Dikker dan de werkelijkheid
Met krampen in mijn maag van de spanning en een steeds groter wordend gevoel van verdriet en onzekerheid sta ik in het pashokje. Ik moet nieuwe kleren hebben voor de zomer. Vorig jaar heb ik helemaal niks gekocht, omdat ik het niet zag zitten om te shoppen. Nu zijn mijn kleren echt te oud en versleten. Het liefst was ik dit jaar weer niet gegaan, maar mijn vriendinnen laten mij geen keuze. Voor hen is het leuk en gezellig om samen te winkelen, voor mij is het een ware hel. Ik weet niet wat ik leuk vind, ik weet niet wat mijn maat is en ik wil het ook niet weten, maar vooral; ik word de hele dag met mijzelf geconfronteerd en dat vind ik het ergste wat er is.
Ik zie de vetrollen. Ik zie hoe groot en dik ik ben. Alle kleren die ik wel oke vind heb ik in drie verschillende maten gepakt, omdat ik niet goed kan inschatten welke maat ik nou precies heb. Ik haat het. Ik wil niet naar mijzelf kijken, geen van de kledingstukken zit mooi. Aan de andere kant van het gordijn vragen mijn vriendinnen enthousiast of ik die ene jurk al aan heb. Ik kijk vlug in de spiegel; ja, ik heb hem al aan en man wat staat het mij lelijk. Ik ben veel te dik voor zo'n jurk, je ziet al mijn vetrollen aan alle kanten zitten. Met gebogen hoofd loop ik het pashokje uit om mijn vriendinnen te laten zien hoe het staat, uitkijkend naar het moment dat ik de jurk weer uit kan trekken.
'Wauw, hij staat je echt prachtig!', 'Wat heb je toch een mooi figuur, echt perfect voor zo'n jurk', 'Ik zou willen dat ik jouw lichaam had'. Ik begrijp er niks van en denk dat mijn vriendinnen mij voor de gek houden. Zij zien toch ook wat ik zie? Ik snap niet waarom mensen altijd moeten zeggen dat ik een mooi figuur heb als dat niet zo is. Ik zie toch hoe mijn lichaam eruit ziet? Ik voel het toch? Ik word er bijna boos van, loop snel het hokje terug in, trek de jurk uit en geef hem even later terug aan het meisje bij de pashokjes. 'Nee, ik heb niks gevonden wat mij past, dankuwel'.
Lichaamsbeeld-stoornis
Toen ik in therapie ging voor mijn eetstoornis leerde ik dat de kans groot is dat ik mijn lichaam anders zie dan de werkelijkheid. Bij veel mensen met een eetstoornis is dit het geval; je voelt en ziet vet op plekken waar het niet zit en je hebt het idee groter en zwaarder te zijn dan je eigenlijk bent. Dit gevoel kan veel strijd opleveren tijdens een behandeling. Strijd over het (meer) moeten eten, een mentale strijd over hoe je jezelf ziet en voelt, een strijd met de mensen om je heen en een strijd met jezelf. Op het moment van de bovenstaande anekdote ervoer ik mijn lichaam compleet anders dan het was. Ik had een gezond gewicht, maar ervoer mijzelf als veel te zwaar en dat maakte mij ontzettend ongelukkig. Het maakte niet uit wat mensen tegen mij zeiden. Al werd mij nog zo vaak verteld dat ik een prima figuur had, ik zag mijzelf nog altijd als veel te zwaar.
Dit gevoel wordt door sommige onderzoekers en behandelaren ook wel een 'lichaamsbeeld-stoornis' genoemd. Dit houdt in dat het beeld dat je hebt van jouw lichaam, anders is dan hoe het er in werkelijkheid uitziet. Vaak is dit vervormde lichaamsbeeld een onderdeel van een eetstoornis. Heel gek, eigenlijk, dat je jezelf anders ziet dan je bent. Waar komt dat door en wat kun je er aan doen? Vooral de laatste is een goede vraag, want het komt niet zelden voor dat mensen na behandeling voor een eetstoornis zichzelf nog steeds als zwaarder zien dan ze zijn en dit vergroot de kans op een terugval.
