Ik zit in de auto en op de radio komt er een stuk voorbij over diëten. Terwijl ik er met een half oor naar luister, tegelijkertijd de kinderen een waarschuwing geef voor onderste boven in hun gordels hangen op de achterbank, probeer een scheefrijdende fietser te vermijden en een parkeerplaats langs de gracht zoek, bedenk ik me dat ik zo'n onderwerp op de radio vroeger heel anders zou hebben gezien. In de tijd zag ik alles somber in, elke opmerking leek kritiek op hoe ik mijn leven leidde, elk opgevangen woord over diëten of sporten leek bewijs dat anderen wel slank, mooi en gelukkg waren en dat ik dat ook moest gaan worden. Hierbij een inkijkje in de verschillen tussen toen en nu.

Ik sta op dinsdagavond in mijn favoriete jongerenvereniging achter de bar te luisteren naar het wel en wee van de barhangers tegenover me. "Ik heb DE oplossing voorde kerstkilo's!" zegt een onbekende blondine tegen haar vriendin boven haar kopje thee. "Een sapkuur! Dat schijnt heel relaxt te zijn en is super ontgiftend!"

Toen
Een sapkuur? Zou dat echt werken? Hoeveel zou je daar van afvallen dan? Waar kan ik grapefruits kopen? Zou je daar bulkbonus krijgen? Ik heb wel eens iets gehoord over negatieve calorieën in grapefruits.. Zou dat werken? Dat kan ik wel gebruiken ooit, want ik moet echt afvallen, ik ben veel te dik. Weet je wat, ik begin wel met dat avondeten van zometeen te skippen.

Nu
Zouden die meiden weten dat een week vasten best wel ongezond is? Een mens is nu eenmaal niet gemaakt om een week alleen grapefruitsap te drinken. Ik moet er niet aan denken, de hele week niets. Ik zou geen energie meer overhouden om naar mijn paard te gaan. Ik draai me om om een nieuwe klant te helpen met een kopje koffie en denk er verder niet meer aan.

Ik zit op de bank onder een dekentje met een kopje thee. De radio staat aan op kerstliedjes van Skyradio. Mijn uitzicht is een kertsboom met paarse ballen en mooie lichtjes. Door het raam met de kerstster flikkeren de lichtjes van huizen tegenover de mijne me tegemoet.

♦ Toen
Ik ben hier weggekropen om van de lichtjes te genieten, het enige wat ik leuk vind aan kerst. Kerst doet denken aan kerstdiners. Van die dingen die thuis enkel ruzie betekenden, omdat je dan verplicht bij elkaar aan tafel moest zitten, iets wat ons gezin nooit goed leek te kunnen. Nu woon ik alleen, maar ben ik ook alleen met kerst. Dat is maar beter ook, dan hoef ik ook geen kerstdiner te eten. Veel te veel calorieën. Al die mensen met hun kerstfamilies, blegh. Ik neem me voor een Lord of the Rings marathon te houden en de gordijnen dicht te doen.

♥ Nu
Ik ben extra vroeg opgestaan om van een stil huis en de lichtjes te genieten. Ik woon samen en heb een geweldig gezin. Kerst is mijn favoriete tijd van het jaar. Ik kan intens genieten van gewoon op de bank zitten en naar de lichtjes te kijken. Straks hebben we een kerstdiner bij mijn schoonouders, wat niet hoeft, maar we toch doen, omdat we elkaars gezelschap waarderen en het leuk vinden om elkaar weer te zien.

Ik ben in een kledingwinkel om een nieuwe rok uit te zoeken. Het is een tijdje geleden dat ik iets nieuws gekocht heb. De verkoopster in de winkel die me heeft geholpen mezelf in de rok te hijsen strikt de lintjes op de achterkant en zegt: "Ik weet het niet, deze past toch niet zo goed bij je figuur denk ik. De vorige, die rechte, was die niet beter?"

♦ Toen
Zie je wel, het staat me niet. Ik ben ook veel te dik! Waar ben ik in hemelsnaam aan begonnen, een nieuwe rok kopen... Je kunt overal mijn buik in zien en niets staat me. Wat zou ze wel niet denken, dat ik me hierin durf te vertonen..

♥ Nu
Wat fijn dat ze eerlijk is! Dat zie je niet vaak bij verkoopsters. Ze heeft ook gelijk, dat model wat ik net aan had is veel meer mijn stijl. Weet je wat, laat ik nog even verder kijken wat ik in die serie kan vinden op dat andere rek, dan pas ik dat ook nog even. Ik wil wel een echt mooie rok hebben, dat heb ik wel verdiend.

Ik sta op mijn werk de kopjes af te wassen na een vergadering. "He, Kel," zegt één van mijn collega's, "Had jij nou van de week die notulen in de kast gelegd? Die moet je eigenlijk na het uitwerken in de papierversnipperaar gooien. Privacy en meer van dat al."

♦ Toen
OMG.. Wat ben ik ook een doos! Hoe kan ik nou niet zelf even bedenken dat ik dat niet kan later slingeren! Stom stom stom! Tegen de collega zeg ik met alle waardigheid die ik uit mijn tenen kan halen dat ik het niet wist, ik werk hier tenslotte nog niet zo lang. Maar van binnen kan ik mezelf wel de haren uit trekken.. Hoe had ik zo onnadenkend kunnen zijn... Nog lang zit mijn hoofd vol met zelfdestructieve gedachten na deze stommiteit.

♥ Nu
"Oh, ja, daar zeg je zo wat. Dat wist ik helemaal niet! Waar hebben jullie die papierversnipperaar verstopt dan eigenlijk?" Terwijl ik met de collega naar de hoek loop waar de versnipperaar staat, vertelt hij dat hij ooit een laptop van zijn werk in de trein was vergeten. Gelukkig had een oplettende vinder hem teruggebracht. Waar ik me zonet nog wel een beetje geneerde is dat nu helemaal weg. Dit kan ook eigenlijk iedereen overkomen.

Wat zou jij anders willen bekijken?