Als ik dunner was. Als ik niet zo lelijk was. Als ik er anders uitzag. Als ik niet zo veel honger had. Als ik wat meer ruggengraat had. Als ik minder voelde. Als ik minder was. Als ik meer was. Als ik beter was. Als ik een beter lichaam had... Mijn lichaam voelde altijd als het probleem. Ik dacht dat als ik mijn lichaam kon manipuleren, kon vervormen, veranderen, verbeteren, ik mij ook beter zou voelen. Dat ik dan een beter mens zou zijn. Maar mijn lichaam was niet het probleem... En jouw lichaam is ook niet het probleem.

Een negatief lichaamsbeeld zit in je hoofd, niet aan je lijf!

Ik walgde van mijn lichaam. Ik vond mezelf zo lelijk. Ik dacht dat dat was omdat ik mezelf te dik vond, omdat ik dacht dat ik dik was. Maar dik was ik niet. Ik zag mezelf als dikker dan de werkelijkheid door mijn eetstoornis. Ik was ziek, beleefde de wereld anders dan hij was, beleefde mezelf anders dan ik was. En mijn oordeel was keihard. Ik heb zo lang gedacht dat als ik (nog) een beetje zou afvallen, het beter zou worden. Maar ik stortte in door mijn ondergewicht. Of lokte alleen maar eetbuien uit en bleef maar jojo'en met mijn gewicht. Kom op Irene, even schouders eronder, niet zo slappe hap. Gewoon minder eten, gewoon een paar kilo minder. Dan kan je van jezelf houden. Dan kunnen anderen van je houden...Maar het was nooit genoeg.

Soms lukte het me. Dan voelde ik me even goed. Maar het duurde nooit lang, want de angst om het te verliezen lag al op de loer. Nog een beetje minder voor de zekerheid. En ten koste van wat? Ik was de realiteit verloren. Ik zonderde me af. Mijn omgeving maakte zich zorgen. Nieuwe mensen leerden mij niet kennen. Eetbuien, niet eten, aankomen, afvallen. Het bleef een gevecht. En uiteindelijk lag het allemaal niet aan mijn lichaam, maar lag het aan de gedachten in mijn hoofd. Mijn huidige gewicht en hoe ik nu in het leven sta bewijst dat wel. Een hoger gewicht dan ooit, gelukkiger dan ooit, vrijer dan ooit. En als ik eerlijk naar mijn omgeving, de mensen om mij heen zou kijken, had ik het al lang kunnen zien. Van hun hou ik ook niet om hun lichaam. Ik kan iedereen mooi vinden. Dik, dun en alles daar tussenin en omheen. Zeker als ze zichzelf ook goed voelen, maar ook heus wel als ze zich niet zo goed voelen. Één ding weet ik in ieder geval zeker: een negatief lichaamsbeeld zit in je hoofd, niet aan je lijf. Ongeacht het gewicht dat je hebt. Dat heeft er namelijk niets mee te maken.

Het gewicht dat je probeert te verliezen, is niet het gewicht dat je wilt verliezen.

Maar een eetstoornis gaat niet enkel over er mooi of dun uit willen zien. Het gaat niet enkel over je uiterlijke lichaam willen manipuleren om goed (genoeg) gevonden te willen worden. Ik weet hoe sommige lezers met een eetstoornis misschien ook wel vinden dat ze hun lichaam tekort doen. Hoe ze niet blij zijn met hun lage gewicht. Ze ook helemaal geen uiterlijk doel hebben met hun eetstoornis. Maar dat ze een ander gewicht proberen te verliezen. Het gewicht van een trauma of laag zelfbeeld. De enorme zwaarte van angst of depressie. Door je lichaam te verdoven met een eetstoornis, welke eetstoornis ook, verdoof je die gevoelens. Maar wederom, met welke gevolgen? En hoe lang is dit houdbaar?

Jouw lichaam is niet het probleem. In jouw lichaam verdoven schuilt niet de oplossing. Hoe eng en overweldigend het ook kan zijn, hoe zwaar het ook is, ga het aan. Zoek hulp en verwerk. Leer jezelf vertrouwen en ga angst niet uit de weg. Je kan zo veel meer dan je denkt, veel meer dan je durft. Je verdient het om gehoord en geholpen te worden. Herstellen van een eetstoornis en wat daar achter zit, het kan. Zelfs als je het al jaren zo doet. Zelfs als je de hoop al vaak verloren was. Het is nooit te laat. Lees hierover ook het inspirerende verhaal: 'Een langdurige eetstoornis'.