Waarom vinden mensen met anorexia zichzelf te dik?
De Universiteit van Nederland stelde deze vraag aan neurowetenschapper Anouk Keizer en maakte een college over het antwoord. Dit college kwam afgelopen vrijdag online en wij willen het graag met jullie delen. In de video wordt enkel gesproken over mensen met anorexia, wat mij persoonlijk stoort. Zelf heb ik de diagnose boulimia gehad en heb mijzelf ook zeker als veel zwaarder ervaren dan ik was. Als je hier echter doorheen kunt luisteren is het een interessante video met inzichtgevende antwoorden op de bovenstaande vraag.
Wij zijn benieuwd wat jullie van de video vinden. Herken jij je in het beeld dat geschetst wordt en denk je dat de voorgestelde behandeling wat voor jou zou zijn?
Deze blog kwam oorspronkelijk online in 2019
Gerelateerde blogposts
Reacties
Voor mij helpt het ook niet dat kledingwinkels zo inconsequent zijn met hun kledingmaten. Als ik nu zeker zou weten dat een maat X altijd past zou dat al zoveel helpen, maar ik verdwijn inderdaad altijd met drie maten het pashokje in en niet zelden moet ik dan alsnog een andere maat pakken.
(Vond het ook lastig dat er alleen anorexia werd genoemd steeds. Nu telt deze verklaring toch niet echt voor mij...)
Het maakt me ook niet uit wie het is, als een verkoopster zegt nee jij hebt een S of een M nodig want je bent slank. Dan kan het me niet schelen wat men ervan denkt want dan is de walging naar mezelf al groot genoeg en zeg ik: je moet niet liegen tegen je klanten anders koop ik hier nooit meer wat , je ziet toch al die vetrollen hoe kan een broek dan goed zitten.
Al moet ik zeggen dat die verkoopster lief bleef reageren en meteen toen doorhad dat mijn beeld verkeerd was en zei: ik zie geen vetrollen. Je vriendinnen zien het ook niet. Je bent de enige die het ziet.
Met BH passen idem dito, onderwijdte schat ik te groot in en de cup te klein.
Gelukkig gaat het met ieder jaar steeds beter durf ik steeds meer mijn kledingmaat te dragen en ga ik niet zo snel meer voor 3 maten groter al komt het nog wel geregeld voor het word minder.
Ben benieuwd of het andersom ook zo werkt. Ik stoot dingen om of kom vast te zitten omdat ik dikker ben dan dat ik inschat. Daar krijg je soms hele komische scenes van maar in het openbaar schaam ik me altijd dood. Zou ik bij die poortjes denken dat ik er nog wel door kan, maar het feitelijk niet past? En denk ik dan te “positief” over mijn lichaam? Als in, dat het een gezonder lager gewicht denkt te hebben dan dat het in werkelijk heeft. Ik ben wel in voor een experiment. Dus ook graag een versie voor alle andere lichaamsvormen en variaties eetstoornissen mevrouw de onderzoeker😊?
De video heb ik nog niet bekeken dat komt nog wel als ik niet in een volle huiskamer zit ;)
Alleen heb ik geen anorexia maar juist last van eetbuien en heb ik daadwerkelijk overgewicht. En daarom vind ik het juist heel moeilijk om kleding te passen. Terwijl dat echt wel nodig is want heb al zo lang niks nieuws meer gekocht omdat ik me er niet comfortabel genoeg in voel en dan val ik dus telkens terug op een paar oude vertrouwde kledingstukken uit m’n kast..
