Eten is het ergste wat er is!

Maar als je het niet doet gaat het mis.

Ik word vol gepropt met eten,

En dan heb ik zo'n schuldgevoel dat wil je niet weten!
door inez (13 jr)

Ik heb de laatste tijd heel wat geheimen onthuld.

En soms denk ik het is allemaal mijn schuld!

Pappa gaat dit jaar niet naar Londen,

Terwijl hij het vorig jaar zo leuk had gevonden!

Ik voel me schuldig over alles wat ik heb verzwegen.

Ik wil me zo graag ieder moment wegen!

Het hoort allemaal bij mijn ziekte dat is waar.

Ik moet zo min mogelijk bewegen en dat is zwaar!

Ik hield zo van turnen, joggen lopen en fietsen.

Nu zit ik de hele tijd te nietsen.

Ik wil gewoon me oude leven terug!

Maar dat gaat niet gemakkelijk en vlug.

Mijn hoofd zit vol met gedachten.

En soms kan dat stemmetje niet wachten.

Wachten om me af te kraken,

Wachten met de gedachten over alles uit braken.

Maar dat heb ik nooit gedaan.

Dan had ik hier misschien niet meer gestaan.

Soms wil ik het liefst dood zijn.

Alle hulp van pappa en mamma is fijn.

Ze controleren me constant.

Dat vind ik heel erg irritant.

Het maakt me boos, verdrietig en bang.

Genezen duurt lang.

Soms heb ik slapeloze nachten.

Ik moet beter worden het kan niet wachten!

Anders kan ik niet op vakantie.

En nog belangrijker, het leven bied geen garantie.

Want als je verkeerd doorgaat dan ga je gewoon dood.

En daarvoor is mijn angst erg groot!

Er is maar één ding waarvoor ik vecht:

Want ik wil beter worden, echt!

Ik heb soms zo'n pijn in mijn buik.

Ik word vaak angstig als ik eten ruik.

Elke seconden denk ik aan eten.

Maar als ik niet eet dan kan ik het wel vergeten.

De vakantie zal wel saai zijn.

Maar ik ben er tenminste ff tussenuit en dat is fijn.

Ik moet elke twee weken bloed laten prikken.

Hopelijk kan de volgende prikker beter mikken.

Bij de 3e keer ging het pas goed!

Ik heb vast rare aderen of raar bloed.

Ook word in de gate gehouden me hartslag.

Dat is ook de reden waarom ik zo weinig sporten mag.

Soms word het me allemaal te veel.

Dan is al het eten uit me buik halen het enige wat ik wil.

Maar dat kan en mag nu eenmaal niet.

Dat maakt me angstig en doet me verdriet.

Ik kan nu alleen maar hopen

Dat mijn gewicht is opgelopen.

Want anders moet ik worden opgenomen in een kliniek.

Het is waar ik ben ziek.