Mijn ervaring met Scelta
Al ruim tien jaar loop ik rond in de GGZ. Inmiddels heb ik alle vormen van hulp wel gehad. Van steunende, structurerende gesprekken tot ambulante-, deeltijd- en klinische behandeling. Ik heb bijna alle stoornissen wel gezien bij groepsgenoten en inmiddels kennis van zo’n beetje alle verschillende soorten medicijnen. Ook crisisopnames zijn me niet vreemd, net als gesloten afdelingen. Ik was dan ook de wanhoop nabij toen ik bij Scelta Apeldoorn terecht kwam voor klinische schematherapie.
Ik wist niet meer hoe ik verder moest en ik had de hoop verloren dat het ooit nog beter zou worden. Ik had al eerder zo’n intensieve behandelopname gehad, dus ik betwijfelde ook of dit me zou gaan helpen. Konden zij mij nog iets nieuws leren? Zou het nog wel beter worden? Had ik nog wel een toekomst of was het leven gewoon niet voor mij weggelegd? Ik was verstrikt geraakt in talloze diagnoses, eindeloze crises en heel veel destructiviteit.
De kliniek
Scelta Apeldoorn heeft twee klinische afdelingen; Programma 1 en Programma 2. P1 is DGT en P2 is schematherapie. Beide afdelingen bieden ruimte aan 27 cliënten in totaal en het programma duurt 9 maanden, van zondagavond tot donderdagmiddag. Ik heb negen maanden op P2 gezeten en wil mijn ervaring met jullie delen.
Een leefgroep van 27 cliënten verdeeld over drie therapiegroepen betekent dat je 9 mensen in een groep hebt. De doorstroom varieert enorm. Soms is de leefgroep wekenlang stabiel en op andere momenten nemen er meerdere mensen in één week afscheid. Je kunt je voorstellen dat dit best druk kan zijn, zoveel mensen. Gedurende mijn behandeling heb ik periodes meegemaakt waarin alle bedden bezet waren, maar ook een periode waarin de totale leefgroep uit 14 mensen bestond.
Therapieën en inhoud programma
De therapieën zijn voor alle drie de groepen hetzelfde: twee keer per week muziektherapie, twee keer per week PMT, één keer per week schematherapie en één keer per week psychotherapie. Daarnaast is er een heel aantal sociotherapeutische onderdelen waarin evaluaties, maatschappelijke re-integratie en het nabespreken van je weekend centraal staan. De sociotherapeutische onderdelen richten zich op het hier en nu; waar loop je nu tegenaan en wat is er nodig om hier iets in te veranderen? De overige therapieën leggen vooral een link met vroeger; wat heb je vroeger gemist dat maakt dat je nu doet zoals je doet? Daarnaast wordt het programma aangevuld met een aantal modules (Vroeger & Verder, VERS-training, Gezonde Volwassene en psycho-educatie over schematherapie).
Doordat je alle therapie-onderdelen met dezelfde groep van maximaal negen mensen volgt, leer je elkaar al snel heel goed kennen. Dit heeft als voordeel dat je in therapieën kunt teruggrijpen op eerdere therapieën en je makkelijker verbanden kunt leggen. Je groepsgenoten zijn jouw spiegel en de therapie en het leefmilieu zijn jouw mini-maatschappij waarin je oefent, experimenteert en tegen ontzettend veel dingen aanloopt. Alles is bespreekbaar en niets is te gek.
Naast groepstherapieën heb je ook een pb’er. Dit is één van de sociotherapeuten. Je kunt op elk moment met een sociotherapeut in gesprek gaan als het nodig is, maar je pb’er begeleidt jou in de eerste weken wat extra. Ik ben fervent voorstander van groepstherapie, maar ik zie en voelde ook duidelijk de toegevoegde waarde van mijn/een pb’er. Sommige dingen leenden zich niet voor de groep. Soms twijfelde of en hoe ik iets moest bespreken in de groep. Soms waren dingen zo schaamtevol dat het makkelijker was om het eerst aan mijn pb’er of een andere sociotherapeut te vertellen, voordat ik het met de rest van de groep deelde.