Dat helpt mij bewust te worden van mijn gestoorde gedachten over lijven in het algemeen. Niet alleen dat van mezelf, maar ook dat van haar en eigenlijk dat van alle vrouwen. Waarom zou je (volgens mijn zieke hoofd) pas gefilmd 'mogen' worden als je een jurk draagt die je buik verbergt - of dat nou een zwangerschapsbuik is of niet. Eigenlijk ben ik er diep jaloers op dat je zo op het podium kunt staan, vol overtuiging dat wat je te zeggen hebt belangrijk is. Dat het daarom moet gaan.
Misschien ervaar ik mezelf als veel dikker dan ik ben. Maar eigenlijk moet dat niet uitmaken. Ik wil zo veel zelfvertrouwen krijgen dat ik durf te spreken zonder me af te vragen hoe ik er uitzie. Gewoon omdat ik gehoord wil worden, zonder me erom te hoeven bekommeren hoe ik gezien word.
Ik wil niet steeds maar bezig zijn met mijn uiterlijk en mijn gewicht. Ik wil dat het me niets kan schelen hoe realistisch mijn inschatting van mijn vetlagen is. Ik heb iets te vertellen en ik wil dat dat gehoord wordt. Ook als mijn gevoel dat ik 1 grote blubberende vetmassa ben wél klopt.
Daarom denk ik dat ik toch meer aan gewone therapie heb. Ik wil die oordelen kwijt. De oordelen over mijn eigen lijf en over de lichamen van anderen. Of die nou wel of niet door een gemiddelde hoepel kunnen stappen.
Ik walg van mijn benen onder een bloedmooi jurkje dat ik aan het passen ben. Dikke benen, maar vooral heel grove knieën en lelijk dikke en korte onderbenen. En dat geheel maakt dat ik moeilijk kan zeggen dat het jurkje mooi staat. Gelukkig koop ik het meestal alsnog wel in de wetenschap dat ik niet de hele dag tegenover een spiegel sta en de rest van de wereld het maar met mij moet doen zoals ik er 'onder dat jurkje' uitzie. Ben geen gram te zwaar, dus het is een optisch effect, probeer ik mezelf wijs te maken.
Ik had het al als klein kind,en ook het gevoel dat ik lelijk was.
En bovendien is het, denk ik, soms gewoon nodig om te accepteren dat je dat gevoel nu eenmaal hebt maar dat het de ziekte is die het geeft en dat het ook niet helpt om "er iets tegen te doen".
Ik weet niet of het woord "dik" is wat ik voel. Het is meer dat ik niet goed ben,mijn lichaam klopt niet, voelt niet goed..
Maar met compassie naar jezelf kijken wetend dat je het zo moeilijk hebt met je lichaamsbeeld en het gevoel over jezelf, maar dat je er toch maar mooi bent elke dag weer en er voor gaat. En dat je nieuwe kleren verdient waarin
je je goed in voelt en die je blij maken. Het gaat er niet altijd om hoe het staat, maar hoe je je erin voelt. Zijn ze warm, zacht, zijn de kleuren mooi, zitten ze lekker, is de stof behaaglijk op de huid..
Toch ben ik wanhopig wanneer ik kleren pas en raak ik erdoor van streek.
Misschien niet voor iedereen zo, maar zelf heb ik het zo ervaren en hoor het ook van anderen.
Misschien drukken je organen ook gewoon overal tegenaan en voel je dat omdat je geen beschermweefsel hebt, zodat je je groter voelt dan wat je eigenlijk bent?
Denk aan een strakke riem.
Als je de riem losser maakt voel je je minder ongemakkelijk.
Maar tenslotte is het toch je eigen keuze wat. Ook al voel je dik kan je nog goed leven. Is de enige motivatie om te leven dat je je dun voelt dan ?Of om dun te zijn?
Vind ook dat de aandacht in behandeling erg veel gericht is op gewicht en lichaamsbeeld !. Het voedt de obsessie steeds maar weer.
Eigenlijk ben je verslaafd aan het high zijn van het vasten/semi vasten. En daar komen rare dingen uit voort. Dat klinkt niet mooi en liefelijk, maar het is wel waar.
.