Nadat ik bij de dokter was geweest (in oktober), kon ik binnen 2 weken al terecht bij rintveld. Voor m'n intake bij rintveld gingen er allerlei gedachten door mn hoofd. 'Zullen ze me wel snappen? laten ze me niet te dik worden? Kom ik ooit nog wel van mn eetstoornis af? Hoe zal mn behandeling zijn?'

Ik was enorm zenuwachtig voor mijn intake. Samen met mn ouders zat ik in de wachtkamer te wachten. Toen de begeleiders kwamen hebben we het er eerst over gehad hoe het die dag zou gaan en wat de bedoeling was van de intake.

Ik ging alleen met een vrouw mee, en mijn ouders gingen met een andere vrouw mee. Ze had een hele vragenlijst voor zich die ze aan mij ging vragen. De vragen gingen over alles wat bij de eetstoornis hoort.

Of je lax of pillen gebruikt, of je braakt, of je plaspillen gebruikt. Ook moet je opnoemen wat je per dag eet, en ook de hoeveelheid noemen van de eetbui, die je misschien wel eens hebt. Dat vond ik wel heel vervelend, ook vroeg ze hoevaak dat per maand is, en hoevaak ik me per maand dik voel. Dat vond ik moeilijk om in te schatten, want dat houd je niet echt bij.

Na het gesprek moest ik me gaan wegen en bloeddruk meten, en mn ouders moesten in de wachtkamer op mij wachten. Na het wegen had ik een gesprek met een psychiater. Achter mij stond een heel groot raam, waar 2 mensen achter zaten die het gesprek gingen opnemen. Zij konden mij wel zien, maar ik hen niet. Het gesprek was erg lastig, ze vroeg hele persoonlijke dingen. Ook over je verleden, en ze probeerde zo de oorzaak te zoeken van de eetstoornis.

Na de intake kreeg ik een behandelplan. Je gaat met je ouders en een begeleider praten over hoe je behandeling eruit zal gaan zien. Bij mij werd over opname of startgroep getwijfeld. Uiteidelijk is voor de startgroep gekozen.

Ik kwam terecht in de startgroep met 2 begeleiders; een nurse practioner en een dietiste. De bedoeling van de startgroep is vooral om te proberen weer normaal te gaan eten (met behulp van een voedingslijst) en ook om weer op je gezonde gewicht te komen (als je ondergewicht had).
Ze zijn er heel streng, en pushen je echt enorm om je aan je lijst te houden. Als dit niet lukt, en je valt alleen maar meer af, dan gaan ze je alleen maar meer dingen verbieden om te doen.

Als de startgroep begint ga je eerst wegen. Daarna vertelt iedereen hoe haar week gegaan is en geven de begeleiders en patienten adviezen en tips. Als er nog tijd over is bespreken ze nog een onderwerp waar iedereen het graag over wilt hebben. En daarna is het tijd voor een tussendoortje dat je hebt meegenomen vanuit huis.

Een normale tijd om in de startgroep te zitten is 4 tot 6 weken. Ik zat er 8 weken in, omdat het weer even mis ging, maar daarna had ik een gesprek voor de poligroep of deeltijd. Uiteindelijk ben ik in de poligroep terecht gekomen.

Poligroep
De poligroep vindt wekelijks plaats en duurt ongeveer 2 uur en een kwartier. Eerst is het weegtijd, daarna praten ze wat met elkaar, en dan verteld iedereen hoe zn week is gegaan, zoals in de startgroep. De patienten zijn wel gemotiveerder, en het is een veel betere sfeer dan in de startgroep.

Met iedereen kan ik het vinden, ze zijn allemaal erg aardig. Nadat een uur voorbij is, is het tussendoortjes tijd. Om de beurt neemt iemand een moeilijk tussendoortje mee vanauit huis. Denk hierbij aan; cake, taart, chocola, grote koeken enz.

Na de poligroep kan je bij de dietiste langskomen, om bijvoorbeeld je lijst te verhogen/verlagen of voor eventuele vragen over sport/voeding. Ik vind dat de begeleiders in de startgroep veel strenger zijn dan in de poligroep. In de poligroep is het meer de bedoeling om alles zelfstandiger te doen, dan met iemand anders hulp. Maar soms heb je die harde push nog wel nodig, om je een stapje verder te brengen.

De werknemers zijn allemaal erg aardig en begripvol vind ik zelf. Je ziet echt dat ze je heel graag willen helpen, en doen er alles aan om je goed in je vel te laten zitten. Ook heb je nog een keer een psychologisch onderzoek wat 5 uur lang duurt. Je krijgt verschillende testen over van alles, dus niet alleen over de eetstoornis.

Ik vind Rintveld een heel goed eetstoornissencentrum. Dit is wat ik nodig heb, en als ik even niet meer wil vechten, dan helpen zij  me er weer bovenop.

Hoewel je het meeste natuurlijk wel zelf moet doen.

Alle werknemers hebben het beste met je voor, en steunen je heel erg, net zoals de meiden waarbij ik nu in de groep zit.