Ik heb het contact met zowel de sociotherapeuten als de vaktherapeuten als ontzettend waardevol ervaren. De behandelaren zijn ontzettend toegankelijk en met hen is het eenvoudig om een gesprek in te plannen als je denkt dat dit nodig is. Precies dat is ook wat ik zo fijn vond aan P2; het is een groepsbehandeling, maar er is óók ruimte voor individueel contact. Ik begrijp dat je uiteindelijk zaken in de groep moet delen, maar ik zie de meerwaarde van af en toe een individueel gesprek zeker in.
Ook je systeem wordt betrokken bij de behandeling, maar wel op jouw tempo, op jouw voorwaarden en op jouw manier. Als je sterk geneigd bent dit uit de weg te gaan, kun je misschien extra gestimuleerd worden om dit op te pakken, maar je wordt nergens toe gedwongen. En dat geldt overal voor: therapeuten en groepsgenoten kunnen aan je trekken, maar uiteindelijk moet jij het willen en durven.
Programma 2 is een zwaar programma. ’s Ochtends om 07:30 uur word je - aangekleed en wel - verwacht aan het ontbijt en om 08:15 uur begint je eerste therapie. ’s Middags om 17:15 uur ben je klaar. Er wordt zelf gekookt, boodschappen gedaan en corvee gedraaid. Je schrijft evaluaties over jezelf en je groepsgenoten en er zijn talloze commissies en men verwacht dat je in ten minste één commissie zitting neemt.
Mijn negen maanden
Na negen maanden had ik het gevoel een marathon te hebben gelopen. Ik had vaak de hele vrijdag en het grootste deel van de zaterdag nodig om bij te komen van de intensieve week. Echter, ik heb ook andere geluiden gehoord van groepsgenoten hierover, dus dit verschilt enorm per persoon. Maar uit de grond van mijn hart kan ik zeggen dat ik persoonlijk het absoluut waard vond.
Ik heb op P2 niet behaald wat ik hoopte te halen, maar ik heb alles gehaald wat ik kon behalen. De hoop om te leven heb ik weer teruggevonden en daarmee ook het vertrouwen dat het beter kan worden. Ik ben er nog niet, maar bij Scelta heb ik in negen maanden tijd een basis gelegd waar ik op verder kan bouwen. Ik heb geleerd om me te hechten en te onthechten aan mensen (zowel aan groepsgenoten als aan therapeuten), ik ben in staat om gelijkwaardige relaties aan te gaan en ik durf weer te voelen en met mijn ogen dicht in het diepe te springen; erop vertrouwend dat het wel goed komt. Mijn lat ligt iets lager en mijn leven past nu bij wat ik aankan in plaats van dat ik me aanpas aan wat de maatschappij van me vraagt.
Zoals ik al schreef… jij bent degene die het moet doen. Jij bent degene die het aan moet durven om je patronen in kaart te brengen, ze te onderzoeken en ze los te laten. Je moet het aandurven om nieuw gedrag uit te proberen. Je mag ontzettend bang zijn, zolang je maar wil. En als jij de motivatie en de wil hebt, dan staan de groep en het behandelteam met open armen voor je klaar om je te helpen.
Gerelateerde blogposts
Reacties
Bijv: je vindt het eng om alleen naar buiten te gaan. Oefen maar met in de binnentuin van de kliniek in je eentje zitten. En daarna loop je alleen de oprijlaan van de kliniek op en af. Zo klein mag het.
ASS gaat niet samen met deze behandeling. Ik heb verschillende groepsgenoten gehad bij wie de behandeling vroegtijdig is beëindigd omdat de diagnose ASS werd gesteld d.m.v. procesdiagnostiek.
Mijn ervaringen zijn echter compleet anders. Er werd totaal niet geluisterd. Wanneer ik het moeilijk had en naar een socio ging werd ik altijd naar mijn groepsgenoten gestuurd. Medicatie werd in eigen beheer gegeven; dit was je eigen verantwoordelijkheid.
Zelfs na meerdere keren aangegeven te hebben enorm suïcidaal te zijn werd ik alsnog niet gehoord en naar mijn groepsgenoten gestuurd.
Uiteindelijk ben ik daar met een zware overdosis op de ic beland.
Als dank werd ik weer op een gesloten afdeling geplaatst.
Dit was de vreselijkste kliniek ooit!
