De boulimia ontstond

 

Dunya

25 jaar, 2 maanden, 9 dagen - Wie ben ik en hoe ben ik in mijn leven van nu verzeild en verstrikt geraakt?

Ik ben Dunya. Geboren in Rotterdam als middelste kind, met een jonger broertje en oudere broer. Van mijn jeugd wisselen de goede en slechte herinneringen elkaar af. De balans daartussen is wel oké geloof ik. Heb me als kind in deze jaren goed gevoeld. Ik was een makkelijk kind in sociale contacten. Ik had mijn vriendjes en vriendinnetjes, deed mijn best op school, ging naar ballet en blokfluitles, eigenlijk een heel normaal kinds leventje.

Wel zijn me een paar slechte herinneringen bijgebleven...

Zo ging ik als kind uit bed omdat ik perse bij mijn ouders in bed wilde slapen. Toen mijn ouders hierdoor zelf slapeloze nachten kregen en zij hun slaapkamerdeur op slot deden ging ik ‘s nachts voor hun deur liggen. Compleet blauw en koud werd ik de volgende ochtend dan door mijn ouders gevonden. Hoe eigenwijs kan je dan al zijn...

Eén keer ben ik door mijn vader in mijn gezicht geslagen. Ik zat op zijn arm en riep naar mijn moeder. Hierbij schreeuwde ik nogal hard in zijn oor blijkbaar. Een klap was het gevolg. Ik heb bij een vriendje thuis, onder dwang van zijn zussen, hem een kus moeten geven. Terwijl onze hoofden onder een handdoek verborgen waren.

Toen we op mijn negende gingen verhuizen, sloeg de balans om naar enkel slechte herinneringen. De verhuizing is me redelijk goed afgegaan wat betreft de sociale contacten op school, maar in deze jaren is mijn perfectionisme zich meer en meer gaan ontwikkelen. Daarmee niet alleen mijn perfectionisme, maar ook mijn faalangst en minderwaardigheidsgevoel. En daarmee ook mijn prestatiedwang, doelgerichtheid en concurrentiegevoel ten opzichte van anderen.

dMijn ouders hadden weinig omkijken naar mij. Ik ging naar school, haalde goede cijfers, deed mijn best. Ik sprak af met vriendjes en vriendinnetjes. En ik was begonnen met turnen, iets dat ik erg leuk vond en veel plezier in had. Er ging veel aandacht naar mijn broertje (omdat hij nog zo jong was) en ook naar mijn oudere broer. Hij was een ontzettend rebellerende puber. Er zijn 2 herinneringen aan ruzies tussen mijn ouders en mijn broer die ik nooit van mijn netvlies zal krijgen en die ik nooit zal vergeten.

De eerste is dat mijn vader bovenop mijn broer zit en hem bijna wurgt. De tweede is met sinterklaasavond waarop de borden tijdens het avondeten niet op tafel staan, maar door de lucht vliegen en op de grond in elkaar spatten. Met als gevolg dat ik mijn ouders gewond zijn, mijn broer en moeder het huis uitvluchten, mijn vader zijn wonden verzorgt en ik mijn broertje bescherm door hem naar mijn kamer mee te nemen. Sinterklaas hebben we vanaf toen nooit meer gevierd.

Tussen mijn broer en mij is het altijd haat en nijd geweest toen hij nog thuis woonde. Mijn jongere broertje en ik zijn altijd 2 handen op 1 buik geweest. Soms leken we net een tweeling. Ik kon zonder bij hem in de buurt te zijn aanvoelen hoe hij zich voelde en of er iets met hem gebeurd was.

Op een gegeven moment werd ik gespot door de trainer van de turnselectie en hiervoor uitgenodigd. Ik bleek een talentje en hier is mijn "turncarrière" begonnen. Doordat ik redelijk makkelijk was en het leven gewoon leefde heb ik in deze jaren waarschijnlijk wat positieve aandacht gemist. De positieve aandacht kreeg ik tijdens mijn turnen en mijn turnwedstrijden. Met name van mijn vader. Mijn vader heeft vroeger ook geturnd op hoog niveau. Hij heeft hier echter mee moeten stoppen vanwege 2 polsfracturen die niet meer voldoende genazen.

