Het was een zonnige vooravond. Ik zat in de bus naar huis. Ik had voor het eerst in tijden muziek opgezet in plaats van een podcast en dat beviel me goed. In mijn hoofd zong ik de woorden mee, terwijl ik de passerende bomen nakeek. Het voelde als een normale maar goede avond. Totdat mijn vader de bus binnenliep.

Zeker als je Proud2Bme al een tijdje volgt, heb je vast wel eens blogs over de relatie die ik met mijn vader heb voorbij zien komen. Hoe zijn alcoholmisbruik en agressieve aard ons gezin uit elkaar dreef. Hoe ik me een dochter zonder vader voelde en gelijktijdig een zorgende rol aannam binnen het gebroken gezin. Hoe ik een eetstoornis ontwikkelde, EMDR heb gevolgd voor een reeks aan traumatische ervaringen, mijn achternaam heb veranderd, aangifte heb gedaan, per ongeluk een ontmoeting met hem heb gefilmd nadat ik het contact had verbroken en uiteindelijk zelf, zoals veel andere mensen, alcohol ben gaan drinken. Veel stappen heb ik inmiddels dus gezet. En toch, blijf ik er altijd mee bezig. Er gaat vrijwel geen dag voorbij dat ik niet aan hem denk. Dat ik niet terugdenk aan hoe het er vroeger vaak aan toe ging thuis. De scheldpartijen, de manipulatie, verwaarlozing maar ook het fysieke geweld dat plaatsvond. Hoe ontzettend opgelucht en dankbaar ik ben dat ik nu naar een thuis terugkeer na een dag werken, in plaats van een betonnen geraamte dat geen warmte uitstraalt. 

Terwijl mijn vader een plekje voorin de bus zocht, hield ik hem nauwlettend in de gaten. Ik probeerde me voor te stellen wat hij op het moment zou denken. Voelen. Of hij überhaupt in staat was iets te voelen. Ik zocht zijn leren jas af op het embleem dat hij destijds droeg op zijn bovenarm. Zou het dezelfde jas wel zijn? Waar zou hij naar toe gaan? Zou hij eenzaam zijn? Denkt hij nog wel eens aan mij?

De rest van de busrit heb ik de bomen niet meer gezien. De muziek stond nog aan, maar ik hoorde het niet meer. Ik was te druk met denken, te druk met herinneren. Ineens stopte de bus. Mijn vader had op het knopje gedrukt en aanstalten gemaakt om op te staan. Hij wiebelde een beetje bij het opstaan en terwijl hij zich naar de deur bewoog en mijn kant opliep, keek hij me aan. Recht in mijn ogen. Hij bleef mijn ogen even op zoeken en glimlachte toen. Het was mijn vader niet. Het was gewoon een man die ontzettend veel op hem leek. Heel de tijd had ik me druk gemaakt over een eventuele confrontatie, had ik mezelf gek gemaakt met alles dat al gebeurd was en daarbij niet eens gezien dat het een volstrekt vreemde man was. Het was gewoon een man die naar mij lachte tijdens het uitstappen, terwijl hij dat niet eens had hoeven doen. Het was gewoon een heel lieve man die gewoon onwetend in de bus zat. Een man die misschien wel op weg was naar zijn gezin of naar een vriend voor een gezellig etentje. Een man die gewoon zijn leven leed.

Ineens hoorde ik de muziek weer. Terwijl de man, die eerst mijn vader was, zijn reis voortzette vanaf de bushalte, voelde ik een intens verdriet opkomen. Het overspoelde me. Waar het precies vandaan kwam, kan ik nog steeds niet in woorden vatten. Ik denk een combinatie van emoties. Aan de ene kant opluchting, maar ook voelde ik me schuldig tegenover de vreemde man. Hij moest eens weten, dacht ik nog. Hoe druk ik me over hem zat te maken, terwijl hij gewoon in de bus zat. Hoe verbonden ik me voelde met iemand die ik niet kende, maar ook de afstand die ik wilde behouden, zorgde voor een contradictie die ik niet direct kon rijmen. Het maakte me in de war en ook dat maakte me verdrietig.

We hebben het vaak over herstellen van een eetstoornis. Logisch ook, op een site als Proud2Bme. Door situaties als deze denk ik ook na over herstellen van trauma's. In hoeverre kun je iets achter je laten dat je gevormd heeft? Dat je jarenlang hebt ervaren? Ik weet dat ik hier, zoals ik in de introductie ook al benoemde, grote stappen in heb gezet. Ik durf weer over straat, ik heb weinig tot geen nachtmerries meer en ik kan mezelf zien als een individu in plaats van een verlengde van mijn vader. Heel wezenlijke stappen. Toch is het denk ik ook zeer te begrijpen dat het niet altijd mogelijk is om terug te gaan naar de persoon die je voor een trauma was. Ik heb, mede door therapie en de trauma's zelf, ook veel over mezelf geleerd. Liever had ik dat op een andere manier ervaren, maar het is gelopen zoals het is gegaan. Het heeft me onwijs veel verdriet gekost om te staan waar ik nu sta en ook al is het niet perfect, ik ben trots op mezelf. Dat is ook iets wat ik jou mee wil geven. Misschien ben je bang op straat. Herken je die interne strijd in een ogenschijnlijke normale situatie. Het is niet gek en dit is iets dat je in het verleden misschien ook wel nodig hebt gehad om jezelf veilig te houden. Wat het herstel van een trauma inhoudt, kan ik tot op zekere hoogte over meepraten. Hiernaast accepteer ik het nu ook dat het oké is zoals het nu is. Ik weet dat ik hierin stappen zal blijven zetten en dat is voor mij nu genoeg. Soms is het verdrietig en dat verdriet durf ik nu te voelen, mag ik voelen. Het is leefbaar.

Het nummer dat mijn telefoon draaide op het moment dat ik de man weg zag lopen, zal voor mij onsmakelijk verbonden blijven met dit moment en dat vind ik niet erg. Op een manier vind ik het zelfs wel passend en ik ben blij dat ik het verdriet en gemis kan voelen. Zeker na een tijd waarin ik mijn emoties liever wegdrukte, wil ik dit niet meer uit de weg gaan. Het nummer blijf ik draaien. Deze houding maakt het gemis van een aanwezige vader niet minder erg. In tegendeel, ik voel het nu juist, maar ik heb inmiddels ervaren dat het uit de weg gaan - bijvoorbeeld door middel van een eetstoornis - dit ook niet op zal lossen. Het doet pijn, het is verdrietig en dat mag het zijn.

Als jij jezelf hierin herkent, weet dat ik met je meeleef. Met je mee voel. Take care, elke dag opnieuw.

Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en dietisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.