Een tijdje geleden is er een nieuwe documentaire uitgekomen over een meisje dat door middel van yoga hersteld is van haar eetstoornis. Een documentaire die ik meteen aan zou hebben geklikt toen ik midden in mijn eetstoornis zat. Tijdens en na mijn herstel ben ik hier kritischer in geworden. Is dit wel echt wat ik wil zien? 

Huilende, hysterische meisjes aan tafel en voor de spiegel. Foto’s van magere lijven, ziekenhuisopnames. Allemaal beelden die mijn eetstoornis destijds in stand hielden. Ik kickte er misschien wel op om de meest heftige beelden voorbij te zien komen. Aan de ene kant hielpen deze documentaires mij om mijzelf beter te begrijpen. Op deze manier kon ik een stukje van mijzelf doorgronden waar ik tot voorheen geen toegang tot had.

Ik herkende mij in de angsten van die dunne meisjes en op een bepaalde manier nam ik mijzelf hierdoor een stuk serieuzer. Totdat de eetstoornis zich ermee ging bemoeien, want zij hadden het wel echt een stuk zwaarder. Mijn eetstoornis viel echt wel mee.. Ik was bij lange na niet zo mager, zo diepgezonken. Hoe meer ik mijzelf wilde doorgronden, hoe oppervlakkiger mijn eetstoornis reageerde.

Ook tijdens mijn herstel kon ik niet stoppen met het kijken van programma’s over eetstoornissen. Ik probeerde wel wat selectiever te zijn in mijn keuzes, alsof ik het zo voor mijzelf goedpraatte. Ik keek puur de documentaires of programma’s waarin herstel centraal stond. Zo kon ik een beetje spieken wat hen had geholpen en had ik iets om mij mee te identificeren. Ik vond het prettig om te zien wat anderen had geholpen en had gemotiveerd. 

Al snel kwam ik tot de conclusie dat veel meiden die claimden geen eetstoornis meer te hebben yoga of fitness gingen doen. Ze deden vaak hun beroep op ‘clean eating’ en hadden echt een nieuwe ‘way of life’ gevonden. In het begin adoreerde en omarmde ik deze levensstijl. Ik vond het ontzettend knap dat zij deze omslag hadden kunnen maken en nu goed voor zichzelf konden zorgen. Na een aantal van dit soort meisjes gezien te hebben, begon ook de opmars van de fitgirls op Instagram. Ook hier zag ik veel meiden die van extreem ondergewicht afkwamen en ineens een fitgirl of beroepsyogi waren geworden. Ze hielpen anderen van hun eetstoornis af en hadden het geluk helemaal ontdekt. 

Ik volgde een aantal van deze meiden op Instagram en vrijwel tegelijk begonnen zij 'before and after' foto's te plaatsen. Foto's van hen, tijdens het dieptepunt van een eetstoornis, en foto's van hen, nu. Vaak lachend in een sportbroek of bikini. Dit zou motiverend moeten werken, maar ik begon mij hier vooral slechter door te voelen. Ik voelde mij mislukt in mijn herstel.

De dieptepunt foto's werkten voor mij triggerend, net als de herstelde foto's. Ik droeg geen strakke yoga legging, deed geen squats en push ups meer. Voor mij was het juist een overwinning om het sporten op een laag pitje te zetten. Had ik het niet goed genoeg gedaan? Was ik verkeerd hersteld? Ik deed niet aan yoga, was ik nu een slechte ex-anorect? Ook bleef ik hierdoor het idee houden dat een eetstoornis puur om gewicht gaat. De voor en na foto's draaiden ook voornamelijk om dit gewicht. De heftigheid van het ondergewicht, de sensatie van het nu gespierde en strakke lichaam en vooral de combinatie tussen deze twee. Het begon mij te irriteren. Alsof zij een ontzettend bijzonder verhaal hadden, alsof ze specialer waren dan ik, terwijl ik hetzelfde had meegemaakt. 

Zelfs nu ik hersteld ben stoort mij dit nog steeds een beetje. Natuurlijk ben ik blij dat er steeds meer bewustzijn wordt gecreëerd rondom eetstoornissen, maar naar mijn idee wordt er nog steeds een vrij stigmatiserend beeld neergezet als het gaat om eetstoornissen. Vaak is er niet aan de heftigheid te ontkomen en wordt er een stortvloed aan dunne lichamen getoond. Heel eerlijk zit ik er persoonlijk ook niet echt meer op te wachten om te zien hoe anderen op miraculeuze wijze hun leven hebben verbeterd. Naar mijn idee doet dit vaak een beetje af aan de strijd die herstel echt is, of kan zijn. Ik heb het idee dat er soms iets te makkelijk over wordt gedaan waardoor het onbegrip naar mijn mening juist blijft bestaan.

Ik probeer hier trouwens niet te zeggen dat sport, yoga of spiritueel actief zijn het eetstoornis herstel in de weg kan zitten. Ik denk namelijk dat dit heel goed samen kan bestaan en kan helpen om jezelf op die manier te leren kennen. Om te leren sporten op een vriendelijke manier. Om jezelf mentaal uit te dagen en je grenzen te verleggen zonder jezelf kwaad te doen. Om vrede te vinden en krijgen met de persoon die je nu bent (geworden) en jezelf te accepteren. Ik denk wel dat er een verschil is in jezelf leren kennen en de focus van een eetstoornis verleggen. Natuurlijk ken ik alle verhalen niet, maar dit is iets wat mij toen is opgevallen. Of het waar is, is dus maar de vraag. 

Iedere eetstoornis is anders, net als het herstel hiervan. Wat voor mij helpend hierin is geweest hoeft niet voor iedereen zo te werken en andersom. Ik ben blij dat het mij tijdens mijn herstel een beetje is gelukt om dit te herkennen als trigger. Hierdoor lukte het mij beter om dit niet bewust op te zoeken. Na een tijd heb ik mijn Instagram opgeschoond, zodat ik niet dagelijks in aanraking kwam met deze triggers. De 'cleane' maaltijden, als ik die avond een pizza wilde eten. De dagelijkse sessies in de sportschool, als ik al weken niet had bewogen. Dit was mijn manier en ik wilde mij hier goed over voelen. Ik wilde mijn eigenwaarde niet laten bepalen door de, misschien wel problemen van, een ander. Ik wilde dat zelf gaan ontdekken. 

Herstellen is zwaar en alleen dit aangaan is al heel knap. Ik vind het jammer dat ik mij op dat moment zo liet leiden door de gedachtes die ik hierover had. Ik had niet gefaald in mijn herstel, ik deed het juist heel goed. Ik had mijn manier gevonden om mijn leven in te delen en daar was en is niks mis mee.

Herstellen van een eetstoornis is bijzonder. Zij zijn niet specialer dan ik of andersom. Allemaal hebben we iets bereikt waar we trots op mogen zijn. Misschien was ik op dat moment ook wel een beetje jaloers. Een eetstoornis hoorde bij mij, anderen mochten daar helemaal niet aanzitten. Helaas is een eetstoornis niet alleen van mij. Elke dag gaan er ontzettend veel mensen gebukt onder de angsten en de pijn die een eetstoornis zijn, misschien ben jij wel één van hen. Ik hoop dat je na het lezen deze blog misschien wat selectiever kunt kijken naar wat jou echt verder helpt en niet. Je bent het waard om te helen. 

Herken jij hier iets van?