Ik krijg van veel mensen regelmatig de vraag wanneer je een probleem hebt met eten of een eetstoornis hebt. Deze vraag is erg lastig te beantwoorden. In deze blog deel ik verschillende ervaringen van mijzelf en anderen met een ongezonde relatie met eten. Als jij je herkent in een groot deel van deze quotes, dan heb je waarschijnlijk ook niet zo’n gezonde relatie met eten. Ik wil je dan aanraden om hierover eens met iemand te praten die je vertrouwt. Dat kan je moeder zijn, maar ook een leuke docent, een vriendin of misschien de huisarts. Wat voor jou goed voelt

♥ Elke keer als ik op de weegschaal stapte voelde ik mij waardeloos ongeacht het nummer wat zou verschijnen. Als ik aan was gekomen voelde ik mij gefaald maar ook als ik was afgevallen. Ik had namelijk veel meer kunnen afvallen.

♥ Het moment dat ik erachter kwam dat mijn voornemen om gezond te eten niet meer zo gezond was omdat ik nu vooral verlangde naar niet eten.

♥  Tijdens de les hadden wij het over eetstoornissen. Op een bepaald moment overviel mij een gevoel van stress. Ik wilde dit helemaal niet weten. Ik wilde niet dat dit gedrag als ziek werd gezien. Dit is voor mij gewoon normaal, waarom praten zij erover alsof het abnormaal is?

♥ Het moment dat ik me realiseerde dat mijn beslissingen en gedachtes niet enkel meer van mij waren, maar ook van mijn eetstoornis, was een eyeopener. Ik merkte dat elke beslissing die ik maakte beïnvloed werd door mijn eetstoornis. Het was een stemmetje dat mij steeds maar naar beneden praatte en waar ik niks van mocht.

♥ Op het moment dat ik mijzelf realiseerde dat ik niet meer kon stoppen met afvallen. Hoe graag ik dat eigenlijk ook zou willen. 

♥ Ik houd erg van lekker eten, maar toen ik mijzelf een keer wilde belonen met een chocolaatje, omdat ik een examen had gehaald, was ik te bang om het ook echt op te eten.

♥ Ik houd heel erg van uiteten gaan en met vrienden stappen, maar op een gegeven moment merkte ik dat mij steeds meer ging afzonderen en dat ik het niet meer durfde.

♥ Ik realiseerde mij dat ik niet goed bezig was toen ik niet meer ongesteld werd.

♥ Ik op een gegeven moment voor de 10e keer de supermarkt uitliep zonder iets te kopen terwijl ik wel honger had.

♥ Mijn hoofd werd een grote chaos en ik moest constant huilen. De ene keer omdat ik te dik was, een andere keer omdat ik ‘slecht’ voedsel had gegeten of omdat ik weer was aangekomen.

♥ Toen mensen tegen mij zeiden dat ik wel erg dun was en zij zich afvroegen of ik misschien ziek was.

♥ Op het moment dat ik mijn streefgewicht had bereikt, maar dat het nog steeds niet laag genoeg was en ik mijzelf keer op keer een lager streefgewicht oplegde.  

♥ Er was voor mijn niet een teken dat het niet goed zat. Het was een combinatie van allerlei verschillende dingen die apart niet slecht leken, maar samen wel erg gevaarlijk waren. Op het moment dat ze in mijn hoofd een geheel werden zag ik in hoe schadelijk ik bezig was en dat ik een echt probleem had.

♥ In het begin van mijn eetstoornis mocht ik van mijzelf alleen op vaste momenten eten en toen ze erg specifiek werden besefte ik dat dit misschien niet zo normaal was.

♥ Ik zat in mijn eindexamenperiode en in plaats van dat ik leerde was ik vooral bezig met eten/niet eten, sporten en filmpjes kijken over eten.

♥ Het moment dat ik mij realiseerde dat het getal op de weegschaal mijn zelfwaarde en humeur bepaalden.

♥ Op een gegeven moment kon ik niet meer genieten van eten en voelde ik mij ineens beschaamd en schuldig over alles wat ik at. Wat ik ook at, niks was goed.

♥ Toen ik tijdens een van mijn eerste eetbuien niet meer kon stoppen met eten.

♥ Ik mijn dagen vulde met documentaires kijken over mensen met anorexia en jaloers was dat het hun wel gelukt is om zo dun te worden.

♥ Ik niet meer naar feestjes ging waar gegeten zou moeten worden.

♥ Het moment dat ik na een avondje stappen een bakje friet kocht, maar hem niet durfde op te eten en in huilen uitbarstte omdat ik wel honger had.

♥ De grootste eyeopener was het besef dat ik de afgelopen weken alleen maar gedacht had aan eten, getallen en hoe ik eruitzag. Er was geen ruimte in mijn hoofd voor andere dingen dan de weegschaal, mijn lichaam en de calorieën die ik binnen kreeg.

♥ Het moment dat ik in de stress raakte omdat wij ineens iets anders gingen eten dan afgesproken was en ik het idee had dat mijn leven nu helemaal niks meer waard was.

♥ Ik het heel vervelend vond als mensen minder aten dan ik. Ik voelde mij dan ook altijd erg beschaamd.

♥ Mijn gedachtes alleen nog maar over eten gingen.

Als jij je hierin herkent is het verstandig om hulp te gaan zoeken. Je kan dat doen door naar je huisarts te gaan, maar als je al in behandeling bent voor iets anders kan je het ook daar aankaarten. Accepteren dat je hulp nodig hebt is een van de moeilijkste dingen die ik heb moeten doen tijdens mijn eetstoornis. Het was alle stress wel dubbel en dwars waard. Na mijn herstel ben ik gaan inzien dat een leven met een eetstoornis geen leven is. Hoe moeilijk het ook is zet deze stap. Het is het echt waard!

 ♥

Fotografie: Vanda Mesiarikova