De zomer komt er aan en dat betekent een heleboel leuks, maar niet alleen. Want de zomer heeft ook een verschrikkelijke kant. Namelijk in mijn lelijke lichaam, half naakt op het strand liggen. Spierpijn van de buikspieroefeningen en mezelf uithongeren om af te vallen. Verdrinken in de vreselijke structuurloze vakantiedagen, vaker thuis moeten eten en andere mensen zien die dunner, mooier en strakker zijn dan ik. Me ongelukkig voelen, terwijl iedereen plezier heeft. De zomer is nog niet goed en wel begonnen en ik kan de prestatiedruk om ‘'zomerklaar'' te zijn al niet meer aan.

De alinea hierboven beschrijft hoe ik mij voelde bij ‘'strandweer'' in de tijd dat ik een eetstoornis had. Acht jaar lang, en misschien wel langer, voelde ik de druk om af te vallen en er uit te zien als een Victoria's Secret model. Zo sterk, dat ik er uiteindelijk niet per se zo uitzag, maar zelfs zo ver ging totdat ik er bleek, leeg, gebroken en als een diep ongelukkige anorexia-patiënt uitzag.

Er was geen beach-body meer over. Maar een wit-weggetrokken gezicht dat afstak tegen mijn lichaam dat inmiddels al wat zonlicht had gevangen. Mensen keken niet omdat ik er mooi uitzag, maar omdat ik mijn buik stond ik te houden of omdat ik uiteindelijk zo mager was dat mijn vriendinnen me aanraden met dit ondergewicht niet naar het strand te gaan. Ik voelde me doods, bang en heel erg diepgeworteld lelijk. Waarom had ik dit gedaan? Waarom kon ik niet tevreden zijn met mijn figuur? Waarom moest ik per se op zo'n extreme manier aan de lijn? Dit ging helemaal nergens meer over.

Zomerklaar, een Beach-body, wat is het eigenlijk? Een uiterlijk van iemand die veel te snel is gaan afvallen op een ongezonde manier? Een lichaam dat strak staat van de stress en omvalt van het uithongeren? Is het een jonge vrouw die alleen maar aan eten, eetbuien, afvallen en braken denkt? Is het een meisje dat de hele nacht niet heeft kunnen slapen van de buikpijn door laxeer-tabletten? Is het iemand die eruit ziet als iemand die ze niet is? Is het vriendschappen, school, werk en familie verwaarlozen, maar er wél uitzien als een fotomodel? Is een vrouw met een Beach-body een vrouw die er in de zomer totaal anders uitziet dan in de winter? Is het een extra motivatie om nog eetgestoorder te gaan leven?

Volgens mij is het niets van dat. En toch worden veel mensen met een eetstoornis getriggerd door de zomer. Door de blote benen, de blote armen, de lachende mensen op het terras. Dingen die normaal leuk zouden kunnen zijn of lekker aan zouden voelen. Maar die nu zorgen voor vergelijken, nog meer zelfhaat en een lege maag die juist gevuld zou moeten zijn om de twee uur vanwege een normaal eetpatroon.

Ook ik werd getriggerd, zoals je leest. Ik schrijf dit niet alleen omdat ik jullie dagboek-berichtjes heel goed heb gelezen, meiden tijdens bijeenkomsten van Proud2Bme sprak over de druk van de zomer of omdat ik me het voor kan stellen. Ik heb het helaas zelf ook gevoeld. De depressie, terwijl mijn vriendinnen stonden te dansen op een festival. Enkel kunnen nadenken over de volgende maaltijd, in plaats van een fijn gesprek met vriendinnen over jongens die ze leuk vinden op school. Ik was er niet bij in die tijd. Ik was bezig. Bezig met onzin, met eetgestoordheid, ik zat in de knoop. En daar heb ik spijt van. 

Ik heb veel gemist, door bezig te zijn met mijn negatieve zelfbeeld en eetstoornis. Daar kon ik niets aan doen. Het enige wat ik wel over zou willen doen is eerder aan de bel trekken. Eerder om hulp vragen, met een psycholoog gaan praten en als er een website als Proud2Bme had geweest in mijn tijd, had ik hopelijk hun advies en verhalen ter harte genomen.

Want dit is niet wat je wilt. Dat weet ik. En dat weet je zelf ergens ook. Merk je dat je eetstoornis aan je trekt om welke reden dan ook, wees je hier dan bewust van. Het mag. Want ik kan je niet ineens verbieden nooit meer die eetstoornis te hebben vanaf vandaag. Was het maar zo makkelijk, al is het natuurlijk ook hartstikke eng om ineens zonder te leven. Dus, daarom hoeft dat ook niet. Wat wel ‘hoeft', is je er bewust van zijn dat je wordt getriggerd, maar er niets eetgestoords mee doen.

Praat erover, schrijf erover, deel je gevoel van getriggerd worden op Proud2Bme of in therapie. Maar handel niet. Zit het uit. Ga die zomer door op jouw manier. Met jouw gewicht. Met jouw lichaam. En heb je juist moeite met alle ‘'vrolijkheid'' die ineens op straat ligt, zo vlak na de stille winter, dan ben je ook niet de enige. Maar kruip niet weg en zet ook je masker niet op. Je moet helemaal niets. Je hebt misschien het gevoel dat iedereen nu blij is, behalve jij, maar dat is echt niet zo.

Meng jezelf er zo af en toe eens tussen, en wie weet ontlokt iemand je ineens een kleine glimlach. De zon (vitamine D) kan je goed doet. Gezelschap geeft je de kans om over dingen te praten of geeft juist afleiding op dagen dat je veel piekert.

Dus, probeer je kont niet in de krib te gooien, maar kijk naar jouw eigen persoonlijke zomer plan. En dan heb ik het dus niet over een dieet en exersize programma zoals je dat ziet bij alle Fitte Girls op social media. Want het leven is veel meer dan dat. Daag jezelf uit om niet toe te geven aan sombere of eetgestoorde gedachtes, maar geef jezelf ook de ruimte om deze zomer te zijn wie jij bent. Nog niet helemaal genezen, maar wel bezig met herstel. Zet stapjes, grote en kleine. Volgende zomer kun je dan veel verder zijn dan deze. Maar nu eerst dit. Verbied jezelf niet, maar geniet, ook al is het maar een heel klein beetje.

Houd je neus in de goede richting van herstel. Het wordt beter.

Het wordt beter.