Streng zijn bij anorexia?
Ouders zijn altijd op zoek naar de beste manier om om te gaan met de eetstoornis van hun kind. Het is ontzettend lastig om een eetstoornis te begrijpen en er op de juiste manier mee om te gaan. Maar wat is eigenlijk de juiste manier? Moeten ouders zich helemaal inleven in het kind en geduldig wachten tot het weer wil gaan eten? Of is het nodig om de touwtjes uit handen te nemen en streng te zijn?
Professor Sue Byrne is een Australische expert op het gebied van eetstoornissen. Volgens Byrne moeten ouders streng zijn als ze een kind hebben met anorexia. Anorexia patienten zouden meer baat hebben bij de zogenaamde 'tough love', waarbij de ouders de verantwoordelijkheid voor het eten en aankomen overnemen. Een soort zero tolerance beleid naar afvallen en uithongeren, aldus Byrne.
Ze vergelijkt het met een kind dat lijdt aan kanker. De chemotherapie is zwaar, pijnlijk en ontzettend naar. Maar de ouders van een kankerpatient weten dat - ondanks dat het kind lijdt onder de behandeling - het nodig is om te kunnen herstellen.
Byrne ziet dat veel ouders een zachtere aanpak inzetten bij anorexia. Het is ook lastig om je kind te dwingen om te eten. Want moet je het niet zelf willen? Val je niet keihard terug als je tegen je zin in eet en aankomt?
Nee, zegt Byrne: als je een eetstoornis hebt, kun je geen juiste beslissingen nemen over eten en aankomen. Het is daarom van belang dat een ander tijdelijk de verantwoordelijkheid over neemt. In gezinstherapie moeten ouders hierin worden gesteund en gestuurd, zodat ze de juiste beslissingen kunnen nemen voor hun zieke dochter of zoon. Dit werkt volgens Byrne beter dan individuele therapie.
Helpt een strenge aanpak bij anorexia?
https://au.news.yahoo.com
Gerelateerde blogposts
Reacties
En nouja ik vind niet dat het bij alleen anorexia moet zijn.,
Maar ik vind dat het aan de persoon ligt.
Het kan namelijk ook averechts werken, toen ik elke dag flauwviel zei mijn moeder: EN NU GA JE ETEN! Elke ochtend middag avond, maar dat zorgde ervoor dat ik toen juist ging braken! Juist meer ging sporten, het werkte enkel tegen.
Ik ga nu in tegen mijn eigen eetstoornis maar strengheid is voor mij noodzakelijk want anders blijf ik foefelen en afvallen.
Liefs, Fem
Natuurlijk staan ouders machteloos en lijkt het overnemen van de verantwoordelijkheid een goede optie. Bij sommige patienten zal het heus werkzaam zijn, maar tough love kan ook loslaten betekenen..
Als een kind niet in staat is voor zichzelf zo'n keuze te maken, moeten ouders dat doen. Maar zoals hier boven al beschreven: het kan ook averechts werken en stiekem gedrag in de hand werken. Er ligt denk ik ook een dunne grens tussen streng zijn en dwingen, maar dat is weer een andere discussie ;)
kmerk dat wanneer mn ouders strenger zijn, ik veel meer met eten smokkel als anders.
bij mij helpt het totaal niet, toen iedereen er bij mij bovenop zat, ging het juist steeds slechter met eten
nu heb ik zelf de regie in handen, en nu loopt het een stuk beter
Soms zou ik willen dat mijn moeder zei: "En nu ga je eten en niet kotsen!" Dat ze even de controle overneemt van mij, omdat het mij gewoonweg zelf niet lukt!
Aan de andere zou het ook averechts kunnen werken...
Hoe meer vertrouwen ik kreeg dat ik zelf verstandige keuzes kon maken,
hoe beter ik at..
Dat knopje in je hoofd moet vanzelf omgaan, dat kan niemand voor jou doen, zelfs jijzelf niet.
Sommige momenten zou ik willen dat ik wat meer gedwongen werd. Maar veel momenten werkt het juist averechts. Hoe harder iemand mij de weg wijst, hoe harder mijn eetstoornis daarin tegengaat. Dat kan zo gemeen zijn, omdat ik dan zo ver van mezelf verwijderd kan zijn.
Voor ouders en mensen uit de omgeving, is het ook niet in te schatten wat nou echt de juiste manier is. Het ene moment is het wel een zetje geven, maar het andere moment juist niet. Hun kunnen helaas niet zien wanneer het juiste moment er echt is.
Wat mij ontzettend heeft geholpen is dat ze de verantwoordelijkheid bij mij legden. Vder kreeg ik ontzettend veel liefde, dat heeft mij eruit getrokken. Het is vooral belangrijk da je voor jezelf het moment vind dat je dit echt niet meer wilr, dat je niet langer zo door wilt leven! Als je dat moment vind, ben je klaar voor de strijd. Die strijd duurt lang, heel lang, en gaat niet zonder duwen of stoten. En zullen daardoor nog veel momenten zij dat je vertrouwen erin verliest, maar die moment moet je keihard tegen je eetstoornis in durfen gaan, en contant in gedachten of opschrijven, denken waarvoor doe ik dit? Als je die momenten ziet, dan ben je al snel om en denk je ja, dat wil ik weer!
Kop op houden meiden en jongens! Als iedereen zo sterk is im ergens aan vast te houden, zal iedereen ook zo sterk zijn om de strijd te kunnen winnen!
Liefs
Liefs
Dus nee voor lange termijn werkt het niet.
Het is juist belangrijk dat je vrijheid hebt om te kiezen wat je wil eten , zodat je het langzaam kan opbouwen en steeds meer gaat durven te eten.
En dwang is iets anders dan heel streng.
De situatie en achterliggende motieven zijn verschillend per persoon, en hoe iemand op een bepaalde aanpak reageert ook. Bij de een werkt streng zijn, bij de ander niet.
Er is niet één oplossing voor alle anorexia/boulimia/bed/nao patienten.
helemaal mee eens :)
Nu lever ik een strijd op en ben net zover.
Toen ik op vakantie was en alles uit de handen had gegeven en toen ging het enigszins beter dan voor heen.
Maar ik kan niet beslissen van andere mensen.
Het is echt per persoon verschillend van aanpak.
Ik ervaar ook een verschil in wie er mij 'regels en wetten' oplegt, wie mij zegt 'zo zal het zijn en niet anders'.
Van mensen die dicht bij mij staan zoals ouders, broers, zussen zal ik dat niet verdragen en in verzet gaan en werkt het averechts.
De harde aanpak van de huisarts werkt perfect, van haar kan ik dat aannemen en aanvaarden. Ze kan bikkelhard zijn maar handelt wel correct en dat apprecieer ik. Zij legt bepaalde regels op, stelt eisen maar dat wil niet zeggen dat ik geen inspraak heb, alles is bespreekbaar en zo voel ik mij betrokken, zo begrijp ik haar handelen beter.Het gevoel van betrokkenheid maakt dat je je meer begrepen voelt, er wel naar je geluisterd wordt.
Een behandeling van anorexia is denk ik heel persoonsgebonden, wat bij de ene werkt werkt bij de andere niet.Jezelf kennen is belangrijk én het durven aangeven wat je kan helpen