Mijn turncarrière is snel gegaan. Zoals ik al eerder zij bleek ik talent en aanleg te hebben voor deze toch wel bijzondere sport. Ik bleef maar doorstromen en kwam al snel in de wedstrijdselectie terecht. Ik heb vele vaantjes, medailles en bekers behaald. Ik zat altijd in de top 3.

Echt verbazend was het niet toen mijn trainer aangesproken werd door een trainster van een andere vereniging. Mijn prestaties waren niet onopgemerkt gebleven en ik werd uitgenodigd om te komen trainen in een turncentrum. In dit turncentrum kwamen meiden van verschillende verenigingen een aantal keer per week samen om te trainen. Wauw, ik voelde me ontzettend bijzonder. Binnen onze vereniging was dit nog nooit gebeurd en ik was de eerste die dit zou gaan doen.

Mijn ouders brachten en haalden me 4 keer per week. Een reistijd van minimaal een half uur, maximaal 1,5 uur als we met files zaten. Het begon altijd nadat school uit was en eindigde net na etenstijd. Niet de meest handige trainingstijd dus, maar ja, als je 3 uur traint kon het ook niet echt later beginnen. Mijn leven bestond / begon te bestaan slapen, school, turnen, eten, huiswerk en slapen. Mijn sociale leven bleef wel bestaan; ik had nog steeds mijn contacten, maar sprak minder af met vrienden.

g

Op een gegeven moment heb ik een reprimande gekregen van mijn trainsters. Ik had dit jaar weinig tot geen vooruitgang geboekt. Zij vonden dat dit onder andere te wijten was aan mijn gewicht. Er werden doelen gesteld omtrent gewicht en vetpercentage. Een maand na de 1e weeg-en meetbeurt was ik 5 ons aangekomen. Reden hiervoor was heel simpel...ik had 's middags warm gegeten, iets wat ik normaal gesproken nooit deed. Mijn vetpercentage was zelfs afgenomen. Dit mochten echter geen excuses zijn voor de feiten die nu op tafel lagen volgens mijn trainsters. Ik heb (figuurlijk gezien) alle hoeken van de zaal gezien. Trainingen hierop volgend kreeg ik opmerkingen naar mijn hoofd als: "er staat een olifant op de vloer", moet je de brug / balk zien doorzakken", er komen gnoes voorbij stormen". Niet echt opbouwende of positieve kritiek of commentaar dus.

Al helemaal niet voor iemand met een perfectionistische aanleg, die onzeker is en die in de puberteit zit, waarbij het lichaam zich ook anders gaat ontwikkelen.

Ik zou dus wel laten zien dat ik dan wel kon afvallen en dat vetpercentage naar beneden kon halen.

Zo gezegd, zo gedaan. Ik begon met (wie niet) minder snoepen. Dit werd niet snoepen en breidde zich steeds verder uit tot ik bijna niets meer at. Mijn aantal uren school en turnen bleven uiteraard onverminderd. Mijn krachttraining was inmiddels ook uitgebreid tot niet alleen tijdens trainingen, maar ook ‘s ochtends en ‘avonds thuis.

Na een aantal weken was ik dusdanig afgevallen dat ik extreem ondergewicht had en mijn vetpercentage buitensporig laag. Vooral gezien mijn leeftijd en lengte. De trainster zeiden toen dat het wel goed genoeg was. Maar ik was inmiddels al te ver...

Een geluk bij een ongeluk? Ik viel op mijn rug en scheurde 2 ruggenwervels in. Revalidatie was het gevolg...niet meer turnen het tweede. Ik herstelde niet voldoende, in ieder geval onvoldoende om weer op mijn oude niveau te kunnen presteren. 2e van Nederland zou ik nooit meer gaan worden.
Ik heb toen de turnwereld vaarwel gezegd... Een eetstoornis meegenomen.

