Herstellen van een eetstoornis kan heel groot en ongrijpbaar voelen. Ik heb het zelf ervaren. Hoe kon ik ooit weer leven zonder eetstoornis? Het krijgen van en vasthouden aan mijn eetstoornis had me meermaals een veiligheid geboden die ik nergens anders kon vinden. Toch is het gelukt ervan af te komen; onder andere door krachtige woorden die ik las en die mij inspireerden. 

In een eerdere blog deelde ik al de verschillende soorten muziek die mij tijdens mijn herstel kracht gaven. Vandaag deel ik een aantal gedichten dat mij kracht heeft gegeven. Net als muziek, hebben woorden de kracht om zich naar een situatie te schikken. Zich aan te passen en vormen waar nodig. Dit zijn de woorden die meehielpen om dat ongrijpbare voor mij tastbaar te maken. Hopelijk helpen ze jou ook.

Het eerste gedicht is geschreven door Erin Hanson. Zij is één van mijn favoriete dichters. Het gedicht beschrijft prachtig hoe je lichaam uiteindelijk je enige 'echte' thuis is. 'Laat niemand je vertellen welke kleur je je muren moet verven. Dat je jezelf gelukkig mag prijzen dat je lichaam je beschermt. En de barstjes uit het verleden laten juist wat meer licht toe.' Dat vind ik zelf een heel mooi gegeven. Het idee dat je negatieve ervaringen om kunt zetten in iets 'moois'. Natuurlijk gaat dit niet op voor iedereen en elke situatie, maar het heeft mij in donkere momenten wel wat meer kracht gegeven. Het gevoel gegeven dat het beter kon worden. 

Ik kan helaas niet vinden wie dit specifieke gedicht heeft geschreven, maar dat neemt niet weg dat ik het inhoudelijk heel treffend vind. Niet alleen tijdens mijn eetstoornis, maar ook tijdens mijn herstel was ik mezelf continu aan het vergelijken. Deed ik het wel goed? Ging het te langzaam? Of juist te snel en had ik hierdoor eigenlijk helemaal geen eetstoornis? Het was wederom nooit goed en uiteindelijk werd (ook) mijn herstel een obsessie.

Het heeft een tijd geduurd, maar uiteindelijk kon ik langzaam inzien dat herstel - evenals een eetstoornis - niet te vergelijken is. Het is voor iedereen zo anders en juist de stap zetten naar herstel is de echte winst. Dit gegeven maakt het zeker niet altijd makkelijk om het ook daadwerkelijk te geloven, maar ik hoop dat je deze woorden wel ergens op kunt slaan en wanneer nodig op kunt roepen. Herstellen kost nu eenmaal tijd. Het is een proces van pieken en dalen. Herstel is een hobbelige weg, met drempels en valkuilen. Een weg waar je soms spijt van zult hebben deze gekozen te hebben, maar de weg die het uiteindelijk dubbel en dwars waard zal zijn om te bewandelen. En ook al kan het soms zo uitzichtloos voelen, je doet het goed. Want je doet het.

Het laatste gedicht is een stuk van Rupi Kaur, bij velen van jullie wellicht wel bekend. Kaur is een Indiaas-Canadese dichter en werd in 2014 bekend met haar debuut 'Milk & Honey'. Bij bovenstaande tekst moet ik vrijwel meteen denken aan de blog 'Ik raak snel van slag' geschreven door Daphne. Zij beschrijft hier hoe iets 'kleins' haar kan raken, waardoor haar hele dag ineens wankel lijkt. Misschien dat het niet helemaal aansluit, maar ik herken het gevoel heel erg dat alles heel intens kan voelen. Ik vond dit zelf altijd een slechte 'eigenschap' van mezelf en ik schaamde me hier ook best wel eens voor. Maar hoe ouder ik word, hoe mooier en waardevoller ik dit eigenlijk vind. Misschien ook omdat ik steeds meer leer hoe ik met mezelf om kan gaan op een fijne manier, dat maakt het ook wel makkelijker. Herken jij dit? Dat emoties zo intens kunnen voelen en het haast extremen kunnen zijn? 

Wil je graag meer betekenisvolle gedichten of quotes lezen? Bekijk dan ook eens ons Instagramaccount. Hier posten we dagelijks een inspirerende quote!

Heb jij nog aanvullingen? Gedichten of quotes die jou raken en helpen?

Bron omslag foto

Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en dietisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.