Het loslaten van de eetstoornis is eng. Eigenlijk is dit iets heel geks, omdat de eetstoornis jou langzaam maar zeker kapot maakt. Toch voelt de eetstoornis voor de meeste mensen als vertrouwd. Het biedt een hoop veiligheid en dat maakt het zo lastig is om de eetstoornis volledig los te laten. Als je beter wilt worden van de eetstoornis, kan je geneigd zijn om alsnog delen hiervan vast te willen houden. Maar kan je hierdoor wel echt beter worden? Ik denk van niet.

Toen ik begon met herstellen van de eetstoornis vond ik dat doodeng. Ik was bang voor een leven zonder eetstoornis. Ook was ik bang om gigantisch veel aan te komen als ik de eetstoornis volledig op zou geven. Want dan zou ik dus niet meer kunnen compenseren en normaal moeten eten. Ik was als de dood dat ik hierdoor kilo’s aan zou komen.

Door die grote angst wilde ik wel beter worden, maar alleen als het op mijn voorwaarden ging. Ik wilde dus wel beter worden, maar alleen als ik niet kilo’s aan zou komen. Die angst zat zo diepgeworteld dat ik hierdoor eigenlijk nog heel wat smoesjes en trucjes achter de hand hield. Gewoon voor de zekerheid. Op die manier probeerde ik te voorkomen dat ik kilo’s aan zou komen terwijl ik aan mijn ‘herstel’ werkte.

Ik heb ‘herstel’ tussen aanhalingstekens gezet, omdat ik op die manier natuurlijk helemaal niet daaraan werkte. Ik hield mezelf eigenlijk voor de gek. Ik zei wel dat ik beter wilde worden, maar ik wilde de eetstoornis liever niet volledig loslaten. De eetstoornis gaf mij schijnveiligheid waar ik op dat moment veel waarde aan hechtte.

Ik had dus nog steeds stukjes eetstoornis die ik af en toe inzette. Zo gaf ik ‘af en toe’ nog over na het eten. Maar omdat ik het niet meer zo vaak deed als eerst praatte ik dat voor mezelf goed. Af en toe een keer overgeven is niet erg. Ik laxeerde dan wel niet meer, maar ik gebruikte soms nog wel andere afvalpillen. Maar hey, dat is lang niet zo erg als laxeerpillen. Af en toe sloeg ik ook nog een tussendoortje of maaltijd over ‘omdat ik niet zoveel honger had’.  Als ik de rest van de dag wel gewoon normaal at, dan was er toch niks aan de hand?

Ik koos altijd voor de veiligheid. Eten op vaste tijden en kiezen voor lightproducten in plaats van normale producten. Ik koos voor veilig beleg op brood en daagde mezelf daarin absoluut niet uit. Ik at dus wel, maar bleef daarin wel veilige keuzes maken voor de eetstoornis. Ook hield ik nog altijd angstvallig mijn gewicht op de weegschaal in de gaten om op die manier toch nog een zekere mate van controle te houden.

Ik probeerde dus altijd nog iets achter de hand te houden voor het geval dat ik aan zou komen en de spanningen bij mij te hoog zouden worden. Heel begrijpelijk, maar echt totaal niet helpend. Ik hield hiermee gewoon de eetstoornis in stand. Ik deed dingen die het voor mij veiliger maakte, maar die gewoon nog steeds niet gezond en goed voor me waren.

Uiteindelijk is er een therapeut geweest die mij wees op mijn gedrag. Hij zei: “Als jij echt beter wilt worden, dan zal je al die trucjes en smoesjes de deur uit moeten gooien, omdat je anders altijd voor de veiligheid van de eetstoornis zal blijven kiezen en altijd de optie voor mogelijk houdt dat je terug kan naar de eetstoornis. Terug naar de eetstoornis moet gewoon geen optie meer voor je zijn”. Vervolgens maakte hij de vergelijking met een drugsverslaafde die aan het afkicken was, maar nog altijd het nummer van zijn dealer ‘gewoon voor de zekerheid’ in zijn telefoon had staan. Zo was ik eigenlijk ook, maar dan met eten. 

Ik wist dat deze therapeut gelijk had. Ik wist ook dat ik het echt anders moest gaan doen als ik helemaal beter wilde worden. Het is heel moeilijk om dat uit te spreken, omdat je daarmee toegeeft dat je eigenlijk nog helemaal niet zo ‘goed’ bezig bent als dat je dacht. Daarbij vond ik het gewoon zo ontzettend eng om alles volledig los te laten. De eetstoornis was mijn houvast. Ik was zo bang.

Toch heb ik ervoor gekozen om alle trucjes en smoesjes van de eetstoornis overboord te gooien. Ik heb daar wel heel bewust zij stil moeten staan, omdat veel ook ‘vanzelf’ ging. Voordat ik het wist, zat er weer een gedachte in me die eetgestoord was en wilde ik weer daarvoor gaan. Het voelde op dat moment als onmogelijk om er niet naar te luisteren, maar met behulp van veel steun vanuit mijn omgeving is dat toch gelukt.

Je kan niet beter worden van een eetstoornis als je er nog op allerlei manieren aan vast blijft houden. Je moet alles loslaten wat jou tegenhoudt om volledig beter te worden. Ga er ondanks al jouw angsten 100% voor. Stop met jezelf dwangmatig wegen, stop met al jouw smoesjes om niet normaal te hoeven eten, stop met kiezen voor de schijnveiligheid. Praat met mensen over alles wat er jou dwarszit en vraag om steun. Je zal door alle angst heen moeten. Pas dan kan je zeggen dat je echt aan het genezen bent.

Fotografie: Hamza Butt