Hoewel de patiënt vaak het gevoel heeft er alleen voor te staan, zelf "schuld" te hebben aan de eetstoornis en niemand er mee wil belasten, weten we ondertussen wel dat ook het gezin meelijdt. Een eetstoornis heb je niet alleen, ook ouders, broers en zussen krijgen er dagelijks mee te maken. 

Tuurlijk is het zo dat het eten zelf maar door 1 iemand gedaan kan worden maar de randvoorwaarden en in standhoudende factoren worden vaak door het gezin gevormd. Volgens psychotherapeute Sonja Fleminger is het dan ook belangrijk dat ouders meer betrokken worden bij de behandeling van de eetstoornis. 

Een enkel gesprek met ouders erbij volstaat niet volgens haar. Jongeren die hiermee kampen weten niet meer wat ze moeten en zijn radeloos omdat ze geen grip meer op hun leven hebben. Je hoort vaak de uitspraak "neem het alsjeblieft over nu" en dat is precies wat ouders en hulpverleners dan moeten doen. Een patiënt moet het gevoel hebben dat de volwassenen het over kunnen en durven nemen. En dat is vaak niet zo het geval. 

Ouders hebben vaak al zo'n lange weg afgelegd met hun kind dat ze zelf ook niet meer weten wat werkt en wat niet. Ze dragen hun kind als het ware over aan de hulpinstantie en dat is volgens Fleminger niet goed. Hoewel een kind soms als motivatie kan noemen " ik ga eten voor mijn ouders" krijgt het dan vaak de reactie vanuit de therapie dat dat niet de juiste reden is "je moet eten voor jezelf". Maar dat is juist wat ze niet kunnen en dus moeten ouders mee helpen om weer regelmaat en structuur terug te brengen thuis. 

Zelf maakt de therapeut de vergelijking met het verzorgen van een kind met kanker. In zo'n vreselijke situatie zitten ouders vaak maanden aan het bed en nemen zorgverlof. Dat is eigenlijk ook nodig als een kind een eetstoornis heeft. Na een korte opname volgen ca 20 behandelingen met het hele gezin. Dat is de investering die ze vraagt van de ouders. Er wordt vooral gekeken naar hoe het gezin ondersteuning kan bieden en wat de oorzaak is van de eetstoornis. Deze aanpak is belangrijk omdat het gemiddeld zeker 5 jaar duurt voor het "gevaar" geweken is. Ongeveer 75% is dan genezen.

Van alle pychiatrische ziektes is anorexia de meest dodelijke....iets wat we ons niet altijd realiseren en wat zelden hardop gezegd wordt. Toch is het zo dat 10% van deze patiënten overlijdt aan ofwel de ziekte zelf of wel de gevolgen er van. 

Zelf heb ik veel steun gehad aan mijn moeder ookal woonde ik al op kamers. Het ritme terugvinden en ervaren dat je er niet alleen voor staat is zo belangrijk. Dan pas ben je te helpen naar mijn idee.

Hoe zien jullie dit?
Ervaren jullie deze steun van thuis?

foto's weheartit.com