Proud2bme mocht bij GGZ Oost Brabant een meisje interviewen die daar in behandeling is. 

Hoe is het gegaan nadat je, je had aangemeld?
Ik ben mijn behandeling begonnen in mei vorig jaar bij de pre therapie. In die periode ben ik ook opgenomen geweest in het ziekenhuis omdat ik extreem ondergewicht had. Bij de pre therapie heb ik alvast kunnen wennen aan de aanpak van GGZ Brabant en kon ik wachten tot er plek was bij de 4 daagse. In de pre therapie wordt er veel aandacht geschonken aan of je het voor jezelf doet, omdat dat erg belangrijk is. Je moet het voor jezelf doen wil je er echt voor kunnen gaan.

Uiteindelijk ben ik op 23 augustus begonnen bij de 4 daagse. Dit zal ik nooit vergeten want ik ben op 20 augustus 25 jaar geworden en dat ik mocht beginnen met therapie was het beste verjaardagscadeau wat ik kon krijgen. Ik kon het gewoon niet meer alleen en ik had die hulp echt nodig.

In het begin moest ik alleen maar aankomen want als ik meer zou afvallen dan werd het een klinische opname. Ik moest een halve kilo aankomen per week en in totaal moest ik x kilo aankomen. Het was een ontzettend moeilijke en emotionele periode en het ging met ups en downs. Ik zag altijd heel erg op tegen het weegmoment, maar het was wel heel prettig dat ik dat vervolgens in de groep kon bespreken. De therapieën die ik in het begin kreeg herinner ik mij weinig van. Ik had zo'n laag gewicht dat ik totaal vlak was en geen emoties meer had.

Ik had mijn relatie verbroken na 8 jaar, maar pas toen ik aan was gekomen en mijn emoties terug kreeg kon ik dat gaan verwerken. Ik vond het heel eng toen ik besefte dat ik een hele tijd geen mens ben geweest. Je raakt totaal je persoonlijkheid kwijt en ik voelde helemaal geen emoties meer.
Ik was ook echt heel erg blij toen ik eindelijk op mijn streefgewicht zat. Natuurlijk dacht ik toen ik hoorde wat ik aan moest komen dat ik dan enorm zou zijn, maar toch was ik blij toen het eenmaal zo was. Het was me gelukt. Dat ik me totaal geen mens meer voelde is nu een reden om vol te houden, want zo wil ik nooit meer zijn. Ik weet dat ik er nog niet ben, maar het leven is te mooi om het op te geven.

In mijn slechtste periode leek het net alsof ik niet meer op de wereld was. Ik was ontzettend kil en vlak en dat wil ik nooit meer. Dat heb ik al die tijd als motivatie gebruikt en gebruik ik nog steeds als motivatie.

Hoelang heb je anorexia gehad voordat je hulp kreeg/ zocht?
Ik heb altijd spinning les gegeven op de sportschool en in 2008 dacht ik dat ik meer aan sport moest gaan doen buiten de lessen die ik gaf. In mijn relatie ging het op dat moment ook niet goed en ik ben vanaf toen steeds meer gaan sporten. Uiteindelijk sportte ik 7 dagen per week en rende ik ook s'nachts. Ik at toen nog wel, maar ik verhouding met mijn sport gedrag at ik veel te weinig. Het voelde goed want ik kon eindelijk iets goed. Ik ben vroeger heel erg gepest en daardoor dacht ik dat ik niets goed kon doen. Nu had ik eindelijk iets waar ik goed in was.

Eind 2009 begin 2010 begon ik ook met minder te eten en iedere keer ging ik minder eten en uiteindelijk at ik niets meer. Ik heb toen een lange tijd extreem veel water gedronken op een dag zodat ik een vol gevoel had. Mijn nieren hebben daardoor een half jaar moeten herstellen toen ik hier in behandeling was en voordat ze weer functioneerden.

Is dit je eerste behandeling?
Ja, dit mijn eerste behandeling. Voor die tijd (2008) was ik nooit bezig met lijnen en/ of afvallen, alleen zijn mijn benen wel altijd een obsessie geweest. Ik besef nu dat als je eenmaal op streefgewicht zit dat je dan nog een hele weg te gaan hebt. Daar is het namelijk ooit begonnen en het moet niet weer fout gaan. Het is heel moeilijk om het vast te houden en niet terug te vallen...

Heb je alles wat gebeurde in je slechtste periode hier moeten verwerken?
Ja. Ik heb alles moeten verwerken toen mijn emoties weer terug kwamen. Daar wordt veel in de 4 daagse aan gedaan. Het gaat hoofdzakelijk om aankomen, gezond gewicht en een gezond eetpatroon, maar we hadden ook momenten waarop hieraan gewerkt werd. We hadden therapieën waarbij je doelen stelde voor jezelf en er werd iedere 3 maanden een evaluatie gehouden en dan werd er gekeken wat er bereikt was en waar nog aan gewerkt moest worden.

