Eigenlijk, heel eerlijk, houd ik mijn eetstoornis al jarenlang in stand. Ik klamp me nog steeds vast aan eetgestoord gedrag, waardoor ik nog steeds vaak last heb van eetstoornisgedachten en dit vaak niet kan begrijpen. Is een eetstoornis dan echt levenslang? Klamp ik me nog steeds vast aan de eetstoornis?

Hoe onderscheid je dan die eetgestoorde gedragingen van 'gewoon' gezond gedrag? Ik weet niet hoe het bij jou zit, maar mijn beeld van wat 'normaal' is, is zo verpest door het jarenlange kampen met een eetstoornis. Uit interesse - denk ik - vraag ik mensen in mijn directe omgeving wel eens naar hun 'what I eat in a day'. Ik ben altijd zo gefascineerd als er antwoorden uit hun mond rollen als: "Poeh, dat is per dag verschillend" of, "Uhh, hoe bedoel je? Zijn er mensen die dat onthouden?" Soms raak ik er - vooral in periodes dat ik er veel last van heb - geëmotioneerd van, omdat ik me dan maar al te goed besef hoe erg het voor mij als een ver-van-mijn-bedshow voelt. Het gaat goed met mij. Op de universiteit, op mijn werk, mijn sociale leven en sport. Ik doe het goed, vooral als ik besef dat ik ongeveer zes jaar geleden te horen kreeg dat ik dood zou gaan. Daarom is mijn referentiekader ook zo verpest. Want ja, dat eetstoornisgedrag nu is niets bij wat het was. Niet zeuren, dit hoort gewoon bij het leven.

Maar is dat wel zo? En ga je dan niet te gemakkelijk mee met de eetstoornis? Vergeet je dan niet om jezelf te dwingen door te gaan met herstel, ook al was het niet zo verschrikkelijk als eerst? Ook al is je leven top op het moment? Een eetstoornis verdient het niet om, ook al is het maar voor één vierkante millimeter, onderdeel van mijn brein te zijn. Om het eetmoment uit te stellen, omdat ik nog wel even kan doorzetten. Om nee te zeggen tegen dat snoepje, omdat je je dan toch wel heel sterk voelt. Mezelf nog steeds dingen verbieden, omdat erdoorheen breken op de een of andere manier zó onmogelijk voelt. Na weken van sondevoeding in het ziekenhuis mijn eerste stukje brood te hebben gegeten, voelde bijna net zo onmogelijk als mijn in-de-ochtend-na-ontbijt-niets-meer-eten-tot-lunch-regel. En toch voelt het doorbreken van die eerste regel als zo veel waardevoller dan die tweede. Want het gaat toch goed? Toen ging het heel slecht, en had ik anorexia, en was ik heel ziek; toen moest ik tegen mijn eetstoornis in gaan, want het ging destijds om leven of dood. Nu is dat niet meer zo, nu moet je er maar gewoon mee dealen en niet zeuren. Je bent niet eens écht ziek…

Misschien een heel bekend gedachtepatroon voor jou. Mensen die je ziekte niet meer erkennen, terwijl dit voor jou misschien één van de grootste motivaties was om te herstellen. Of jijzelf die je ziekte niet meer (h)erkent, omdat de grens tussen de eetstoornis en de gezonde jij zo versmolten is dat het onderscheid met 'de laatste loodjes' gewoon niet meer te herkennen is.

Ik had één regel, en die heb ik vandaag voor het eerst doorbroken. Na jaren. Het voelde namelijk onmogelijk. Toch fluisterde ik tegen mezelf: feel the fear and do it anyway. De zin die mij er zo vaak doorheen heeft geholpen. Gisteren in de kerk werd ik geraakt door de preek dat ik echt moet leren mijn strijd bij God te leggen, me over te geven, zoals ik dat in het ziekenhuis ook zo vaak heb gedaan. Omdat ik het alleen niet kon. En dat mag niet alleen in het heetst van de strijd, wanneer het gaat om leven of dood. Dat mag ook nu, jaren later, terwijl het voor de rest goed met me gaat.

Het is de derde dag dat ik mijn regel heb doorbroken en het is ongelofelijk hoeveel verschil ik heb gemerkt. Mijn bloedsuikerspiegel keldert niet zo hard meer, omdat ik niet wacht met eten tot ik écht honger heb. En ik heb aan het eind van de middag veel minder cravings en snaaineiging/-gedrag. Dit bewijst maar weer hoe waardevol het is om, zelfs na zes jaar, eetgestoord gedrag in te dammen.

Want, lieve mensen, die eetstoornis verdient nog geen millimeter van jou.

Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en dietisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.