"Hé, maar je ziet er prima uit, niks mis mee toch!?" en "Jij een eetstoornis? Nee joh, je bent helemaal niet mager!", deze opmerkingen heb ik vaak te horen gekregen. Een eetstoornis is niet altijd te zien aan iemand. Dit kan voor de persoon met een eetstoornis vaak heel lastig zijn. De opmerkingen kunnen door iemand met een eetstoornis heel verkeerd opgevat worden. Mensen zien de roze kant van jou, maar diep van binnen voelt het zwart, daar zit de eetstoornis.

Een eetstoornis is vaak niet zichtbaar, waardoor mensen de ernst onderschatten. Gewicht is dan ook geen indicator voor ernst. Iemand met een gezond gewicht kan er mentaal slechter aan toe zijn dan iemand met ondergewicht of overgewicht. Mensen kunnen niet van buitenaf zien dat de hele dag om eten draait. Ze kunnen zich vaak niet voorstellen dat eten een leven kan beheersen, dag in, dag uit. Mensen weten vaak niet dat er een "Ik zet nu mijn lach-masker op" functie is, wanneer je de deur uitgaat.

School of werk stelt eisen, deadlines, thuis wacht de hond die uitgelaten moet worden en vrienden willen ook afspreken. Alle balletjes moeten in de lucht blijven, terwijl je momenteel niet zo goed kunt jongleren, doordat de eetstoornis je bezig houdt. Het voelt eenzaam, alsof niemand het snapt. Veel mensen zijn boos of wanhopig over de situatie.

Waarom ik? Waarom overvalt mij dit? Waar verdien ik dit aan? Waarom kunnen alle vrienden en vriendinnen om mij heen wél van het leven genieten, naar feestjes gaan, uiteten gaan en sporten zonder zorgen?

Lange tijd heb ik me hier enorm druk over gemaakt en nu nog steeds wel hoor. Alles moest anders, ik moest afvallen, sportief worden en goede prestaties op school behalen. Hierdoor zou ik populairder worden en zou mijn hele leven verbeteren, maar niks bleek minder waar.

In korte tijd is mijn eetstoornis veranderd van anorexia nervosa naar boulimia. Ik had onwijs veel fysieke klachten door het ondergewicht. Hierdoor stond ik mezelf iets meer toe qua eten, maar mijn lichaam snakte, voornamelijk mentaal, zo ontzettend naar eten, dat het omsloeg naar eetbuien. Overdag mag ik alleen voedsel van mijn "veilige" lijstje eten, 's middags en 's avonds ontstaan, naast de mentale functies van mijn eetstooris, eetbuien. En dan nog niet over het compenseren gesproken. De omslag had een enorme impact, zowel mentaal als fysiek. Binnen no-time waren alle kilo's er weer bij.

Een eetstoornis is een stuk complexer dan menig mens denkt. Mensen weten niet van mij, dat ik trots op mezelf ben wanneer ik drie achtereenvolgende uren geen eetbui of compensatie heb gehad, dat ik van zo'n beetje elk product de voedingswaarde uit mijn hoofd ken en dat ik alle jongleerballetjes met heel veel moeite in de lucht probeer te houden en dit soms tamelijk mislukt. Ze zien de depressieve, uitzichtloze dagen niet, want een eetstoornis is iets wat altijd bij je is. Ze zien mijn haat-liefde relatie met eten, de obsessieve weeg-momenten, de angst om nog meer aan te komen en mijn enorm zwarte zelfbeeld niet.
Daarnaast zien ze de herstel-periode niet, want herstel is met vallen en opstaan, dit klinkt misschien cliché, maar het is iets wat je zeker niet mag vergeten.

Fotografie: Jessica Vlaardingerbroek

Maar... Een eetstoornis voelt misschien zwart, maar is het niet per definitie. Een eetstoornis leert jou wat, het is een alarmbelletje omdat het op een ander gebied in je leven (sociaal, familie, school, gebeurtenissen etc) niet helemaal lekker loopt. Een eetstoornis kan bepaalde functies voor jou vervullen, die je zelf nog niet kunt vervullen op een gezonde manier. Het verschil in eetstoornissen is dat de één er anders mee omgaat dan de ander. Iedereen gaat er anders mee om. 

Het kan je een fijn gevoel geven, even kunnen ontspannen door te eten, een gevoel van kracht of houvast. Dit is per persoon heel verschillend en soms lastig te ontdekken. Met een antwoord op de vraag "Wanneer wordt de eetstoornis actiever, in/na welke situaties?" kom je vaak al goed op weg.

De eetstoornis is iets van jóu, een deeltje van jou, een deeltje van de persoon die je op dit moment bent. Het hoort voor nu even bij je en dat is oké, dat mag, ook mét een eetstoornis ben je een geweldig persoon en vindt de wereld je lief. Het is oké, je mag huilen, je mag boos zijn, je mag je voelen zoals je je voelt, roze of zwart. Wees lief voor jezelf.

Wil jij ook een gastblog schrijven voor Proud2Bme? Stuur dan je ideëen of tekst in een word bestand met enkele foto's van jezelf naar redactie@proud2Bme.nl