Denk je dat er een aanleiding voor was dat je anorexia kreeg?
Het altijd alleen zijn en het gepest worden heeft denk ik wel een rol gespeeld. Ook ging het niet goed met mijn relatie, ik heb altijd gedacht dat hij mij niet goed genoeg vond. Dat heeft hij nooit gezegd en hij zei zelfs toen ik ging afvallen dat ik moest stoppen omdat hij het niet mooi meer vond. Maar dat was voor mij juist extra motivatie om meer af te vallen. Ik begrijp nog niet waarom dat zo was, maar ik ben er nu mee bezig om dat uit te vinden. Verder was ik ontzettend onzeker door alle pesterijen en dacht dat ik niets goed kon doen en hier was ik goed in.

Hoe heb je die knop om kunnen zetten om ertegen te vechten en over je problemen te gaan praten?
Op 23 augustus heb ik besloten om er echt voor te gaan. Daarvoor heb ik een hele lange periode andere mensen voorgelogen dat ik een ziekte had en dat ik daardoor afviel. Op mijn werk had ik verteld dat ik een bacterie had opgelopen en dat ik daardoor zo afviel. Ik verzon allemaal smoesjes. Er waren wel mensen die ernaar vroegen maar dan werd ik agressief en kribbig ontkende ik alles.

Ook loog ik mezelf voor dat het allemaal wel meeviel. Ik zag niet dat het heel slecht met me ging. Ik had het gevoel dat ik de hele wereld aan kon. Ik negeerde dat het echt niet goed ging, dat ik flauwviel en dat ik aan het instorten was. Ik ben ook heel dankbaar dat ik hier nog zit want ik heb echt met mijn leven gespeeld. Dat besefte ik toen niet, maar nu wel.

Ik ontkende het gewoon volledig. Ik zag mezelf niet dik in de spiegel, maar gewoon gezond. Ik erkende ook niet dat ik een probleem had. Maar tijdens de pre therapie ben ik gaan beseffen wat ik mijn lijf aandeed en waar ik mee bezig was. Het was geen leven meer dus ik was het zat en de knop is om gegaan op 23 augustus, toen ik kon beginnen bij de 4 daagse.

Waar sta je nu in behandeling?
Nu zit ik in de na behandeling sinds 2 maanden. Ik zeg eerlijk dat ik toen ik klaar was met de 4 daagse ik dacht dat ik ook echt helemaal klaar was. Maar dan heb je een tussenweek voor jezelf, tussen de 4 daagse en de na behandeling, en in die week heb ik best een terugval gehad. Het was heel zwaar om het ineens alleen te moeten doen.

Ik merkte in die week dat het psychische stuk echt het moeilijkste was en nu nog steeds is. Qua gewicht zit ik nu goed, maar nu ben ik aan het zoeken naar hoe het begonnen is en wat de oorzaak ervan is geweest. Ook ben ik aan het kijken hoe ik terug kan komen in de maatschappij en hoe ik alles zelf aan moet pakken. Dat is af en toe moeilijk, maar ik ben wel bezig met stappen zetten.

Hoe nu verder?
Ik ben nu in de nazorg meer bezig met waar het vandaan is gekomen en hoe ik kan voorkomen dat ik terugval. Nu is het eten meer eigen verantwoordelijkheid en wegen is ook niet meer wekelijks. Je mag je wel 1 keer in de 3 weken wegen, maar dat hoeft niet. Als de leiding het idee heeft dat het slechter gaat dan wordt dat wel wat meer in de gaten gehouden.

Ik voel het nu meteen als het minder gaat. En nu kan ik op tijd aan de bel trekken. Nu heb ik bijvoorbeeld een moeilijke periode en voorheen zou ik alles op mezelf betrekken en me afsluiten, maar nu wil ik er juist graag over praten. Dat heb ik hier wel echt geleerd.

Gister heb ik besloten om helemaal geen contact meer te houden met mijn ex. We hadden 8 jaar een relatie en het was nog steeds niet helemaal afgesloten en hij steunde mij nog met wat dingen. Maar daardoor was het nog steeds niet afgerond. Door deze stap denk ik dat ik het los kan laten en ga ik een nieuwe weg in, in mijn leven. Ook ben ik druk aan het solliciteren en mijn motto is nu: vasthouden en mezelf terugvinden. Verder kijk ik uit naar een mooie toekomst en voor de laatste puntjes op de i wil ik de tijd nemen en heb ik nog hulp bij GGZ Brabant.

Ik wil als ik hier klaar ben geen contact meer met de meiden uit mijn behandeling. Niet om de meiden, maar omdat ik het achter me wil gaan laten en ik denk dat ik dat niet kan als ik contact houd.
Verder zou ik graag mensen met een eetstoornis willen helpen in de toekomst. Omdat ik het zelf heb meegemaakt denk ik meiden/ jongens met een eetstoornis te kunnen helpen en dat wil ik ook graag gaan doen.

Wat wil je meegeven aan de bezoekers van proud2Bme?
Motivatie is heel erg belangrijk! Als je zelf niet wil dan heeft het geen zin. Je moet het echt zelf willen en dan kan je het ook echt. Er is altijd een weg, als je maar wilt. Je moet echt geloven dat er een weg is, maar je moet die weg zelf bewandelen. En er is een toekomst. Het leven is echt te mooi om op te geven

foto: flickr.com/photos/thorinside/