Ik heb overgewicht
Al eerder schreef ik een blog, en ik heb nu opnieuw inspiratie die ik met jullie wil delen. Mijn vorige blog ging over shoppen met een maatje meer. Er waren reacties die stelden dat extreem overgewicht ongezond is, en dat ben ik zeker met jullie eens. Maar wel met een kanttekening. Niet altijd kun je er iets aan doen dat je overgewicht hebt. Het kan zijn dat je bijvoorbeeld een ziekte hebt, zoals een aandoening aan je schildklier of hormoonhuishouding. Maar ook als je eetbuien hebt, is het niet makkelijk met overgewicht. Want in alle gevallen leef je wel met het overgewicht. En ik merk in mijn eigen omgeving dat er een taboe rust op het praten over de lasten die je ervaart als je overgewicht hebt. En daar wil ik het in deze blog over hebben.
Ik heb dus overgewicht. Ik merk hier op vele momenten hinder van, maar hier durfde ik niet over te praten. Niemand in mijn omgeving deed dat, en ook op internet vond ik er weinig over. Dit kwam ter sprake in therapie. Ik was ervan overtuigd dat ik niet mocht klagen. Ik stelde me aan, zo dacht ik, want niemand had het erover. Mijn behandelaar zei daar keer op keer op dat ik me niet aanstelde en dat het logisch was. Zo kwam het vandaag weer ter sprake. Hij vertelde dat het logisch was dat mijn conditie niet was zoals die van iemand met een gezond gewicht, alleen al om het feit dat je hart en longen minder ruimte krijgen.
Ik gaf hem mijn reactie met allerlei argumenten waarom het allemaal wel meeviel. Ineens viel er een stilte... ik dacht na. Ik vroeg aan mijn behandelaar: 'Zijn er andere cliënten van je die tegen de gevolgen van overgewicht aan lopen?' 'Ja!' was zijn antwoord, en het kwam er resoluut uit. Ik ben hier verder over gaan nadenken vandaag. En denk ik dat hier dus een taboe op rust. Praten over waar je tegenaan loopt bij overgewicht. Ik zal een verhaaltje schetsen waarin je tegen wat dingen aanloopt. Misschien kun jij je erin herkennen?
Je moet naar de winkel en dus pak je de fiets. Puffend kom je bij de winkel aan, waar wat hangjongeren zijn. 'Walvis!', wordt er geroepen. Je wordt rood, loopt snel de winkel in en pakt je boodschappenlijstje. Appels, shampoo, rijst, kipfilet, sperziebonen, brood en oh ja, nog een doosje Merci om je buurvrouw te bedanken voor het verzorgen van de poes. Snel ga je het pad in van de chocola, je doet het in je mandje en terwijl je naar de kassa loopt zie je een oudere dame in je mandje gluren. Ze schudt haar hoofd. Je kunt wel door de grond zakken. Je rekent af. Je wilt op je fiets stappen, maar eigenlijk zit je broek wel strak, die broek die je net nieuw gekocht hebt in een grotere maat. Niet aan denken. Je fietst naar huis. Uitgeput sta je voor je appartement... O nee, ook nog drie trappen omhoog.
Je adem zit hoog en je hart gaat tekeer. 'Kom op, aansteller, even die trap op', zeg je tegen jezelf. Eindelijk ben je boven en je ploft in je stoel. Je hoort hem kraken. 'Oei', denk je. Na een uur loop je naar de buurvrouw om haar te bedanken. De buurvrouw nodigt je uit voor een kopje koffie. Natuurlijk zeg je ja, maar vanbinnen begint de worsteling. 'Melk en suiker erbij, of toch maar zwart? Wat zal de buurvrouw wel niet van me denken?' Terwijl je piekert in je hoofd vraag je, alsof er niets is, of de buurvrouw een fijne vakantie heeft gehad. De buurvrouw vertelt en vertelt. Ineens zegt de buurvrouw: 'Goh, je bent wel aangekomen hè?' Je lacht het weg, maar vanbinnen wil je huilen. Je slaat daarom ook het koekje af.