Vanaf toen is de eetstoornis mijn leven gaan beheersen. Door zo plotseling van 21 uur intensieve sport naar 0 uur te gaan is een klap voor het lichaam. Mijn spieren begonnen te verslappen en ik kwam aan. Iets wat mijn eetstoornis dus absoluut niet ten goede kwam. Ik heb toen het overgeven ontdekt, nadat ik een berichtje in de BreakOut gelezen had.

Mijn broer heeft "ontdekt" dat ik niet goed met eten omging. Hij betrapte me nadat ik had overgegeven. Ik kreeg 2 keuzes: een afspraak maken met de huisarts of tegen mijn ouders vertellen. Ik koos voor de eerste optie, maar mijn broer voor de tweede. Hij heeft mijn ouders ingelicht. Deze wilden dit niet geloven, totdat ze mij in de badkamer zagen en schrokken van mijn uiterlijke vertoning. Mijn leven van hulpverlening is hier begonnen. 4 Jaar nadat eten een probleem was geworden

Mijn ouders hebben gesprekken met een psychologe geregeld. Toevallig was dit dezelfde als waar mijn broer op dat moment ook gesprekken had. Ze dachten dat dit "handig" was, ondanks het feit dat zij natuurlijk haar beroepsgeheim niet mocht schenden. Ik vond het wel prettig met haar te praten maar loog me suf over het eten en na 10 gesprekken eindigde mijn behandeling bij haar.

De zomer brak aan en ik ging met mijn ouders op vakantie. Ik kon niet meer onder het eten uit en moest verplicht meedoen met de rest van de familie. Toen ontdekte ik veel eten en overgeven. De boulimia ontstond.

Na de zomervakantie beseften mijn ouders dat het op deze manier niet verder kon en ik heb me toen aangemeld bij het Rintveld. Bijna 17 jaar was ik toen en al meer dan 4 jaar aan het rotzooien met eten.

Ik ben in die jaren wel naar de middelbare school gegaan. Ik heb mijn HAVO gedaan. Ik mocht en kon VWO doen, maar vanwege het vele trainen voor het turnen, was dit beter te combineren met de HAVO. Ik heb me hier lange tijd erg schuldig over gevoeld. Over het feit dat ik een niveau lager presteerde dan wat ik eigenlijk kon.

Met vrienden ben ik in mijn laatste jaar naar Terschelling geweest. Mijn eetstoornis vierde toen hoogtij en tijdens deze vakantie vloeide de alcohol rijkelijk. Op een avond waarbij ik dronken was en door mijn vrienden slapend achtergelaten ben op het strand heb ik een nare ervaring meegemaakt met een groepje van 4 jongens. Verder hierover uitwijden doe ik liever niet, ik denk dat het plaatje wel enigszins door de lezer zelf ingevuld kan worden.

Nadat ik mijn HAVO diploma heb behaald ben ik in september 2000 voor het eerst klinisch opgenomen in het Rintveld. Niet voor mijzelf weet ik nu, maar voor mijn omgeving. Ik heb de klinische behandeling afgerond, heb de deeltijdbehandeling gedaan en heb de Nazorggroep afgerond. Tijdens mijn Nazorggroep-periode ben ik 2 weken tussentijds nog klinisch opgenomen geweest omdat ik toen achteruit ging. Op een gezond gewicht heb ik het Rintveld toen verlaten.

Ik was op gewicht, ik volgde mijn eetschema en begon in 2002 een HBO studie in Nijmegen. Alles goed. Tenminste zo leek het. Mijn gewicht ging namelijk tergend langzaam toch achteruit en nog dagelijks had ik eetbuien waarbij ik ook overgaf.

