Het begon allemaal in de 2de klas, 14 jaar was ik. Ik ben altijd al een onzeker meisje geweest en trek me er veelste veel van aan wat andere van me vinden. Er werd vaak tegen me gezegd dat ik lelijk was en dikke benen zou hebben. Ik wou dolgraag dat mensen me leuk zouden vinden en dit kon in mijn ogen alleen als ik dun was. Onzin natuurlijk, maar dat besefte ik toen nog niet. Er volgde mislukte lijnpogingen maar ik viel niks af.

In die tijd moest ik ook naar de schooldokter. Daar werd ik ook gewogen. Toen ze mijn gewicht en mijn lengte in een grafiek zetten, zag ik dat ik helemaal tegen de bovengrens zat van gezond gewicht. Dit voelde als een soort van bevestiging voor mij dat ik echt dik was.

Toen begon het echte lijnen. Ik sloeg steeds meer maaltijden over, woog mijn eten af zodat ik precies wist hoeveel caloriën er in zaten. Mijn vriendinnen vroegen wel eens of ik niet wat moest eten, maar dan zei ik dat ik geen honger had of straks thuis ging eten

Op pro-ana sites leerde ik meisjes kennen, ze "hielpen" me , vertelden me tips hoe ik nog meer kon afvallen. De site zelf stond ook vol met tips en foto's van dunne meisjes, zo wou ik ook zijn! De meisjes gaven me het gevoel dat ik belangrijk was, dat ik iemand was. Ze vertelden me hoe goed ik bezig was, en hoe sterk dit van me is. Mijn eetstoornis werd steeds sterker.

Als ik wat at voelde ik me vies, mijn maag moest leeg zijn. Ik begon na elke maaltijd mijn vinger in mijn keel te steken en laxeertabletten te kopen. Mijn moeder vond de laxeertabletten, ik voelde me verraden. Wat ze ook vertelde over hoe slecht die dingen voor me waren, het interesseerde me niks. Ik wou dun zijn. Ze schreef me in voor Eetstoornissen kliniek Rintveld. Maar de wachtlijst was 4 maanden. Ik vond het maar onzin van haar, ik was helemaal niet ziek! Ik was ook niet van plan om daar naar toe te gaan, maar het was pas over 4 maanden dus ik maakte me nog niet echt zorgen.

Een paar dagen later moest ik terug naar schooldokter. Ze zei dat ik vergeleken met de vorige keer veelste veel was afgevallen. Ze vroeg me of ik naast minder eten ook andere dingen deed om af te vallen. Ik ontkende, maar ze bleef doorvragen en opeens kwam alles eruit. Verschrikkelijk voelde ik me daarna, hoe kon ik zo stom zijn?  Ze besloot om het samen met mij aan mijn ouders te vertellen. Mensen zeiden wel dat ik "anorexia" zou hebben maar zelf zag ik helemaal niet in dat ik ziek was, en vond het prima gaan zo.

Ik werd doorgestuurd naar verschillende psychologen, maar dit hielp niks. Ik leefde totaal in mijn eigen wereldje en luisterde niet. Ik ging naar een diëtiste om weer een eetpatroon op te bouwen. Maar ik wou niet eten. Ze maakte een lijstje met wat ik weer moest gaan eten en wat haalbaar was. Maar ik raakte in paniek en begon te huilen. Ik ging dat dus mooi niet eten en deed dit ook niet.

Ik mocht niet meer hockeyen en meedoen met gym. Mijn haar viel uit, ik sloeg blauw uit van de kou en kreeg donsbeharing op mijn buik en armen, op school kon ik me totaal niet concentreren. En na school lag ik als een ziek vogeltje alleen maar in bed, ik was uitgeput. Maar ik bleef volhouden dat er niks mis met me was. Mijn moeder had al meerdere keren verteld dat ik opgenomen moest worden, maar ik dacht: waarom nemen ze iemand op die niks mankeert? Dat doen ze toch niet...

Ik ging heel snel achteruit. Elke week moest ik naar de kinderarts. Mijn bloeduitslagen waren slecht en mn hartslag was te laag. De kinderarts besloot dat ik opgenomen werd, ik kreeg de keus: of in het ziekenhuis aan de sondevoeding of ik moest naar een kliniek. Ik koos voor de kliniek, want als ik aan de sonde moest was ik bang om de controle over mijn gewicht helemaal te verliezen. Maar omdat er nog geen plek was in Rintveld, moest ik naar een andere kliniek.

De kinderarts belde naar Afdeling Eetstoornissen van Emergis, hier was wel plek voor me. Ik werd 4 dagen later al opgenomen, ik mocht nog met de kerstdagen thuis zijn. Maar ik wilde helemaal niet beter worden, want ik was in mijn ogen veel té dik voor Anorexia en ook voor hulp.

Het was een zware, moeilijke tijd, heb veel gehuild maar ook overwonnen. De meisjes in de kliniek waren heel aardig. Ik ging steeds meer inzien dat ik ziek was doordat ik met mijn neus op de feiten werd gedrukt. Ik was bang voor alles, vooral bang dat ze mijn anorexia van me af zouden pakken. Ik wou er helemaal niet van af. Het voelde veilig. Het was een soort vriendin voor me geworden.

Het eten ging moeizaam, toen ik daar kwam had ik al in mn hoofd: "ik ga niet eten, ik ga niet dik worden" Langzamer hand ging ik toch eten. Elke dag 2 verschillende therapien, Maar het hielp niks. Doordat ik ging eten kreeg ik heel erg last van bewegingsdrang. Ik werd gek van mezelf, moest bewegen en mocht vooral niet zitten! Ook werd ik boos op mezelf als ik mijn bord leeg had en ik begon mezelf pijn te doen. Na 7 maanden daar gezeten te hebben, had ik mijn gewicht bereikt en mocht ik dan eindelijk naar huis! Ik was zo blij.

De waarheid was dat ik het gewicht waar ik mee met ontslag mocht nooit behaald heb, maar de boel had belazerd. Eenmaal thuis ging het weer slecht en viel ik weer af. Ik zou weer opgenomen moeten worden, maar dit keer ergens anders. Dit is echter nooit gebeurd. Ik ging uit mezelf weer eten, ik wou niet heel mijn leven kliniek in, kliniek uit. Toen ging de knop pas echt om, Ik wou weer een normaal leven hebben, ik wou weer leven!!

Vanaf toen ging het steeds beter, zit ik lekker in mijn vel en zie het leven weer zitten. Ik heb nog een tijdje op dat lage gewicht gezeten, maar langzamerhand heb ik mijn angst voor aankomen overwonnen en ben ik naar een gezond gewicht gegaan.

Natuurlijk is het nog niet helemaal weg, vecht ik nog elke dag tegen mn eetstoornis en heb nog steeds een beetje hekel aan mijn lichaam. En heb ik steeds nog dagen waarin ik me rot voel en dat dan in mijn eten ga uiten. Ik heb nog niet het vertrouwen dat het ooit helemaal weggaat, maar ik heb het nu onder controle. Soms verlang ik terug naar die tijd dat ik niks at, toen was het rustiger in mijn hoofd. Geen gevecht met eten.

.....Maar met mijn gezonde verstand weet ik dat dat slap is en dat dit veel beter voor me is.

foto 1

foto 2