Je hebt inmiddels behoorlijk de drang om te gaan bewegen en dus zeg je tegen de buurvrouw verder te moeten. Je gaat een stuk wandelen. Verder dan je eigenlijk kunt. Weer is je lichaam op, en naast dat je buiten adem bent en je hart tekeer gaat, doen je knieën ook pijn. Toch loop je door. Je wilt afvallen. En dus ga je door, ondanks de pijn, ondanks dat alles in je lichaam schreeuwt: 'Ho'. Maar hé, jij hebt overgewicht, jij moet meer bewegen. Na de wandeling wil je douchen, maar ook daar heb je geen puf meer voor. Huilend lig je in je bed. Een vriendin belt op een vraagt of je een avondje gaat stappen. Je begint nog harder te huilen. Je wilt zo graag, maar je bent zo op. Durf jij dan toch tegen die vriendin te zeggen dat je het niet kunt? Dat je werkelijk zo moe bent? Durf je te vertellen over je pijn? Durf je te vertellen van die rotopmerkingen van de hangjongeren, de oudere dame en de buurvrouw?
Misschien is dit wel in het extreme geschreven, maar herken jij hier delen van? Durf jij het te vertellen aan iemand die je vertrouwt? Ik wil je aanmoedigen om dit te delen. Echt, het mag! De gevolgen van overgewicht zijn niet mis en een last op je schouders. Je hebt al genoeg om te dragen. Ikzelf heb hier ook nog een weg in te gaan, maar ik zeg kom op, zullen we samen delen?
Geef ook je grenzen aan naar je omgeving, dat is niet makkelijk en niet iedereen zal je serieus nemen. Maar neem jezelf wel serieus! Ook jij moet voorzichtig zijn met je lijf. Neem af en toe een extra pauze, beweeg wel, maar genoeg is genoeg. Zijn er eventueel aanpassingen nodig, durf er dan aan toe te geven en hulp in te schakelen van bijvoorbeeld een ergotherapeut. Ga bijvoorbeeld zittend douchen. Neem een elektrische fiets. Blijf bewegen voor zover dat kan. Maar overbelast jezelf niet!
Misschien heb jij dit stuk nu gelezen en denk je: 'Maar ik heb ondergewicht, en ook daar heb ik klachten van'. Dan moedig ik je aan om ook daarover te praten met anderen. Van je behandelaar tot een vriendin van je moeder tot een collega, het maakt niet uit, neem het serieus en praat erover, want praten is zo belangrijk.
Waar ik mee wil afsluiten: Welk gewicht je ook hebt, wees trots op wie je bent. Je gewicht zegt niets over wie jij bent...!
Gerelateerde blogposts
Reacties
Ik wens je alle goeds.
Ik ben van ondergewicht naar overgewicht gegaan door m'n medicatie, maar de medicatie heeft me wel geholpen te overleven. Ik heb er vaak wel moeite mee maar het kon niet anders. Ik hoop dat ik ooit nog een soort medicatie vind die niet die bijwerking heeft maar voor nu moet ik er mee dealen.
De opmerkingen zijn niet leuk, zeker als ze vragen, of er vanuit gaan, dat ik zwanger ben.
Als mensen misschien eens diep naar zichzelf gaan kijken dan word de wereld een stuk beter.
Die mevrouw in de supermarkt zou moeten denken: '' Ze haalt alleen een doosje merci, misschien wel een cadeau. Ik moet me schamen. En ook mensen met overgewicht mogen toch wel zo nu en dan een chocolaatje eten?''
Of de hangjongeren die jouw een walvis noemen, een dun meisje een heks, een curvy meisje een slet moeten eens nagaan of mensen hun juist niet asociaal en intimiderend vinden. Dat soort eigenschappen zijn 10x erger dan een maat of lichaamseigenschap.
Ik heb veel bewondering voor deze blog, laat mensen maar realiseren dat ze minder aannames moeten hebben en zich meer open moeten stellen. Dus VRAAG hoe het met een ander gaat in plaats van zomaar dingen eruit gooien.
Het moeilijke eraan vond ik dat ik vaak mezelf erg veroordeelde en ook vond dat het mijn eigen schuld was (en dat natuurlijk ook vaak opvatting is in de maatschappij), maar het niet lukte om af te vallen en ik zelfs aankwam. Dat maakte het extra kwetsbaar.
Wat ik wel prettig vond was om toch te gaan sporten (bijvoorbeeld in zwembad om knieën etc te ontlasten) om zo o.a. ook wat meer vertrouwen in lichaam en te krijgen en conditie te verbeteren.
