De titel van dit verhaal klinkt niet echt positief, daar ben ik mij bewust van. Alvorens ik mijn ervaring met jullie wil delen, wil ik daarom benadrukken dat dit slechts één verhaal van de hulpverlening is en dat ik gelukkig ook hele goede hulpverlening heb gehad. Toch wil ik met jullie mijn verhaal delen omdat ik denk dat het belangrijk kan zijn om op dit gebied stil te staan bij jezelf. Ik zou namelijk willen dat ik dat in die tijd had gedaan.

Toen ik een aantal jaren geleden werd opgenomen had ik nog nauwelijks ervaring met de GGZ wereld. Op wat gesprekken met psychologen her en der na, wist ik niet hoe alles werkte en wat ik wel en niet kon verwachten. Mijn hoop was volledig gevestigd op deze opname omdat ik dacht hiermee al mijn problemen te kunnen oplossen. Ik was in die periode depressief, rommelde met eten en ik liep vast in mijn werk en studie. Toen ik de kliniek waar ik werd opgenomen binnenkwam werd ik hartelijk ontvangen. Ik had het idee dat er veel tijd en aandacht voor me was.

Eenmaal in de kliniek werd me vrij snel duidelijk dat alles zich afspeelde binnen de groep en dat er vrij weinig individuele aandacht was. Wilde je dit wel dat moest je hiervoor op papier een verzoek indienen en hopen dat dit werd goedgekeurd. Dit gaf me een gevoel van inferieur zijn. In plaats van dat ik spontaan hulp kreeg, moest ik ernaar solliciteren. De spontane individuele aandacht ging naar mensen waarmee het heel slecht ging en waarbij dit duidelijk te zien was. Binnen de kliniek golden geen regels wat betreft zelfbeschadiging. Hierdoor viel me al snel op dat wanneer iemand zichzelf had beschadigd er binnen no-time meer mensen waren die zichzelf hadden beschadigd.

Toen ik opgenomen werd had ik mezelf nog nooit ernstig beschadigd, maar door wat ik hier tegenkwam kreeg ik het idee dat mijn problemen allemaal niet zo ernstig waren. Daarbij vond ik het lastig dat er zo weinig aandacht voor me was. Zelf kon ik geen hulp of steun vragen en andersom gebeurde dit nauwelijks. Veel meiden die opgenomen waren hadden dit probleem ook. Je kreeg door de sfeer die er heerste sterk het gevoel dat er iets ernstigs moest gebeuren wilde je aandacht krijgen en geholpen worden. Zo gezegd, zo gedaan.

Meiden die binnenkwam zonder wegrakingen hadden na een aantal maanden tijdens therapie ineens last van wegrakingen. Meiden die zichzelf eerder nog oppervlakkig beschadigden deden dit door wat ze om hen heen zagen ineens een stuk minder oppervlakkig. Stuk voor stuk zag ik hoe problematiek verergerde naarmate mensen langer opgenomen waren. Ogenschijnlijk best normale meisjes veranderden in meisjes met een ernstige psychiatrische stoornis, waarnaar ze zich ook ernstig gedroegen.

Door veel gesprekken werd mij wel duidelijk dat dit mede werd veroorzaakt door het gevoel ernstig te moeten zijn omdat je anders niet gezien wordt.

Ikzelf kreeg hier ook last van. Door alles wat ik om mij heen hoorde en door het uitblijven van spontane steun en hulp, had ik het idee niet ernstig genoeg te zijn. 'Misschien moest ik me maar eens wat minder inhouden en gewoon eens lekker door het lint gaan? Misschien moest ik net als dat andere meisje mezelf eens heel diep snijden zodat het gehecht zou moeten worden en ik geholpen zou worden? Misschien moest ik weglopen of eens een hele nacht opblijven of flink gaan afvallen of zeggen dat ik zelfmoord wil plegen?' Deze gedachtes leverden me veel schaamte op, ik vond het heel ziek dat ik zo dacht.

Als ik er nu op terugkijk vind ik het wel begrijpelijk en besef ik me te meer dat veel van mijn groepsgenoten deze gedachtes ook hadden. Gedurende mijn tijd in de kliniek ging het alleen maar slechter met me. Ik werd destructiever en negatiever. Tijdens mijn opname belandde ik voor het eerst op de eerste hulp van het ziekenhuis. Voor en na mijn opname is dit nooit gebeurd. Om mij heen zag ik dit ook gebeuren. Ik ben zelfs een weekend op een gesloten opname beland, met dank aan medicatie die ik van andere groepsgenoten kreeg.

Op het forum en van vroegere vriendinnen hoor en lees ik soms soortgelijker verhalen. Meisjes die eenmaal in de malle molen van de GGZ instanties en opnames terecht komen waarbij het alleen maar slechter gaat en welke alleen maar meer ernstige diagnoses krijgen. Vreselijk vind ik dat. Een meisje dat ik lange tijd heb gevolgd, wat enkel met een hulpvraag voor haar eetstoornis startte en uiteindelijk overleed met diverse psychiatrische diagnoses op een gesloten afdeling. Ze was nog geen 25 jaar oud. Ik kan in alle eerlijkheid zeggen dat ik gedurdende mijn opname een stuk gekker werd dan ik in wezen was.

Toen ik de kliniek verliet was ik doodsbang omdat ik er volledig afhankelijk van was geworden. Toch is het hier weggaan en uiteindelijk ergens anders in dagbehandeling gaan de beste stap geweest. Ik kwam hier op hetzelfde niveau te staan als de hulpverleners en werd voor vol aangezien. Dit gaf mijn zelfbeeld ook weer een boost. Ik werd gezien en gehoord en had niet langer het gevoel gekker of ernstiger te moeten zijn om serieus genomen te worden. Er was individuele aandacht en spontane steun en hulp, een kostbaar goed, dat je helaas niet overal terugziet.

Mijn boodschap: blijf bij jezelf. Als jij het idee hebt dat je niet voldoende gezien en gehoord wordt, doe hier dan iets aan en wring je niet in duizend rare en destructieve bochten om dit voor elkaar te krijgen. Het gaat om jouw leven en jouw toekomst. Voel je je niet op je plek, ga dan in gesprek over andere mogelijkheden die wel bij jou passen.