Sinds het einde van de basisschool heb ik al last van een depressie wat zich uitte in (toen onverklaarbare) oververmoeidheids klachten. Door het onbegrip van mensen in de omgeving, doktoren en kinderartsen werden de vermoeidheidsklachten alleen maar erger..

Na groep 8 was het tijd voor een nieuw start op een nieuwe school, ik hoopte erg dat de vermoeidheid dan over zou gaan, dat het een fase was. De middelbare school was dichtbij huis en scheelde wat energie door het reizen ernaar toe. Energie die ik in het begin maar al te goed kon gebruiken. Want een nieuwe school met nieuwe leerlingen, nieuwe vakken en allemaal nieuwe indrukken zuigt ook energie.

Ik vond het leuk in mijn nieuwe klas en had al snel een klasgenootje waarmee ik het heel goed kon vinden. Ook mijn mentor was een tof, lief mens met veel humor. Toch bleef ik last houden van de vermoeidheidsklachten. Mijn ouders hebben dat besproken met mijn mentor en die zou er rekening mee houden. In het begin was dat ook zeker zo. Maar ik had mezelf al  aangeleerd een masker op te hebben en me sterker voor te doen dan dat ik me voelde. Ik denk dat dit ervoor heeft gezorgd dat ook mijn mentor mij minder serieus nam wanneer ik aangaf dat ik op sommige dagen mijn huiswerk niet helemaal afkreeg.

Ik ging nog meer van mezelf vragen om maar niet weer aan te hoeven geven dat het me niet lukte om bij te blijven. Ik ging vanaf dat moment door totdat het zijn tol eiste en dat mijn lichaam echt niet meer kon.

Op dagen dat mijn lijf mij in de steek liet, of eigenlijk wanneer mijn lijf mij liet inzien dat het zijn tol had geëist, werd ik door mijn ouders thuis gehouden. Ik werd dan huilend wakker en ik kon dan niet meer stoppen. Mijn ouders brachten me dan terug op bed en ik viel dan huilend in slaap. Zowel mijn lichaam als geest konden dan niet meer en ik had een hele dag slapen dan ook echt nodig. Ook had ik vaker domme ongelukken, gewoonweg omdat ik te lang doorging en geen controle meer had over mijn lijf.

Met soms vallen, en vrijwel meteen weer opstaan en weer doorgaan heb ik de middelbare schooljaren weten door te komen zonder een jaar over te hoeven doen. Achteraf gezien is het makkelijk om te zeggen dat dit niet had gemoeten, maar ik kon toen niet anders. De meningen, oordelen en onbegrip van mensen in de directe omgeving (los van mijn familie en beste vriendin) deden teveel met mij. Ik wilde me geen aasteller voelen, zwak zijn en gezien worden als snelle opgever. Ook achteraf gezien is ergens in deze hele periode mijn eetstoornis erin geslopen. Ik ben echt gaan rommelen met het eten in het examenjaar. Ik at thuis zo min mogelijk en gooide op school mijn boterhammen weg. Afvallen deed ik toen nog niet, of in ieder geval niet zichtbaar. Wel voelde ik de meningen en oordelen minder en dat was fijn.

Na het behalen van mijn VMBO diploma ging ik naar het MBO Fashion en Design opleiding niveau 4. Ik woonde nog altijd bij mijn ouders thuis en moest vanaf toen per dag totaal 2 uur reizen om naar school te gaan. Niet eten, lang reizen, een nieuwe studie en nog altijd oververmoeid zijn vergde opnieuw zijn tol. Vanaf dat moment ging het afvallen in rap tempo. Halverwege het eerste jaar werd er hulpverlening ingeschakeld. Mijn masker werkte mij weer tegen en ik kreeg niet de juiste hulp. Mijn eerste zomervakantie van het MBO ging van start in een eetstoornis kliniek. Jaren van opnames in klinieken en therapieën volgden. Er werd vastgesteld dat de oververmoeidheidsklachten vanuit een depressie kwamen. Puzzelstukjes vielen op zijn plek maar maakte de schade niet weer terug hersteld.

Tijdens de therapieën en opnames ben ik altijd door gegaan met mijn opleiding. Deels als bewijs hoe sterk ik was en deels omdat het mij een doel gaf om te vechten. In plaats van 4 jaar heb ik er 5 jaar over gedaan en heb ik het onmogelijke toch mogelijk gemaakt. Ergens voelt dat zo enorm fijn, een gevoel van trots. Maar de vraag die ik mezelf vaak stel: is dit iets om trots op te kunnen zijn? Weer teveel van mezelf vragen om te laten zien aan anderen dat ik het kan?!

Mijn MBO diploma had ik in juli 2015 in de pocket en ik besloot een tussenjaar te nemen. Even op adem komen en niet alles tegelijkertijd moeten doen. Ik wilde na een pauze in therapie leren om voor mezelf te kiezen, van mezelf te leren houden en mijn grenzen te herkennen en daarop te reageren. En daarna uitzoeken hoe ik mijn leven verder wilde invullen qua werk.

Lang heeft de pauze niet geduurd, want in december 2015 kreeg ik de diagnose diabetes type 1. Opnieuw een rollercoaster en ik kwam in de overleef modus. Meteen dezelfde dag van de diagnose door naar het ziekenhuis en starten met het toedienen van insuline.

Het heeft even tijd nodig gehad om mijn weg te vinden in de wereld van diabetes en dan ook vooral in combinatie met de depressie en eetstoornis die er allebei ook nog waren. Ongeveer anderhalf jaar na mijn diagnose diabetes ben ik gestart met PMT om mijn lichaamsbeeld en zelfbeeld nog aan te gaan pakken. Dat heb ik een jaar gedaan en wilde daarna ook stoppen met alle therapieën en mijn eigen weg zoeken in mijn leven. 

April 2018 ben ik met alles gestopt en dat voelde, ondanks dat ik het ook wel erg eng vond, ook erg goed. In de afgelopen 3 jaar (een jaar na de diabetes diagnose) ben ik ook veel andere avonturen gestart en heeft mijn leven veel kleur gekregen. Ik ben een sterker persoon geworden.

Mijn depressie is op de achtergrond komen te staan en ik heb handvaten genoeg verzameld om deze depressie ook op de achtergrond te laten. De suïcidale gedachten die altijd hand in hand gingen met de diepe dalen van de depressie zijn wel blijven hangen en zijn niet mee naar de achtergrond gegaan. De winst bij die gedachten is dat ze er zijn maar ik er niks mee moet. En hoe raar het ook klinkt geven die gedachten mij nog altijd ‘veiligheid’.

Mijn eetprobleem en diabetes hangen tot nu toe altijd aan elkaar vast en maakt het soms nog best erg lastig. Door de diabetes moet ik de koolhydraten in mijn voeding tellen en dat invoeren in mijn insuline pompje en daarop worden de eenheden insuline bepaald. Op dagen dat mijn eetstoornis en lichaamsbeeld niet lief voor mij zijn vind ik het lastig om bezig te zijn met de koolhydraten die in mijn voeding zitten. Maar de diabetes is er altijd en wanneer ik een hypo heb MOET ik iets met koolhydraten innemen. Zowel overdag als 's nachts. 

Door deze onzichtbare worsteling (het masker) komt het stukje uit het verleden van het altijd maar doorgaan en mezelf bewijzen nu ook nog vaker voor dan dat ik zou willen.

Ik wil de komende tijd kijken of ik daar zelf stappen in kan gaan maken. Om liever voor mijzelf te zijn en te accepteren dat mindere dagen ook oké zijn, wat anderen er ook van zullen denken of vinden.

♥

Liefs,

Linda