In oktober 2003, bij mijn nieuwe bijbaantje heb ik toen mijn (nu ex) vriend leren kennen. Het ging allemaal erg snel en in september 2005 vierden we ons verlovingsfeest. Zonder mijn ouders helaas, die het niet eens waren met de relatie. Waarom...dat heb ik helaas op een harde manier moeten leren. Ik ben erg blind geweest in deze relatie en ervaar daarvan nu de financiële consequenties / problemen.

dMijn HBO-opleiding gaf me inmiddels absoluut geen uitdaging meer en ik ben er dan ook mee gestopt. Omdat ik niet wist wat ik verder wilde gaan studeren ben ik meer gaan werken. Ik heb gesolliciteerd bij een ander bedrijf en werd hier aangenomen voor 32 uur per week. Dus ik had nu mijn huisje-boompje-beestje nu voor elkaar. Niet dus, mijn eetstoornis was nog steeds aanwezig.

Eind 2005 heb ik mijn toen ook aangemeld bij Amarum en heb daar de 3-daagse deeltijdbehandeling gevolgd. Vanwege het uitblijven van voldoende gewichtstoename hebben zij deze vervolgens beëindigd...zonder verdere nazorg, opvang of iets dergelijks. Echt een positieve ervaring kan ik dit dat ook niet noemen.

Na Amarum heb ik opnieuw individuele gesprekken bij een psychologe gehad. Dit was wel prettig, maar nog steeds kwam ik niet tot de kern van mijn eetprobleem en na verloop van tijd zat ik ook weer verstrikt in een terugval.

Vanwege een ernstig kaliumtekort werd ik in augustus 2006 met spoed opgenomen in het ziekenhuis. Ik werd aan het infuus gelegd en heb daar een 4-tal dagen gelegen en ben vervolgens opnieuw opgenomen in het Rintveld.

Daarna leek het weer goed te gaan. Totdat mijn toenmalige vriendje onze relatie verbrak. Ik ging op mezelf wonen en het leek goed te gaan, totdat ik in december 2008 weer een inzinking kreeg. Ik ben toen afwisselend bij mijn ouders en mijn broer gaan wonen.

Mijn broer heeft zich altijd afzijdig gehouden van mijn eetproblemen en zoals eerder gezegd is het niet altijd je-van-het geweest tussen ons. Maar mijn broer is de afgelopen maanden de belangrijkste persoon in mijn leven geweest. Mijn steun en toeverlaat. De dagen bij hem probeerde ik te vullen met leuke dingen. Het ging hem niet om het eten, maar om de leuke dingen van het leven, zoals de sociale contacten. Hij probeerde me uit dat isolement te halen en mijzelf na te laten denken over wat ik met mijn leven deed. Nooit legde (nu nog niet) hij mij iets op. Hij wilde dat ik zelf de keuzes maakte, omdat ik ook de enige ben die dat voor mijzelf kan.

Maar toch... het tegenovergestelde gebeurde. In feite gleed ik alleen maar meer en meer af. Mijn kaliumtabletten slikte ik niet meer en het verstoorde eetpatroon werd alleen maar weer erger. Ik heb een crisis-opname gehad bij het Rintveld, vanwege een te lage kaliumwaarde en afwijkend ECG. Later werd ik daar voor langere tijd opgenomen en heb daar ook deeltijdbehandeling gevolgd. Maar gewichtstoename bleef uit en enige handvaten om alles toch weer op de rit te krijgen bleven uit. De behandeling is gestopt en ik heb momenteel 1 keer in de week gesprekken met mijn SPV'ers.

Vanuit het Rintveld is toen een second opinion bij een andere kliniek geopperd en inmiddels heb ik mijn intake en psychologisch onderzoek bij de Ursula gehad.

vl

2 weken geleden ben ik opnieuw opgenomen in het ziekenhuis in verband met een te lage kaliumwaarde en een afwijkend ECG. Opnieuw heb ik aan het infuus gelegen. Dit keer heb ik voor het eerst in mijn leven (vrijwillig) voor sondevoeding als aanvulling gekozen, omdat de volledige lijst volgen mij niet lukte.

Alleen stootte mijn lichaam de sondeslang af, waardoor hij er via mijn mond weer uit kwam zetten. Raar eigenlijk...ik wil mijn lichaam voeden, maar mijn lichaam wil het niet. Waarschijnlijk komt dit door het vele overgeven wat ik de afgelopen jaren gedaan heb en is er een soort omgekeerde peristaltiek van de slokdarm.

