Wanneer je je niet serieus genomen voelt

Serieus genomen worden. Ik denk dat dit een onderwerp is dat we bijna dagelijks wel voorbij zien komen op het forum. Mensen die hulp gaan zoeken, maar bang zijn dat ze niet serieus worden genomen door de hulpverlening. Of mensen die al hulp hebben, maar het gevoel hebben dat de hulpverlener niet ziet hoe slecht het gaat. Het is belangrijk dat je je serieus genomen voelt, maar wat als je er zelf aan bijdraagt dat dat niet gebeurt?

Eigenlijk geven wij altijd aan dat je echt wel serieus genomen zal worden als je met je probleem naar de hulpverlening stapt. De ernst van een eetstoornis wordt niet bepaald door hoe erg je ondergewicht hebt. Het feit dat het niet goed met je gaat en je zo slecht met jezelf omgaat, is al erg genoeg en daarom zullen ze je echt wel serieus nemen.

Toch is het zo dat mensen voor hun gevoel niet serieus worden genomen door de hulpverlening. Dit is misschien een beetje hard gezegd, maar soms kan het ook aan jezelf liggen dat je niet serieus genomen wordt. Ik heb hier zelf ervaring mee, maar dat viel me pas achteraf op. Op het moment zelf zag ik dat namelijk niet.

Het is natuurlijk een beetje gek. Aan de ene kant wil je hulp, maar zodra je bij de huisarts/psycholoog/hulpverlener bent om je probleem uit te leggen, maak je het kleiner dan dat het is. Opeens vind je dat het helemaal niet zo erg is met je. Ach, we lijnen allemaal weleens, toch? We vinden onszelf toch allemaal weleens te dik? Je eet toch nog gewoon normaal soms dus wat is het probleem? Herkenbaar?

Het is bijzonder dat we er op het ene moment er overtuigd van kunnen zijn dat het niet goed met ons gaat en dat we hulp nodig hebben en dat we op het andere moment de situatie weer kleiner maken dan het is. De reden waarom we dat doen, lijkt me duidelijk. We zijn bang voor verandering. Eerlijk zijn over hoe het echt met ons gaat, betekent dat we er waarschijnlijk iets aan zullen moeten doen. Dat is eng, want dan moeten we onze eetstoornis loslaten. En wie zijn wij zonder eetstoornis?

De enige die kan vertellen hoe het écht met jou gaat, ben jijzelf. Mensen kunnen niet aan jou ruiken dat het heel slecht met je gaat. In sommige gevallen is het natuurlijk wel te zien, maar bij de meeste mensen is het zo dat het niet zichtbaar is. Het is daardoor niet minder erg, maar het enige wat er dan verandert, is dat je het zelf aan mensen moet vertellen.

Huisartsen en hulpverleners zullen niet altijd even goed doorvragen. Ik ben het er helemaal mee eens dat ze dat wel zouden moeten doen, maar feit is dat zoiets dus niet altijd gebeurt. Het begint daarom ook bij jezelf. Als jij vertelt wat je allemaal uitspookt en hoe je jezelf kapot aan het maken bent, dan zal je sneller serieus genomen worden.

Ik ben zelf een lange tijd ook niet eerlijk geweest tegen mijn hulpverleners over hoe het echt met me ging. Ik maakte het vaak mooier dan dat het was. Ik durfde niet toe te geven hoe diep ongelukkig ik me voelde en hoe hard ik op weg was mezelf de vernieling in te helpen. Ik denk dat het een combinatie was van schaamte en angst voor verandering als ik het wel zou zeggen.

Ik zei dus niks, maar ik had ook altijd het gevoel dat mensen mij niet serieus namen. Nu ik daar achteraf op terugkijk, dan is dat gevoel ook misschien best wel terecht geweest. Ik had bijvoorbeeld allerlei lichamelijke klachten waar ik me soms oprecht zorgen over maakte, maar erover praten deed ik niet. Ik zei veel liever dat het goed met me ging, dat ik geen eetbuien had gehad en dat ik ook niet meer had overgegeven. Dat was veilig. Toegeven dat het niet goed met me ging, voelde als falen. Ik liet me dus tegenhouden door allerlei nare gevoelens en overtuigingen waardoor ik niet eerlijk durfde te zijn.

Ik voelde me niet begrepen door de hulpverlening. Hoe konden ze nou denken dat het echt goed met me ging? Ik had intensievere hulp nodig, want ik redde het absoluut niet in mijn eentje thuis, maar daarover praten? Ik durfde het niet. Voor mijn gevoel liet ik aan alle kanten al zien dat het niet goed met me ging en gaf ik andere mensen de schuld dat ze dat niet zagen.

serieus genomen worden

Ik ben intensievere hulp gaan krijgen toen ik aangaf hoe het echt met me ging. Ik denk dat je pas serieus genomen kan worden als je jezelf ook serieus neemt. Als jij aangeeft hoe het écht met je gaat en kan vertellen wat je nodig hebt, dan zal daar veel sneller naar gehandeld worden. Als je wacht totdat je omgeving het in de gaten zal hebben, dan kan dat nog best even duren. Het is niet altijd aan de buitenkant te zien dat het niet goed met ons gaat. We denken het misschien wel van onszelf, maar dat is echt lang niet altijd zo.

