maakt enkel en alleen voor zichzelf. Ik hou mezelf voor dat het mag, want dit is wat mij ‘geluk’ en rust brengt.

De makkelijkste weg, nee dat is het zeker niet.

Niks is zo pijnlijk als moeten erkennen aan jezelf dat je het leven niet leven kunt. Niets is zo ingewikkeld als het jezelf zo serieus gaan nemen dat je deze definitieve keuze mag maken.

Photo by Eli DeFaria on Unsplash