Na 5 pogingen om de slang door mijn neus te krijgen (hoe pijnlijk!) heb ik gekozen voor aanvulling van mijn eetlijst door middel van Nutri-drinks. Ook voor het eerst in mijn leven. Ik ben die week dat ik in het ziekenhuis heb gelegen ontzettend geschrokken van hoe heftig mijn emoties waren. Ze gingen van hot naar her. Van übergemotiveerd tot diep, diep, diep depressief en niet meer willen leven. Dusdanig erg dat de psychiater van het ziekenhuis mij vroeg of ze bang moesten zijn dat ik daadwerkelijk actie zou ondernemen.

Zo ver en zo diep ben ik nog nooit gegaan. En het is ook niet wat ik wil!

Ik heb een volledige week in het ziekenhuis gelegen. Gestopt met overgeven en laxeren waardoor ik dus volliep met vocht. Echt mijn knieën leken wel waterballonnen. Toch doorgezet en eenmaal thuisgekomen de eetlijst met Nutri-drinks vastgehouden en nog steeds gestopt met eetbuien, overgeven en laxeren. Voor de eerste paar dagen....want nu doe ik weer precies hetzelfde als voor mijn ziekenhuisopname. Het enige verschil is dat ik nu echt mijn kaliumtabletten slik waardoor deze waarde op peil blijft.

Hoe krom...ik ben geschrokken, wil het niet, maar doe het wel weer.

Dat kwam dus even tussendoor bij mijn intakeprocedure van de Ursula. Na mijn opname had ik 4 december een gesprek naar aanleiding van mijn eerste intake en tevens een aantal vragenlijsten voor een psychologisch onderzoek.

Inderdaad een psychologisch onderzoek. In al die jaren is er nooit onderzoek gedaan naar eventuele persoonlijkheidsstoornissen. Pas deze laatste opname bij het Rintveld is in een behandelplanbespreking dit aangekaart. Dit is iets wat ik altijd gemist heb in mijn behandelingen en gesprekken. Ik weet dat het eten niet het probleem is. Het is een uiting van onderliggende problematiek die klaarblijkelijk diep in mij (en mijn als persoon) geworteld heeft. Buiten het feit dat dit nooit opgemerkt of iets dergelijks is, is mijn boulimische kant altijd onderbelicht gebleven en heb ik hier nooit gerichte therapie of behandeling voor gekregen.

Ik voldoe aan de kenmerken voor het hokje van anorexia van het eetbuien en purgerende type, dus de honger zal wel door de ondervoeding komen. Niet dus, want het probleem zit hem niet in het feit dat ik niet wil eten. Ik wil juist altijd en continue eten. 1 Hap is nooit voldoende, mijn lichaam en geest willen meer en meer en meer. Voor mijn gevoel heb ik dus boulimia, maar uit zich deze lichamelijk gezien anorectisch. Maar ja...

Ik hoop dat de Ursula mij hier meer handvaten voor kan geven

vvIk ga per januari (exacte datum is nog onbekend) in eerste instantie een proefopname van 6 weken bij de Ursula doen op groep 2. Deze 6 weken zijn een observatieperiode. Hierin is het structureren van mijn eetpatroon belangrijk en worden er nog geen gewichtseisen gesteld wat betreft aankomen. Uiteraard is afvallen niet de bedoeling. Verder is heb ik als persoon de prioriteit.

In die zin... hoe ben ik, wie ben ik en op welke manier speelt de eetstoornis hierin een rol? En hoe uit mijn eetstoornis zich in deze. Na deze 6 weken vindt er een evaluatie plaats en een behandelplanbespreking. Kan de Ursula meer voor mij betekenen? en zo ja in welke vorm van behandeling?

Soms voelt dit als een laatste strohalm. Ik vecht nu al bijna 12 jaar tegen deze ziekte en ben het echt helemaal zat.

Ik leef nu ook van dag tot dag. In feite is in leven blijven momenteel mijn enige doel. Hoe hard dit ook klinkt... In al die jaren is er 1 ding dat ik geleerd heb... Mijn familie houdt onvoorwaardelijk van me!