Ik hoop dat je beseft dat dit een hele zieke kronkel is.
Ik ben er bijna dood aan gegaan en ik was allesbehalve mooi hoor.
Integendeel, pas toen ik op gezond gewicht kwam begon iedereen te zeggen 'wat zie je er goed uit' (iets wat ik ook niet altijd leuk vind om te horen)
Ik snap ook de gedachten wel van dat je mensen met overgewicht ziet als ongedisciplineerde mensen. Maar zeker zoals hier boven staat: weet je hoeveel discipline het kost om je dagelijkse dingen te doen met overgewicht? Probeer maar eens een dag te doen wat je altijd doet met een rugzak vol gewichten om. Dat is ineens een stuk zwaarder. Maar zelfs als je eetbuien hebt: er uit gaan om het eten te kopen, terwijl je dijen pijnlijk tegen elkaar schuren en je hartslag snel omhoog gaat. Naar 3 verschillende winkels gaan, omdat je niet teveel bij een winkel wilt kopen uit schaamte, het eten zelf wat je lichaam allemaal moet verwerken, misschien ook compenseren, daarna weer "op dieet" etc. Dat sloopt enorm en elke keer is weer een aanslag op je lichaam waar je weer van moet herstellen, maar vaak niet eens de kans toe krijgt voor het weer opnieuw begint. Ik ken beide kanten; ook de pijn en klachten van ondergewicht, maar juist door die vooroordelen voelden de klachten van overgewicht altijd wel een stuk zwaarder, waarmee ik niet wil zeggen dat het erger is dan ondergewicht ofzo, maar het is wel een verschil en extra dimensie in het probleem. Delen en er over praten helpt echt. Heel goed initiatief Manuela.
miku je hebt helemaal gelijk. hier zou ook meer aandacht voor moeten zijn.
hoewel ik zelf nooit eetbuien heb gehad.
zou jij hier eens een stuk over durven te schrijven en in te sturen?
ik denk dat dat ookk heel waardevol kan zijn en taboedoorbrekend!
1. Het is een super ableistische veronderstelling die gezondheid als hoogste goed is, terwijl dat niet voor iedereen haalbaar is. Bijvoorbeeld chronisch zieke mensen zullen nooit gezond zijn. Zijn zij dan mislukt? Nee, natuurlijk niet, zeg je nu, maar dat is wel de gedachtenlijn waar veel mensen met dit argument op lopen. Google eens op "ableism", het is echt boeiend als je je erin gaat verdiepen.
2. Het borduurt voort op de stigmatiserende veronderstelling dat dikke mensen per definitie ongezonder zijn dan dunne mensen. Terwijl dit echt niet altijd zo is. Maar bij dunne mensen wordt er nooit twijfels gezet bij hun gezondheid, ook niet als ze drie frikandelbroodjes naar binnen stoppen. Want ze zijn slank dus het zal wel goed zijn. Bij dikke mensen mag je dit probleemloos aankaarten want je maakt je gewoon zorgen om hun gezondheid. Maar de enige die weet hoe ongezond een dik persoon is, is zijn arts. Punt uit.
3. Zelfs al zijn mensen ongezond, wat dan nog? Zijn we het aan de wereld verplicht om altijd en overal gezond te zijn? (zie punt 1) Ons lichaam is toch onze eigen zaak?
Sorry, superlange reactie, maar ik heb me heel erg verdiept in dit onderwerp dus ik voer er vaak discussies over. Ik hoop dat iemand iets aan mijn reactie heeft! Als je meer wilt lezen, kan ik het boek 'Things nobody will tell fat girls' van Jes Baker heel erg aanraden.
Ik hoop dat jij en alle anderen die zo worstelen er wat meer open over durven te zijn.
Ik weeg : x kilo
Ik ben x lang
En ik ben 13 jaaroud
Wat naar dat je zo lijdt onder je overgewicht. Ik raad je aan om eens je huisarts te bezoeken om je klachten te bespreken. Misschien kan een dietist je helpen om het eten op de rit te krijgen en kun je eens bespreken hoe jij denkt over jouw lichaam en hoe je wat milder en liever naar jezelf toe kan zijn.
Heel veel sterkte en succes!
Liefs,
Lotte