Inmiddels 26 jaar in therapie en uitbehandeld verklaard.
Gelukkig is er nu de beste hulp die ik ooit heb gekregen. Niet in Nederland, maar vanuit het buitenland. En, ik weet zeker dat ik na 30 jaar ziek zijn volledig zal herstellen.
Ik vind de tekst op het schilderij wel heel mooi. Het zegt me, ook al doe je soms niets.. bv. als je er de balen van hebt, dan nog maakt het niet uit, gewoon wachten en het komt naar je toe. (zo interpreteer ik het) en dat klinkt wel luchtig en dus hoopgevend.
Uit jouw verhaal maak ik op dat er wel enig individueel ondersteunend therapeutisch contact mogelijk is ? Of gebeurt dat alleen bij hoge uitzondering?
Gedurende de behandeling kun je op elk moment aankloppen bij al deze mensen. Het is wel zo dat je, richting het einde van je behandeling, door sociotherapeuten gestimuleerd wordt om dat waar je mee zit met een groepsgenoot te bespreken. Dat hoeft niet in de groep, maar mag gewoon 1-op-1. Dit is echter pas wanneer je richting afronding gaat.
En wat ik zelf heb gemerkt: “waar je mee omgaat, word je mee besmet”. De sfeer maakt dat je wel meegaat in het reilen en zeilen van de afdeling.
Het komt écht goed. De eerste week word je ook door twee groepsgenoten begeleid die je voor alle therapiemomenten en maaltijden ophalen, met wie je ‘s avonds een gesprekje hebt om te spuien over de dag en de volgende dag door te nemen.
Iedereen is gestart, iedereen weet hoe eng het is. Dus laat het maar gewoon over je heen komen. ♥
Ik was in eerste instantie geïnteresseerd in P2 omdat ik al DGT in deeltijd had gevolgd maar dit niet het gewenste resultaat had. Maar uiteindelijk toch gekozen voor P1 omdat ik binnen een aangeboden dag en nacht structuur van een groep veiliger nieuw gedrag uit kan proberen. En ik met mijn ass goed gedij op een strakke structuur.
Goed, dat was ff mijn aanvullende ervaring van P1 (DGT) haha.
Heb zelf ook P2 gedaan, inclusief verlenging.
Overal zijn verbeterpunten, ook op P2, maar als je eigen wil en drive goed zit is het een heel fijne plek!
Gr.
Ron
Wat dapper dat je op P1 aan de slag gaat (inmiddels al bent). Hoe zijn je eerste dagen bevallen?
Ik kan me de moeite met het leeftijdsverschil goed voorstellen. Ik was 23/24 jaar, maar we hadden ook mensen van in de 40 en 50 in onze groep zitten. In het begin vond ik dat erg lastig, maar al snel viel dat weg. We liepen namelijk tegen dezelfde dingen aan en emotioneel zaten we daardoor allemaal op enigszins gelijke leeftijd. En dat maakte dat de gewone leeftijdsverschillen wegvielen.
Succes op P1!
Heb je bereikt van je hoopte te bereiken?
Heb je bereikt van je hoopte te bereiken?
Ik ga aankomende maandag naar Scelta voor de orientatie op de groep. Hoe zien de kamers eruit? Mag je je telefoon bij je houden? Heb je een eigen wc/douch?
Ik wens je heel veel succes morgen en ik heb het zelf ook één paar weken geleden gehad en vond het ontzettend spannend maar alles wordt goed uitgelegd met de oriëntatie.
Je mag je telefoon bij je houden en je hebt geen eigen wc/douche. Wel één wasbak en spiegel op je kamer
Ik start over één paar weken op p2.
Ik kwam per toeval deze blog weer tegen en lees jullie reacties nu pas. Wat dapper dat jullie gaan starten op P2. Ik hoop en gun jullie dat jullie er net zoveel uit kunnen halen als ik twee jaar geleden heb mogen doen. Inmiddels ben ik bijna anderhalf jaar uit de kliniek van Scelta en het is een wereld van verschil tussen hoe het voor mijn opname aldaar ging en hoe het nu met me gaat. Scelta/P2 is niet zaligmakend, maar het kan jullie veel brengen.
Liefs en veel succes,
Anne