Ik geloof absoluut dat er "iets" is dat mij net dat zetje geeft om de drempels van angst over te gaan. En tot ik die gevonden heb, blijf ik voor (en tegen) mezelf vechten.

 

Gerelateerde blogposts

Reacties

Nikki - Vrijdag 18 december 2009 16:44
heey,
U (je) komt mij heel bekend voor! Maar ik heb geeen idee waarvan.
ik hoop dat het bij de Ursula gaat lukken!
heel veel sterkte!
liefs,
Esther - Vrijdag 18 december 2009 19:06
Hallo,

Ik heb je verhaal gelezen. Erg indrukwekkend!
Ik vind je een mooie en dappere meid!!
Heel veel succes en ik hoop dat deze opname je gaat geven wat je nodig hebt!
Zet hem op!

Groetjes Esther
Manon - Vrijdag 18 december 2009 22:55
Ik ken je van Rintveld (jij mij waarschijnlijk niet.. toen jij daar was opgenomen, heb ik op een andere unit opgenomen gezeten).
Ik hoop dat Ursula je echt kan helpen!
Heel veel sterkte!

Groetjes
eilish - Zaterdag 19 december 2009 08:59
wow echt een heftig verhaal!
Ik hoop dat het steeds beter zal gaan,
keep on fighting!
Esra - Dinsdag 22 december 2009 10:08
ik vind je verhaal echt heftig! En ik hoop dat je eruit komt bij de Ursula. Vecht er voor meis! Het is het waard en ik kan uit ervaring spreken hhihi.

Veel liefs van mij.
Gabrielle17 - Dinsdag 22 december 2009 11:34
wow, dit is echt een super heftig verhaal!
Nog heel veel sterkte in deze periode,
ik hoop dat je er weer de macht over krijt!(:
Nicole - Donderdag 24 december 2009 10:01
Het gaat tergend langzaam, maar het wordt beter. Weet zelf dat het jaren duurt, voor je vooruit gang ziet. Eerst moet er van binnen iets veranderen, iets hebben waarvoor je wilt leven, dan volgen er stapjes. Kleine stapjes, maar al di kleine stapjes worden uiteindelijk ook een grote stap.

Succes

Nicole
San - Zondag 27 december 2009 10:24
He meis,

Ik hoop dat de U. je meer handvatten kan geven en dat je straks weer verder kan met je leven.
Je hebt echt al een hele strijd door staan.
Ik wens je heel veel kracht, moed en sterkte toe

Liefs,
San (kbg RV)
esra - Zondag 27 december 2009 20:41
jemig, heel veel sterkte!
net zoals diegene onder me..
u komt me heel bekend voor?
kan dat kloppen?
Eenmeisje - Woensdag 30 december 2009 22:26
Heey.

Ik herken je verhaal heel goed.
Ik heb ook geturnd, op topsport niveau.
Waar ze vanaf mijn vijfde over mij gewicht klaagde.
Waar ze toen ik zwaar ondergewicht had zeiden dat het wel genoeg was.
Ik ben uiteindelijk door een kapotte knie moeten stoppen..
En idd, toen kwam ik aan en werd mijn eetstoornis erger.
Echt heel herkenbaar.

x
mees - Zondag 3 januari 2010 14:09
Wat een verhaal.
ik vid het heel stoer dat je het allemaal weet te vertellen!
Zet'm op en heel veel succes voor de rest van de periode!
Anna - Maandag 4 januari 2010 16:23
Anorexia begint met wat afvallen.... Maar als ik dit zo lees is het toch echt een ziekten, waar je je hele leven last van kunt hebben. Echt heel erg. Heel veel succes met het overwinnen!
Debbie - Donderdag 7 januari 2010 00:44
Sterkte met alles... en dapper hoe je je verhaal verteld...

