Rechterlijke machtiging

29 september 2008

Het is achter de rug, het was verschrikkelijk. Er gebeurde zoveel, een nieuwe psychiater, die zich snel even had ingelezen. De psychosociale therapeute, welke ik wel vaker heb gesproken en wie Lara nu 'behandeld', was aanwezig.

Natuurlijk was de vader er ook, maar ik moet jullie bekennen, ik word misselijk van angst als ik met hem in een ruimte zit, niet eens om hem, maar gewoon, zo moeilijk om rustig te blijven, zo moeilijk om hem niet wakker te gaan schudden, kijk nou naar waar we zaten, allemaal vreemde mensen. Ik ken de meesten niet eens, een vrouwelijke rechter, geen idee, ze heeft het dossier dan wel gelezen, maar ik ken haar niet, en haar assistent.

Eerst begon de vader te praten, maar dat werd al snel afgekapt, ook ik heb nog geprobeerd deel te nemen aan het gesprek, maar ik kreeg te horen dat dit niet over mij ging, maar om Lara, ik had eigenlijk nog helemaal niets gezegd, ik deed mijn mond open, de rechter had me net zo goed een mep kunnen verkopen, als een klein kind werd ik afgelegd!

Wat ik wilde zeggen tegen de rechter, ging over het feit dat Lara graag in de kliniek opgenomen zou willen worden en dat ik vind dat niet Lara, maar wij, de ouders, ter verantwoording geroepen zouden moeten worden. En dat ik het niet eens ben met een RM, dat ik al gevraagd had om een OTS (Onder Toezicht Stelling) Dit viel niet goed bij de rechter en zij was nogal bot tegen mij. Zij vond dat we onze geschillen zelf moesten oplossen, hoe waar en hoe hard dit ook is, het deed niet ter zake. Ze gaan allemaal hun best doen om Lara naar de kliniek te krijgen. Zeggen ze...(de jeugdpsychiater, de sociale therapeute, de rechter stond er positief tegenover, en ik beloofde ook hier voor aan het werk te gaan, aan Lara dus, de vader zweeg).

Deze machtiging is dus niet gelijk aan een gedwongen opname, ze gaat gedwongen behandeling doen. Op een open instelling dus. Ze hebben veel woorden gebruikt om het allemaal nog eens uit te leggen, er zijn dus nog wat stapjes voor de uiteindelijke echte gesloten afdeling, maar wat voor mij vooral belangrijk was; ik ben nog dus steeds voogd, al had ik weinig inbreng in dit gesprek.

Gelukkig kreeg ik via blikken van de sociaal psychotherapeute (de behandelaar) wat back up, en ik wist dat zij me snapte, gelukkig maar. Lara heeft aan mij en de sociaal psychologe, toen iedereen weg was, beloofd een motivatiebrief te schrijven naar de kliniek. De kliniek heeft nog niet eerder gewerkt met een rechtelijke machtiging en is hier enigszins huiverig voor. Ik ga ook een motivatiebrief schrijven, niet nu, me koppie zit te vol, maar deze week.

Ik zal bidden dat men daar akkoord gaan en Lara terug mag naar de kliniek, waar we toch het beste begeleid zijn. Het wordt dus een opname, hoe dan ook, de machtiging is uitgegeven, de rechter hoorde ons als ouders van een minderjarig kind niet aan, was dit ook niet van plan en we hebben ons er maar bij neer te leggen.

Het voelt heel vreemd om monddood (zo voelt het) te zijn als het gaat om je eigen kind. Lara ziet er goed gezond uit, ze was superbeleefd, wij, de ouders, waren direkt stil, na de uitbrander van de rechter. Lara zei later ook nog, dat ze vond dat de rechter onbeleefd tegen mij was geweest, ik kreeg een glimlach om mijn mond, de rechter zat er niet ver naast, maar Lara vond evengoed dat de rechter dit anders had kunnen doen, met mij, haar mama.

De schat..Ik mag niet op de zaken vooruit, maar ik ga weer aan het vechten. Niet meer als kip zonder kop, gelukkig heb ik mijn werk, al wordt de combinatie zwaar, ik ga er weer voor, ik laat mijn kind niet zitten, ik wil haar terug!