Waar honger je echt naar?

Niet elke eetstoornis gaat over gewicht verliezen, als is dat waar veel mensen bij een eetstoornis wel aan denken. Veel eetstoornissen gaan ook over honger hebben. Over eetbuien, niet te stillen drang, een onverzadigbaar gevoel. Daar ben ik zelf ook jaren bekend mee geweest. Het leek nooit genoeg te zijn. Al zal mijn maag meer dan vol en had ik krampen in mijn buik, toch bleef ik mij ontzettend leeg voelen. Die leegte beangstigde mij. De leegte vulde ik met eetbuien, maar het was nooit genoeg. Was het dan wel mijn maag die gevuld moest worden? Lag het werkelijk aan mijn lichaam? Nee. Eigenlijk wist ik dat zelf toch ook wel, maar dat maakte het niet direct makkelijk om niet aan de eetbuidrang toe geven. 

Ik heb mezelf lange tijd de schuld gegeven. Niet per se mijn maag, maar wel mijn hoofd, mijn ruggengraat. Was ik maar wat sterker, kon ik me maar verzetten. Waarom eet ik toch zo veel? Het voelde zo slap. Maar met ruggengraat heeft het allerminst te maken. Waar wel mee? Een eetstoornis. Boulimia, eetbuistoornis of een eetstoornis die niet helemaal in een hokje past. Het duurt soms jaren voordat iemand die last heeft van eetbuien aan de bel trekt. Omdat velen het gevoel hebben dat het hun eigen schuld is, dat ze niet sterk zeg. Omdat ze niet door hebben dat ze ziek zijn en hulp en steun nodig hebben. Bij deze, trek aan die bel. Er bestaat hulp hierbij en dat verdien je. 

Klaar met het schoonheidsideaal!

Al ging mijn eetstoornis in de kern niet simpelweg over mijn lichaam, mijn lichaamsbeeld had er wel mee te maken. Het schoonheidsideaal had er wel invloed op. Dit is niet voor iedereen zo, maar voor mij en vele met mij, is dit wel het geval. We hebben het gevoel niet te voldoen, niet goed genoeg te zijn, er niet bij te horen. Een gevoel dat diepgewortelder zit, maar zich ook uit in hoe we ons lichaam willen vormen. Het is bizar dat body positivity als een 'tegenbeweging' is opgezet. Een tegenbeweging tegen de maatschappij waarin we leven en waar we aan denken te moeten voldoen. Dat je lichaam omarmen zoals het is, jezelf accepteren ongeacht je maat, een tégenbeweging is. Crazy. Het zou de norm moeten zijn.

Toen ik een tiener was, was 'size zero' de trend. Tegenwoordig 'moet' je billen, heupen en borsten hebben, als je taille maar dun blijft en je huid zacht, egaal en goudglanzend is. Er is een schoonheidsideaal. En zelfs al weet je dat het niet realistisch is voor de meeste mensen en het niet gelukkig of gezond maakt, toch beïnvloedt het je, en geef je jouw lichaam de schuld dat het er niet goed genoeg uitziet. Dat het niet voldoet. Maar het probleem is niet jouw lichaam. Het probleem is het beeld dat we hebben gecreëerd. De idiote standaard, die me meer dan eens kwaad maakt, omdat het mij ook heeft beïnvloed en dat het, subtiel maar toch, misschien nog steeds wel doet.

Je hebt een eetstoornis. Je bent niet slecht, maar ziek.

Het probleem is niet jouw lijf, dat niet de vorm heeft die jij denkt dat het moet hebben. De honger die je probeert te stillen, zit niet in je maag of het gebrek aan voeding. Het gewicht dat je probeert te verliezen, gaat niet over het getal op de weegschaal. Jouw lichaam is niet het probleem, het is de eetstoornis. Het is wat daar achter schuilgaat. De angst die je ervaart. Je hebt een eetstoornis. Je bent niet slecht, je bent ziek. En dat betekent dat je compassie mag hebben voor jezelf. Voor jezelf mag zorgen en laten zorgen. Want beter worden, herstellen van een eetstoornis, het kan.

Jouw lichaam is niet het probleem.

Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en dietisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.