Ik hoop dat je ervoor durft te kiezen om eerlijk te zijn over alles wat er in jou omgaat. Je bent belangrijk en je verdient goede hulp. Schaam je niet voor je problemen. Je bent niet de enige. Je bent ook niet alleen. Neem jezelf serieus en de ander zal jou ook serieus nemen.

Danique

Geschreven door Danique

Reacties

5 reacties op “Wanneer je je niet serieus genomen voelt”

  1. Heb dit afgelopen jaar ook meegemaakt,ik voelde mij niet serieus genomen, maar terugkijkend besef ik zo erg dat ik maar 1/4 heb verteld.. js moet echt niet vergeten dat behandelaren geen helderzienden zijn.. uiteindelijk ben je toch zelf verantwoordelijk

  2. Het kan ook gebeuren dat je niet serieus genomen wordt door hulpverlening als je wel alles vertelt… Overkwam me in de kliniek. Maar dan nog is het eigen verantwoordelijkheid om daarmee om te gaan en (zodra het kan) verder te zoeken naar een hulpverlener die je wel serieus neemt.

    1. Dit heb ik ook gehad

  3. Ik heb dit stuk meerdere keren gelezen. Vooral omdat het voelt als een verwijzing naar mijn bericht op het forum, waarin ik het ook heb over me niet serieus genomen voelen en uitblijvende hulp tijdens mijn behandeling. Ondanks de “soms” in dit stuk, voel ik me toch aangevallen. Natuurlijk kunnen behandelaren niet weten dat het slecht gaat als je het niet vertelt, maar dat is niet altijd het hele verhaal. Ik ben gedurende mijn leven door vele behandelaren overschat. Ook ik heb moeten leren aan te geven dat het niet goed gaat en het niet kleiner te maken dan het is, maar ook als je vertelt hoe slecht het gaat, kan het zijn dat dit verkeerd wordt geinterpreteerd. Keer op keer, ook als je uitspreekt dat je je niet serieus genomen voelt. Als je blijft aangeven dat je niet meer weet hoe je verder moet en je het niet meer trekt. Soms is het vechten tegen verkeerde beelden en ideeen van behandelaren en is er gewoon geen doorkomen aan en dat is frustrerend en zwaar. Ik snap dat dat niet het motiverende opbeurende verhaal is, maar daar stapt dit stuk overheen, waarmee je (onbedoeld) de schuld legt bij iedereen die zich niet serieus genomen voelt en dat is volgens mij ook niet echt eerlijk.

  4. Ja, me zelf serieus nemen vind ik ook moeilijk. Weet eigenlijk niet hoe je zo iets doet. Geen referentie kader wat min of meer normaal is. Ik wil ook niemand belasten met mijn sorrus. Van jong af of nog eerder was flink zijn, niet zo overgevoelig doen of herhaald pesten over mijn kwetsbare emoties hoe er op mijn angst verwarring of verdriet werd gereageerd. Vragen stellen was er helemaal niet bij. Er was veel mis en mishandeling in m`n gezin van herkomst in huis.Emotioneel en fysiek (zie ik nu beter).Altijd dankbaar genade brood te eten krijgen. Naar buiten leek het wel iets.Er werd niet gepraat over emoties of wat dan ook. Verlies van een ouder in de oorlog in de oorlog spelde hierin mogelijk een rol. In de verpleging, uit ouderlijke woning, hierna kwam ik ook allemaal ernstige situaties tegen, die hard aankwamen. Je werd uitgelachen, gepest,schuldig gemaakt of kreeg een grote mond toe,dat ik daar maar tegen moest kunnen, of wegwezen wegens ongeschiktheid. Ik wilde dat papiertje om zelfstandig te zijn.Van niemand afhankelijk m`n eigen eten verdienen.Geen genade brood meer.Zo is flink zijn zo gewoon geworden een attitude in m`n werk,dat ik niet eens door heb als ik me flink opstel, wat eigenlijk vechten is om staande te blijven en te blijven functioneren. In therapieën ,als er iets niet begrepen werd, en niet bespreekbaar was,al vroeg ik erom , kon ik heel boos worden.Zo snel mogelijk zien weg te komen om enigszinds heel, niet al te verward en of al te boos te worden. Waardoor er weinig werd uitgepraat met die hulpverleners. Dat het mijn verwachte idee is over dat uitpraten, mag duidelijk zijn. Zeer mogelijk niet (altijd) waar. Als ik het idee heb dat ik irritatie op wek dan ben ik ook weg, in m`n poker face. Mede hierdoor ben ik soms in een mist, denk ik en ernstig moe lijkt me meer duidelijk nu.(64 jaar oud).Vragen om serieus genomen te worden heeft een groot verbod in mij(wantrouwen), om meer ontkenning en vernedering te voorkomen, zo lijkt me. Dat maakt het zo moeilijk , hierom te vragen.Anderzijds kunnen mensen reageren met "zo ernstig met jou? " Dan ga ik ze gerust stellen, ze moeten zich vooral geen zorgen om mij maken. Dat maakt me zo heel schuldig en zwaar, daar kan ik slecht tegen. Ik begrijp wel dat ik hierdoor best lastig en moeilijk ben. Iets wat ik zo héél graag niet zou willen zijn.Hoe erg is nu erg ? Ik ben niet onverschillig.Tja, met mij is het best wel ernstig, al zal je dat niet makkelijk aan me zien. Dat is mijn poker face. De enige zal ik zeker niet zijn. Dus wel zeggen of schrijven, misschien ? Wel kenbaar maken.! Groetjes, en goeds toegewenst.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *