Irene, Sandra en Danique gingen mij al voor en deelden hun levenlessen in een blog op Proud2Bme. Vandaag deel ik mijn levenslessen. Dingen die ik heb geleerd de afgelopen jaren. Overtuigingen die ik graag meeneem naar de toekomst. Het voelt een beetje gek om nu al zo'n blog te schrijven, want zo heel oud ben ik eigenlijk nog niet. Toch neem je met de jaren van alles mee. In deze blog deel ik wat ik tot nu toe heb geleerd. 

Stabiel blijven is vooruitgang

Één van mijn eerste blogs heette 'Stabiel is ook vooruitgang'. Hierin beschreef ik hoe deze zin mij hielp om mijn eigen destructieve gedrag voor te zijn. Want het hoeft niet altijd sneller of zwaarder. Voor mij was het destijds, en nu nog steeds wel, de kunst om niet steeds meer te willen. Maar het gewoon vol te houden zoals het nu is. Of dit nu gaat om werklast, sportgedrag of iets anders. Deze instelling laat ik ook doorschemeren in de blog 'Zieker, dunner, beter.' Als ik het gevoel heb dat ik weer voorbij ga aan mijn eigen grenzen of beperkingen, popt dit zinnetje vrijwel meteen op, waardoor ik de situatie wat meer in perspectief kan plaatsen en een pas op de plaats kan doen.

Het is nooit te laat

Om iets te beginnen of te beëindigen. Ik wilde niet herstellen, want 'het was toch al te laat', dacht ik vroeger. En kijk me nu eens. Alles kan op elk moment, zolang je er maar achter staat. Ik herinner me dat ik vroeger een heel duidelijk idee had over bepaalde levensfases. Ik moest voor mijn 24ste afgestudeerd zijn en zou kinderen hebben met 28 jaar. Maar het leven komt zoals het gaat. Ik ben nu bijna 28 jaar oud en ik kan me niet voorstellen dat ik nu bezig zou zijn met het krijgen van kinderen. Wel merk ik dat ik juist nu bezig ben met nieuwe dingen te proberen, waar ik mezelf jaren geleden te oud voor had gevonden. Door het loslaten van de overtuiging dat iets niet kan - en door mezelf nu veel meer toe te staan - kan ik ook veel meer genieten van de dingen die ik doe. 

Het mag moeilijk zijn

Ik was gewend om continu destructieve gedragingen in te zetten, terwijl die me juist verder van huis hielpen. Zelfbeschadiging - bijvoorbeeld - was voor mij een manier om niet te voelen. De pijn te verleggen. Ik creëerde langdurige problemen door kortdurende oplossingen in te zetten. Op het moment voelde dit als een oplossing, omdat ik het daadwerkelijke probleem uit de weg ging. Het heeft me veel tijd en energie gekost, maar uiteindelijk leerde ik dat het juist heel waardevol kan zijn om die problemen aan te gaan en de gevoelens die hierbij komen kijken te ervaren. Om te mogen ervaren dat dit ook weer kan zakken, zonder dat ik mezelf meer zeer moet doen. Het is niet altijd leuk, maar die kant mag er ook zijn. MOET er misschien wel zijn. 

Soms is loslaten veel krachtiger dan vasthouden

Dit kan voor mij op veel dingen slaan. Niet alleen slaat het op mijn eetstoornis, maar ook op het contact met mijn vader. Beiden geen makkelijke items. Wel neem ik uit deze ervaringen mee dat, hoe lastig en moeilijk het ook kan zijn, iets loslaten soms veel helender kan zijn. In de blog 'Ik kies voor een leven zonder vader', vertel ik hoe pijnlijk dit proces was, maar dat ik uiteindelijk weet dat ik wel de juiste keuze heb gemaakt en hierdoor in mijn kracht sta. 

Je leeft op je eigen tempo

Niet alleen tijdens mijn herstel kwam dit pijnlijk naar voren, maar mijn hele leven speelde dit toch wel een grote rol. Ik ben iemand die zichzelf makkelijk vergelijkt met anderen. Wat hebben zij bereikt en waar sta ik eigenlijk? An sich is hier denk ik niets mis mee en is het ook wel menselijk om te doen, maar dit gedrag heeft me ook wel flink in de weg gezeten. Het jaar dat ik aan mijn herstel werkte, voelde als een gemist jaar, waardoor ik het idee kreeg dat ik ineens achterliep in het leven.

Mensen uit mijn klas studeerden af en ik kwam maar niet voorruit. Dat ik zelf ontzettend grote stappen maakte op andere vlakken, zag ik niet. Nog steeds vind ik het wel eens lastig om mezelf hiertegen te beschermen. Mijn jongere zusje is inmiddels getrouwd en als deze blog online staat is ze waarschijnlijk bevallen van haar eerste kindje. Ik ben natuurlijk ontzettend trots en blij voor haar, maar toch vind ik het lastig om haar situatie niet op mezelf te betrekken. Ik ben ouder, maar ik ben in mijn leven met hele andere dingen bezig. En dat is oké. Iedereen leeft op zijn of haar eigen tempo. Ik doe mijn best om mezelf hier regelmatig aan te herinneren, want mezelf voorbij lopen wil ik niet meer. Alles op zijn tijd.

Het is niet egoïstisch om voor jezelf te zorgen/te kiezen

Wat een moeilijk punt vond ik dit. Vooral tijdens mijn eetstoornis. Ik deed liever het omgekeerde. Ik was een kei in voor anderen zorgen, maar mezelf liet ik liever buiten beschouwing. Natuurlijk is voor jezelf zorgen een heel abstract thema en kan dit op honderden manieren, maar geen daarvan is egoïstisch. Ik merk nu dat ik het juist zo fijn vind om mijn leven op mijn manier in te richten, keuzes te maken in mijn belang. Daar kan ik nu ook echt trots op zijn. Maakt dit me egoïstisch? Nee, dat denk ik niet, maar zo kon het wel eens voelen. Het is niet gek of verkeerd om voor jezelf te kiezen. De zin 'als jij het niet doet, gaat niemand anders het doen', heeft mij hier trouwens wel bij geholpen. 

Een eetstoornis is geen oplossing

Ik denk dat het inmiddels wel duidelijk is dat ik een eetstoornis niet meer als een oplossing zie. Toch wil ik dit punt wel graag benoemen. Juist omdat dit een les is die ik, in de loop der jaren, wel echt heb moeten leren. Ik gebruikte mijn eetstoornis om niets te hoeven voelen, de focus te weerleggen. In de blog 'bang voor gevoelens', deel ik hier wat meer over. Ook beschrijf ik hier wat mij destijds wel heeft geholpen om met die gevoelens om te gaan.

Een eetstoornis is geen oplossing of een 'quick fix'. Een eetstoornis zal je vooral veel ontnemen, ook al voelt dit soms niet zo. Een eetstoornis is geen oplossing, een eetstoornis is het probleem. 

Wat is jouw belangrijkste les tot nu toe?

Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en dietisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.