Gr Deb
Dunya - Vrijdag 8 januari 2010 23:24
Iedereen bedankt voor de reactie en uiteraard voor het lezen van mijn verhaal. Ik hoop dat ik meiden laat inzien dat het gevecht niet stopt en dat er ergens iéts is dat uiteindelijk de juiste steun en hulp biedt. Totdat die gevonden is blijf ik ervoor gaan.

(K)
Robert - Maandag 11 januari 2010 00:49
hey ik heb je verhaal gelezen echt heftig allemaal.. maar ik vind het wel moedig van je dat je dit allemaal het durven opschrijven..

namelijk een ex vriendin gehad die ook opgenomen is geweest enzo en waar ik allemaal ben bij mee geweest is allemaal heftig om te zien als buitenstaander maar zo blijf je wel in iemand geloven! helaas is het nu ook over door een heel ander reden. maar nogmals knap dat je dit zo durft op te schrijven

heel veel suc6 in je leven en ik hoop dat je de drempel snel zult vinden om dit achter je te kunnen laten en je weer gericht naar de toekomst kan kijken.
deborah - Maandag 11 januari 2010 13:07
jeetje, wat heftig.
heel veel sterkte
en ik hoop dat je anorexia
overwinnen kan.

liefs deborah
Annet - Maandag 11 januari 2010 21:03
Lieve Dunya,
We hebben samen in RV gezeten. Ik weet niet meer wanneer, volgens mij was dat toen jouw 1e opname daar.
Ik vind het bijzonder en dapper dat je je verhaal hier neerzet. Maar ik vind het nog VEEL dapperder dat je nu echt de stap naar hulp gaat zetten. Ik hoop dat je de stap kan zetten om de drempel van jouw angst over te gaan.

Leven is écht mooi. Hoop dat jij dat ook (weer!) mag ervaren.

Heel veel liefs Annet
Anoniem - Maandag 11 januari 2010 22:46
Ah meisje..

Jij gaat er echt komen, dat weet ik echt zeker!
Altijd blijven vechten, en als je valt heb je het tenminste geprobeerd!

Maar het gaat je lukken, je bent meer waard dan dit al zo lang een eetstoornis..

Ik wens je echt het allerbeste!
Aline - Zaterdag 16 januari 2010 09:23
woow, ik hoop écht dat je over die walgelijke ziekte heen komt! Veel succes in de Ursula en probeer van de kleine dingen te genieten :).
en heel dapper dat je zo je verhaal hebt gedaan.
x
Peetjuh - Vrijdag 28 januari 2011 13:48
Heb respect voor je! Je bent een hele mooie meid zo ik zie op de foto's!
Heel erg knap dat en hoe je je verhaal hier neerzet, dapper hoe je je hele leven beschrijft, zelfs alle nare ervaringen jee meid! dit is allemaal niet niks!
Je bent heel erg goed op de juiste weg, je ben het zat en wil heel raag je leven "normaal" (ja wat is normaal dan he?!) op de rit hebben...
het is niet makkelijk geweest en zal niet makkelijk worden, maar zoals ik hier lees heb je heel veel doorzettingsvermogen (al zul je het zelf denk ik niet zo voelen) maar ik weet zeker dat het ooit goed gaat komen!
Goed in de zin dat jij je lichamelijk én vooral ook geestelijk goed voelt!
Die 2 horen samen in balans te zijn en dat gaat je lukken! dat moet gewoon, je ben een toppertje!
Liefs Petra
Nina - Maandag 31 januari 2011 19:41
Die mensen van het turnen mogen wel sorry zeggen. Doordat ze rare opmerkingen maakte ben jij gaan worstelen met je lichaam,

Hold on!

xx
Sana - Dinsdag 8 maart 2011 10:00
jeej meis wat een verhaal! echt heel veel respect dat je het zo goed kan omschrijven, ook de nare ervaringen..
ik heb eigelijk een vraag, ik doe een opleiding grafisch, en ik moet nu zelf een tijdschrift maken, nou was mijn vraag of ik jou verhaal mag gebruiken, als een soort ''real life drama''
die tijdschrift word verder niet uitgebracht ofzo, het is gewoon voor in mijn portfolio.
veel sterkte nog in de toekomst!
xxx