Van jongs af aan heb ik me geregeld heel erg leeg gevoeld. Ik vond het moeilijk te bedenken wie ik eigenlijk was. Ik kan me nog goed herinneren dat een docent op de middelbare school tijdens een les vroeg mezelf te omschrijven in een aantal woorden. Ik dacht aan de tienen die ik voor Engels haalde, dat ik zo goed kon leren, dat ik de hoogste cijfers van de klas haalde, maar dat waren geen goede antwoorden. Al die dingen zeiden niets over wie ik was en nog steeds niets over wie ik ben.

Ik snapte er dan ook niets van hoe mensen konden weten wat ze voor opleiding gingen doen na de middelbare school. Ik wist niet wat ik leuk vond of wat bij mij paste. Ik werkte uiteindelijk een aantal maanden in een verpleeghuis en vervolgens werd ik depressief. Jarenlang was presteren mijn identiteit en toen dat wegviel na mijn eindexamen, was er vrij weinig meer van mij over. Ik ging naar een kinderpsycholoog met wie ik praatte over mijn problemen maar dit mocht niet echt baten.

Bron

Ondertussen had ik enorme eetbuien in de hoop de leegte die ik van binnen voelde op te vullen. Hoeveel ik ook at, de leegte ging niet weg. Die zat niet in mijn maag, die zat in mijn hart en in mijn hoofd en was onmogelijk op te vullen met eten. Ik haatte mezelf en kotste mezelf letterlijk uit. Vervolgens werd dat mijn identiteit. Me bezig houden met eten, calorieen en gewicht zorgde ervoor dat ik ergens grip op kreeg in een wereld waar ik me zo onzeker en alleen voelde. Tegelijkertijd zorgde mijn eetstoornis ervoor dat ik me steeds verder ging isoleren en nog eenzamer ging voelen. Hoewel het ergens een controlemiddel lijkt, is dat het natuurlijk helemaal niet. Ik had helemaal geen controle, anders had ik wel normaal gegeten.

Jaren gingen voorbij tot ik opgenomen werd op een crisisafdeling. Voor mij voelde dat als het ultieme falen. Het leven was compleet zinloos en toen ik daar alleen op een kamertje zat, voelde ik me eenzamer en leger dan ooit. Ik vroeg me af wat het allemaal voor zin had en waar dit allemaal naartoe zou gaan. Als ik zag hoe mijn huisgenoten hard werkten voor hun studie, dan begreep ik niet hoe ze zo gemotiveerd konden blijven. ''Wat had het allemaal voor zin? Waarom zou je je best doen? Voor wie? Voor wat? Waarom?'' Uren kon ik malen over dit soort vragen.

Inmiddels zijn we een aantal jaren verder en eigenlijk heb ik nog steeds geen antwoord op die vragen. Niet echt tenminste. Het verschil met toen is echter dat ik er ook niet meer zo naar op zoek ben omdat ik die leegte niet meer zo sterk ervaar als toen. Er zijn geen eetbuien, flessen drank, allerlei soorten pillen, mesjes of tassen met kleding voor nodig om ook maar iets te kunnen voelen of een gat op te vullen. Die verandering is niet van de een op de andere dag gekomen, daar is heel veel tijd overheen gegaan.

Bron

Het is name belangrijk om na te gaan waar het gevoel van leegte vandaan komt. Bij mij had dit vooral te maken met een gemis aan liefde en verbondenheid. Als je opgroeit in een stabiele thuissituatie voel je je veelal van nature geliefd door je ouders en verbonden met je familie waardoor je in staat ben je te hechten aan mensen. Wanneer dit proces om de een of andere reden verstoord wordt, is dit een stuk moeilijker, ook in je latere leven. Ik ontdekte dat ik me inderdaad niet verbonden voelde met andere mensen en me bovendien door niemand geliefd voelde. Wel had ik hier enorm veel behoefte aan. Ik wilde graag gezien worden en zocht hierdoor erkenning bij therapeuten of verpleegkundigen. Ik hunkerde naar iedere vorm van liefde en acceptatie omdat ik dit zo ontzettend miste maar zocht dit bij de verkeerde mensen. Dit zorgde voor een enorm gat van binnen wat ik ervoer als een grote leegte, alsof er altijd iets ''miste.''

Dit gevoel hoef je overigens niet alleen te hebben als je depressief bent of slecht in je vel zit. Er zijn genoeg mensen die bijvoorbeeld samenwonen, een goede relatie en leuke baan hebben en desondanks zich ook geregeld leeg voelen. Ook hierbij heeft dit gevoel vaak te maken met een gebrek aan liefde. Dit hoeft niet direct liefde te zijn in de zin van een relatie of vriendschap, maar kan ook liefde zijn als in het uitoefenen van een hobby of iets waar je echt je ei in kwijt kan en dat er voor zorgt dat je uit de sleur van dagelijks leven gehaald wordt.

Als ik naar mijn situatie kijk, ging het wel voornamelijk om liefde als in relaties met anderen. Ik kon me nooit openstellen voor anderen en helemaal zijn wie ik was. Relaties waren daardoor altijd relatief oppervlakkig. Ik was met niemand écht verbonden, iets waar ieder mens van nature behoefte aan heeft. In therapie leerde ik echter hoe belangrijk het was om eerlijk te zijn over hoe het met mij ging, over wat er allemaal speelde en me kwetsbaar op te stellen. Ik merkte dat ik hier niet op afgewezen werd. Sterker nog, er waren mensen die mij graag wilden steunen. Ze accepteerden mij, met mijn leuke maar ook zeker minder leuke kanten. Hierdoor vulde het gat dat al mijn hele leven in mij zat, zich met heel veel warme gevoelens. Het ''waarom'' of het ''nut'' van bepaalde zaken waren ineens niet zo belangrijk meer, omdat ik me compleet voelde.

Een eetstoornis maakt je leeg, liefde vult je op.

♥