Ik ben altijd een heel gevoelig en onzeker kind geweest. Niet dat daar echt aanleiding toe was, maar het zat er nu eenmaal in. Mijn eerste volle zin die ik kon praten als meisje was: "ik kan het niet".

Vroeger had ik een vrij onstabiele thuissituatie. Mijn ouders maakten meer ruzie dan dat ze andere dingen deden, en mijn vader was vaker weg dan thuis. Ook waren er gokproblemen waar ik veel dingen van meegekregen heb.

Ik kreeg vroeger altijd het gevoel dat wat ik deed niet goed genoeg was. Zo kwam ik met een rapport thuis met als laagste cijfer een 5.5, maar dat was in hun ogen slecht. Het moest echt beter, ik kon beter. Ik kreeg op deze manier dus de bevestiging altijd te falen! Altijd heb ik het gevoel gehad dat ik op mijn tenen moest lopen om de lieve vrede te bewaren thuis. Ik moest mijn moeder tevreden houden en haar vooral niet kwaad maken. En mijn vader, tja, daar kon ik niks mee. Ik wist niet wat ik aan hem had.

Ik denk dat ik in de brugklas voor het eerst last van depressieve gevoelens kreeg. Ik haatte mezelf, ik haatte thuis, ik zat zo vol met gevoelens en gedachtes dat ik me er geen raad mee wist! Waar de meeste mensen niet over na dachten, daar dacht ik juist veel te veel over na. Het was een strijd die ik in mijn eentje voerde. Ik deelde niets en niemand zag dat ik vanaf de tweede klas iedere dag aan het vechten was met mezelf. In deze tijd is ook het automutileren begonnen.

Op mijn 14de had ik het helemaal gehad. Ik kon niet meer, ik wilde niet meer en ik zag het nut van mijn aanwezigheid niet. Ik deed een zelfmoordpoging. De hulpverleningsbal is toen aan het rollen gegaan. Ik kreeg hulp via de GGZ en ook op school kon ik terecht bij een vertrouwenspersoon. Ik had gelukkig ook veel vrienden en dus genoeg contacten. Het leren was voor mij eigenlijk ook nooit een probleem, ware het niet dat ik overal tegenaan schopte. Zo gauw ik iets moest, deed ik het bij voorbaat al niet. Ik liet mij door niemand vertellen wat ik wél en niet moest doen. Op deze manier overschreeuwde ik al mijn onzekerheid en angsten.

In deze tijd kwam ook mijn eetstoornis voor het eerst de kop op steken. Ik vond mezelf lelijk, ik wilde afvallen en het liefst verdwijnen. Maar al snel merkte ik dat ik te ‘zwak' was voor anorexia: ik kreeg heel veel eetbuien en compenseerde dat door te braken of te vasten.

Een tijd later raakte de eetstoornis gelukkig wat op de achtergrond, maar door om andere redenen deed ik toen een nieuwe poging. Ik heb daarna 3 maanden op de kinderafdeling gelegen en ben toen opgenomen in een kliniek. Ik was 16. Dit was een zeer heftige tijd waar ik in mijn ogen weinig aan heb gehad.

Uiteindelijk heb ik wel mijn Havodiploma kunnen halen. Daarna heb ik een blauwe maandag Frans gestudeerd, maar toen stortte ik weer in. Ik werd opgenomen in een kliniek voor persoonlijkheidsstoornissen. Conclusie: borderline. Ik was 19 en ben daar uiteindelijk een jaar geweest. Hier heb ik wel veel aan gehad. Ik heb hier alleen nooit aan mijn eetstoornis gewerkt. Ik vertelde er niks over, en aangezien mijn gewicht goed was viel het dus ook niet op.

Een tijd later heb ik mijn partner leren kennen. Ik heb mijn beperkingen toen kunnen accepteren en heb mijn medicatie afgebouwd. Samen hebben wij toen voor kinderen gekozen wat resulteerde in 2 lieve schatten/donderstenen.

Tot na de geboorte van de oudste kabbelde mijn eetstoornis op de achtergrond voort. Ik bleef mezelf altijd zien als een falende anorect. Zelfs dát kon ik niet. De afgelopen 4 jaar is de eetstoornis helaas toch weer hardnekkiger geworden. Tijdens de zwangerschap van de tweede raakte ik depressief en kwamen mijn bordeline-trekken nog heftiger terug. Mijn manier om daarmee om te gaan:. Eten, compenseren, eten, compenseren...

Totdat ik bij de GGZ aangaf dat ik het niet meer trok, dat ik er vanaf wilde, ik kon niet meer! Ik kreeg toen de diagnose boulimia. Maar nadat dit gezegd was ben ik juist af gaan vallen. In no-time verloor ik veel gewicht terwijl ik eigenlijk een hartstikke gezond gewicht had. Ik wilde een buffer voor als ik het braken op moest gaan geven. Alleen ik kon niet meer stoppen, de cijfertjes werden té belangrijk. Ik zag mijzelf verre van dik en zag ook echt wel dat ik te dun werd, maar ik wilde koste wat kost niet aankomen. Steeds als de cijfers weer lager waren gaf dit me een goed gevoel. Eindelijk, eindelijk kon ik het. Ik kon het eten laten staan, ik kon wél afvallen.

Het afgelopen jaar is niet makkelijk voor me geweest. Mijn partner is bij me weggegaan. Hierdoor kreeg ik dus weer die bevestiging: je bent niet goed genoeg. Daar komt nog eens bij dat mijn neefje een aantal weken geleden om het leven is gekomen...

Nu ben ik dus in strijd tegen mijn eetstoornis. Ik moet weer gaan voelen. Alles wat ik al die jaren weggestopt heb in mijn eetstoornis komt nu weer naar boven. Ik wil écht beter worden voor mijn kindjes. Het is zwaar, maar ik kom er wel! Ik heb wel voor hetere vuren gestaan....

Door: Mojca